Καλοκαίρι: Καήκαμε, μας «έκαψαν», να ζούμε και του χρόνου να τα ξαναζήσουμε...

Καλοκαίρι τέλος, πάει κι έφυγε και πίσω δεν γυρνάει. Η αρχή της Ινδίκτου, που γράφουν αύριο -  1η Σεπτεμβρίου - τα ημερολόγια ήταν το γεγονός που (εκτός από τη θρησκευτική σημασία του) σήμαινε και την αρχή του οικονομικού έτους και της ανά 15ετία προσδιοριζόμενης φορολογικής πολιτικής των Ρωμαίων… Άκου ανά 15ετία; Εδώ κάθε χρόνο μας επαναπροσδιορίζουν... αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μας τώρα. 

Για μας, λοιπόν, του 21ου αιώνα τους ταξιδιώτες, 1η του Σεπτέμβρη αύριο και απλά σημαίνει την πρώτη μέρα του φθινοπώρου. Ξεκάθαρα πράγματα. Και οι φόροι ήρθαν και οι ΕΝΦΙες θα έρθουν και γρήγορα γρήγορα θα σβήσει εκείνη η γλυκιά θέρμη του θέρους με τον πρώτο υετό.

Σε τούτο τον τόπο αν υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις είναι το καλοκαίρι του. Το άρωμα του ροδάκινου στα χείλη μιας γυναίκας, ο φόβος στα μάτια ενός πρωθυπουργού, η απουσία στο βλέμμα ενός αρχηγού αξιωματικής αντιπολίτευσης, το σύνθημα ενός λαού για τους άρχοντές του που σιχάθηκε να τους βλέπει και να τους ακούει. Η εικόνα του πρωινού στη θάλασσα… Η αυγουστιάτικη πανσέληνος! 

Κι υπάρχουν κι άλλα, που δεν αξίζουμε να τα ζούμε κι όμως τα ζούμε κάθε χρόνο: Την οσμή του πεύκου, που πεθαίνει στην πυρά της ανοησίας των ανθρώπων· την εικόνα της απέραντης καμένης γης που κληροδοτούμε στους «μετά» από εμάς. Την αμεριμνησία μας για τις καταιγίδες που φαίνονται ήδη πάνω από τις κορφές. Την απουσία της παιδείας μας που κάθε ώρα δίνει το «παρών». Την ακρισία και την ανεμυαλιά μας. Την μουντάδα που μας τυλίγει σαν μπει ο Σεπτέμβρης με τα «πρέπει» του! Τα ζούμε και τα ζήσαμε όλα τούτα κι αν ζούμε και του χρόνου, θα τα ξαναζήσουμε!

Κι αυτό το ωραίο κι επικίνδυνο καλοκαίρι, εκτός από τους μπλε αχινούς τους δηλητηριώδεις, που μας επισκέφτηκαν και δεν φεύγουν κι άλλα δηλητηριώδη μας ήρθαν και δεν θα φύγουν αν δεν τα διώξουμε…

Να πούμε για τις πυρκαγιές; Κοινότοπο! Κάθε που θα ‘ρθει ο Σεπτέμβρης, ο πρώτος βοριάς που θα φυσήξει στάχτες θα σηκώσει. Να πούμε για τους πολιτικούς μας άρχοντες; Σίριαλ χιλιοπαιγμένο. Ξέρεις πώς αρχίζει, πώς τελειώνει και πώς θα είναι το επόμενο σίριαλ που θα το αντικαταστήσει… Αλλά εμείς εκεί: στο ίδιο έργο κολλημένοι.

Μόνο που καμιά φορά οι ρόλοι αλλάζουν. Να για παράδειγμα ο πρωθυπουργός μας, ο τωρινός συμπεριφέρεται σαν να μας κάνει χάρη που μας κυβερνάει, αυτός ένας αριστούχος του Χάρβαρντ… Ενώ του προηγούμενου, του κάναμε χάρη εμείς που μας κυβερνούσε (είχε πάρει πτυχίο, δεν θυμάμαι;)…

Να πούμε για τον κορονοϊό; Μήπως ξέρουμε ή ξέρουν κι εκείνοι που θα ‘πρεπε να ξέρουν; Στο σκοτάδι βαδίζουμε, είτε μέρα είναι, είτε νύχτα είναι… Κι ακολουθούν και οι Αρνητές. Τώρα των εμβολίων, πιο πριν της Συμφωνίας των Πρεσπών, πιο πιο πριν της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες, χρόοονια πριν του Ολοκαυτώματος. Έτσι είναι οι Αρνητές: Οι νάρκισσοι που δήθεν κόπτονται για το καλό μας, αλλά το μόνο που τους νοιάζει είναι η προβολή τους δια των αρνήσεών τους… Πολλά τα δηλητήρια που χαλάνε τη ζωή μας, πολλά και τα αντίδοτα: Ένα βράδυ στη Χώρα στη Φολέγανδρο, μια βόλτα στα πλακόστρωτα της Σκύρου, ένα δείπνο στον «Κάβο»… Κι όλα περνάνε κι όλα μέσα μας ημερεύουν…

Σαν ήμουν μικρός, εκείνο το «Ραντεβού το Σεπτέμβριο» στις μενεξεδί καρτελίτσες έξω από τα χειμωνιάτικα τα σινεμά με πλήγωνε. Γιατί ήταν ένα σημάδι πως ό,τι και να γίνει θα έρθει ο Σεπτέμβρης… Τώρα που μεγάλωσα (αρκετά…) και τον Σεπτέμβρη τον έχω μέσα μου σαν καθημερινότητα, με τρομάζει το Ραντεβού με το Άγνωστο. Πού δεν το γράφει καμιά καρτέλα, αλλά το νοιώθεις, το βλέπεις: Στην εξόφθαλμη ματιά του πρωθυπουργού όταν πηγαίνει να γράψει την κορούλα του σε αμερικάνικο πανεπιστήμιο, στην κουρασμένη αντίδραση του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης που τον ξύπνησαν να πάει να δει αν κάηκαν τα κάρβουνα, στις ψεύτικες βλεφαρίδες της αρχηγού του ΚΙΝΑΛ που παλιό ΠΑΣΟΚ θυμίζουν και δακρύζουν, στην «langue de bois» του κυρίου Γενικού του ΚΚΕ που ετοιμάζεται να αποκαταστήσει τον Άρη Βελουχιώτη (ξανά...), στους επιγόνους όλων αυτών που κάνουν τον Μπρίλη να μοιάζει αυτός με απόφοιτος του Χάρβαρντ. Το βλέπεις στις ειδήσεις στα κανάλια: θάνατος μέσα στους θανάτους… Το βλέπεις στα σύννεφα που πληθαίνουν στην ανατολή. Στους Παγετώνες που κατεβαίνουν, στο «αύριο» που γίνεται σε μια μέρα «χθες»... 

Αυτά παρατηρείς τις ώρες που «πενθείς» ένα καλοκαίρι και φθινοπωριάζεις μέσα σου. Και λες: Δεν ήρθε… και δεν θα 'ρθει. Πού θα μας βγάλουν τέτοιοι δρόμοι; Φυραίνει ο τόπος ολοένα… Καιρός να ανοίξω πάλι τα σχολικά μου τα βιβλία!