Υπάρχουν και ήττες που ανοίγουν καινούργιους δρόμους

Η αγωνία ενός υποψηφίου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, λίγο πριν εκδοθούν και επίσημα οι βάσεις από όπου και θα κριθεί η είσοδος του ή όχι στην πολυπόθητη σχολή, μοιάζει με την αγωνία ενός κατηγορούμενου που περιμένει με τρέμουλο την απόφαση του δικαστηρίου. Και στις δύο περιπτώσεις κρίνεται μάλλον τελεσίδικα το μέλλον τους. Βέβαια, ο κατηγορούμενος θα εκτίσει την ποινή για κάποια αξιόποινη πράξη.

Ο υποψήφιος όμως που τελικά έχει κατοχυρώσει τη βάση θα αφεθεί στη μαγεία της φοιτητικής ζωής που μόλις απλώνεται μπροστά του.  Μαγεία; Όχι και τόσο. Σε περίπτωση που περνάει σε διαφορετική πόλη από αυτήν που βρίσκεται η μόνιμη κατοικία του, η ζυγαριά του οικογενειακού προϋπολογισμού θα γύρει επικίνδυνα προς την πλευρά των δαπανών για τα επόμενα τουλάχιστον τέσσερα χρόνια.  

Η αναζήτηση της φοιτητικής στέγης είναι συχνά η πρώτη μεγάλη δοκιμασία. Με ενοίκιο μίας γκαρσονιέρας σχετικά κοντά στα πανεπιστήμια που ξεπερνά πολλές φορές το μισό του βασικού μισθού, τα φοιτητικά χρόνια δεν προδιαγράφονται καθόλου ανέμελα. Και καλά το κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του το βρήκε, θέση εργασίας μετά τη λαμπρή αποφοίτηση του θα βρει; Άλλωστε κανείς δε θα θυμάται μετά από χρόνια την εκπληκτική τροχιά που διέγραψε στις πανελλαδικές εξετάσεις, χάρη στην οποία εισήχθηκε στο πανεπιστήμιο. Τι κι αν οι ατελείωτες ώρες μελέτης του υποψηφίου μεταφράστηκαν σε χιλιάδες μόρια.

Η αγορά εργασίας άλλα πράγματα ζητά. Όμως δεν είναι ώρα για γκρίνια. Ήδη πολλοί από τους «νεοφώτιστους» πρωτοετείς φοιτητές φτιάχνουν βαλίτσες να πάνε να μείνουν μόνοι σε μία άλλη πόλη. Σκέφτονται ότι θα είναι επιτέλους ελεύθεροι δίχως την εκνευριστική επιστασία των γονιών τους. Τώρα θα καθαρίζουν, θα βάζουν πλυντήριο και θα πλένουν τα πιάτα. Ο φούρνος μικροκυμάτων θα ζεσταίνει το φαγητό που θα στέλνει η μανούλα στα τάπερ.

Θα φτιάχνουν τα πράγματα που χαλάνε και θα βιδώνουν τις λάμπες. Και κάπου εκεί στο αμφιθέατρο θα ψάξουν να βρουν τις αδελφές ψυχές. Αλλά χρειάζεται χρόνο και για αυτό. Όπως χρόνο χρειάζεται και η εξεταστική. Και διάβασμα. Κάποια μαθήματα θα τα περνάνε, κάποια όχι. Όμως ακόμη και τότε δεν έρχεται και το τέλος του κόσμου. Εξαρτάται βέβαια και από τον καθηγητή που διορθώνει τα γραπτά. Κάποιοι τα διορθώνουν στο «γόνατο» και κάποιοι άλλοι θέτουν ως προϋπόθεση να είσαι στην παράταξη τους. Η φοιτητική λέσχη πιθανώς να τους φανεί αηδία.

Αλλά όταν το χαρτζιλίκι τελειώνει, τότε θα μοιάζει με γκουρμέ εστιατόριο. Οι μαζώξεις συμφοιτητών στο διαμέρισμα θα είναι ότι καλύτερο. Μπύρες, νετφλιξ και επιτραπέζια. Βέβαια, οι αποτυχόντες στις πανελλαδικές δεν πρόκειται να πάνε πουθενά. Θα κουρνιάσουν στο πατρικό μέχρι να σκεφτούν την επόμενη τους κίνηση. Ας είναι κι έτσι.       

Όπως είπε άλλωστε ο Γάλλος συγγραφέας Πασκάλ Μπρυνκέρ: «Παρηγορηθείτε τουλάχιστον μ' αυτή την κοινοτοπία. Υπάρχουν νίκες που οδηγούν στο αδιέξοδο, όπως υπάρχουν και ήττες που ανοίγουν καινούργιους δρόμους».