Αφήστε τον Τσιτσιπά στην ησυχία του

Καθηλώνει τα πλήθη. Γνωρίζει την αποθέωση από ειδήμονες και μη του αθλήματος για τα επιτεύγματά του στο Australian Open, το ένα από τα τέσσερα κορυφαία τουρνουά τένις, γνωστά και ως Grand Slam. Ο Στέφανος Τσιτσιπάς απολύτως δικαιολογημένα βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος της κοινής γνώμης, όχι μόνον για το γεγονός ότι κερδίζει ονόματα του αθλήματος με μεγαλύτερη από εκείνον εμπειρία, αλλά διότι θεωρείται το next big thing. Οι περισσότεροι βλέπουν στο πρόσωπο του 20χρονου Ελληνα αθλητή τον νέο Φέντερερ, καθώς διακρίνουν πολλά κοινά στοιχεία.

Η Τσιτσιπαμάνια έχει καταλάβει και την πλειονότητα των Ελλήνων, καθώς είμαστε λαός που χαίρεται υπέρ το δέον για τις επιτυχίες, ίσως περισσότερο και από τη χαρά των αθλητών που τις επιτυγχάνουν, που τρέφεται απ΄ αυτές, που σπεύδει να κερδίζει έναν πόντο – ει δυνατόν το… match point. Είμαστε λαός που το ίδιο εύκολα απογοητεύεται, απαξιώνει, μηδενίζει. Που αγαπά μόνον τις επιτυχίες, ουχί τους αθλητές και τις ομάδες τους. Το φίλαθλο πνεύμα απουσιάζει, καθώς κυριαρχεί το πνεύμα του οπαδισμού. Φαίνεται στις αντιδράσεις μας κάθε φορά που παρακολουθούμε αγώνα ομαδικού, αλλά και ατομικού αθλήματος ή αγωνίσματος. Ο τρόπος που πανηγυρίζουμε, ο τρόπος που προσπαθούμε να ασκήσουμε πίεση στον αντίπαλο, ενίοτε υβρίζοντας εκείνον, αλλά και την οικογένειά του ακόμα και με αισχρό τρόπο. Το ζητούμενο είναι ένα: Νίκη με κάθε τρόπο.

Αυτοί είμαστε και δεν αλλάζουμε.

Οπως δεν αλλάζει και η πολιτική βούληση των κυβερνώντων, όποιοι και να΄ ναι αυτοί, να δώσουν αγώνα δρόμου για να μοιραστούν με τον εκάστοτε θριαμβευτή την επιτυχία του. Κι ας μην είναι συναγωνιστές του. Ας μην έκαναν απολύτως τίποτα ώστε να διακριθούν. Πλην, μόνον, της αποστολής συγχαρητηρίων, αλλά και αναμνηστικών φωτογραφιών, ώστε να εμπλουτίσουν το προεκλογικό τους φυλλάδιο. Να δείχνουν ότι είναι με τους πρωταθλητές. Στην πραγματικότητα, νιώθουν ως πρωταθλητές, επιχειρώντας να κλέψουν λίγη από τη λάμψη τους.

Οσο έχει μακριά του ο Στέφανος Τσιτσιπάς όλους τους κόλακες που θα εμφανιστούν στην αυλή του, τόσο θα προοδεύει. Κι αυτός ο αγώνας του είναι ενδεχομένως πιο δύσκολος από εκείνους με Φέντερερ και Ναδάλ…