Οι κοµµατικές... προτεραιότητες

Θα ακουστεί τετριµµένο, αλλά στη ζωή, όπως άλλωστε και στην πολιτική, όλα είναι θέµα προτεραιοτήτων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγµα, είχε ως αντιπολίτευση επιλέξει κατά προτεραιότητα, εκεί στα τέλη του 2014, να οδηγήσει την κυβέρνηση Σαµαρά - Βενιζέλου σε πρόωρες κάλπες διά της µη εκλογής Προέδρου της ∆ηµοκρατίας, αφήνοντας τότε πίσω ως εκκρεµότητα τη µη ολοκλήρωση του δεύτερου µνηµονίου.

Στην πορεία θα ακολουθούσαν πολλά, µεταξύ άλλων και ένα δηµοψήφισµα ενάντια στα µνηµόνια που θα προετοίµαζε όµως το έδαφος για το τρίτο µνηµόνιο, χωρίς ωστόσο κανένα πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση Τσίπρα. Η συναίνεση ενίοτε επιτυγχάνεται και διά της εκτονώσεως, θα µπορούσε να σχολιάσει κανείς αναπολώντας τον Σεπτέµβριο του 2015.

Σήµερα, η  νυν αντιπολίτευση (Ν∆ και πρώην ΠΑΣΟΚ) επιλέγει κατά προτεραιότητα να επενδύει ψηφοθηρικά στην απόρριψη µιας Συµφωνίας, όπως είναι εκείνη των Πρεσπών, την οποία όµως άλλοτε µάλλον θα καλωσόριζε.

Κινούµενη ακόµη… δεξιότερα, µερίδα της Ν∆ επιλέγει κατά προτεραιότητα να φλερτάρει και µε την ακροδεξιά, σε τέτοιο βαθµό µάλιστα ώστε η χθεσινή παρέµβαση του Νίκου ∆ένδια στη Βουλή ενάντια στη Χρυσή Αυγή και τους ιδεολογικούς της προγόνους να θεωρείται… είδηση (και ορθώς να χειροκροτείται από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ).
Σύνθετη ονοµασία µε γεωγραφικό προσδιορισµό πριν από τη λέξη «Μακεδονία» για κάθε χρήση, erga omnes: Αυτή ήταν η εθνική θέση ως προς το ονοµατολογικό της ΠΓ∆Μ, όπως τη διαβάζαµε στην επίσηµη ιστοσελίδα του υπουργείου Εξωτερικών την εποχή που η Ελλάδα είχε πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαµαρά. Οχι τα χρόνια τα παλιά, αλλά έως και τον Γενάρη του 2015, όταν το αεροδρόµιο των Σκοπίων ακόµη έφερε την επιγραφή «Μέγας Αλέξανδρος».

Σήµερα, Ν∆ και πρώην ΠΑΣΟΚ προκρίνουν κατά προτεραιότητα την επιστροφή στις κάλπες µε εφαλτήριο την «εθνικά ζηµιογόνα» Συµφωνία των Πρεσπών.

Η Ν∆ εξανίσταται βάζοντας στο στόχαστρο τις αναφορές σε «µακεδονική» γλώσσα και ταυτότητα. Το πρώην ΠΑΣΟΚ καταγγέλλει µεθοδεύσεις πολιτικής εργαλειοποίησης της Συµφωνίας των Πρεσπών από τον ΣΥΡΙΖΑ στον δρόµο προς τη συγκρότηση νέων, «φερόµενων ως προοδευτικών» συµµαχιών. Το ΚΚΕ επίσης απορρίπτει τη συµφωνία Τσίπρα - Ζάεφ, όχι όµως επί του ονοµατολογικού αλλά επειδή εκείνη προετοιµάζει το έδαφος για τη µεγαλύτερη διείσδυση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια.

Η Συµφωνία των Πρεσπών δεν είναι ιδανική. Ιδανικές συµφωνίες, άλλωστε, στη διεθνή σκηνή δεν υπάρχουν. Είναι όµως µια Συµφωνία που οδεύει προς κύρωση. Και την εποµένη της κύρωσής της οι προτεραιότητες θα αλλάξουν και πάλι, όπως άλλωστε επιτάσσει το κοµµατικό συµφέρον, εκείνο που στην Ελλάδα διαιωνίζει εθνικούς διχασµούς, µε σηµαντικότερες ή λιγότερο σηµαντικές αφορµές και σοβαρότερες ή λιγότερο σοβαρές συνέπειες, ανάλογα µε την περίοδο.