Θάνατος Αναστασιάδη: Η αποτίµηση θέλει τον χρόνο της

∆εν είναι µόνο ο φόβος και ο τρόµος του θανάτου που οδηγεί σε αυτά τα ευχολόγια, αλλά ένα κύτταρο κοινωνικής συµπεριφοράς. ∆εν έχουµε φυσικά ιδέα ποιος θα συγχωρήσει τον απελθόντα, όπως και αγνοούµε πόσα χρόνια θα ζήσει αυτός στον οποίο ευχόµαστε. Στην ουσία είναι ένας µακαρισµός, και ως εκεί.

Βασική προϋπόθεση είναι αυτά µιας αβρότητας που συνοδεύει την ίδια τη ζωή και τίποτε άλλο. Αλλά η αποτίµηση ενός θανάτου θέλει τον καιρό της. Και δεν χρειάζεται, όπως συνέβη µε τον πρόσφατο θάνατο του Θέµου Αναστασιάδη, να σπεύδουµε σε κατάκριση και κατάρες.

Το ίδιο ισχύει και για τον δηµόσιο έπαινο αυτών που έχουν άλλη γνώµη. Ειδικά όταν ο µακαρίτης έπραξε και ενήργησε τρυφερά προς µία παράταξη και εχθρικά προς µία άλλη. Μετά τον θάνατο δεν µετράνε τα γήινα. Μπορεί να υπάρχουν τιµές, απόδοση επαίνων ή κατακρίσεις, αλλά είθισται (όπως συνέβαινε από την αρχαιότητα) να δίνεται στους απελθόντες ένα διάστηµα που παύουν οι όποιες εκδηλώσεις. Ο αποθανών δεν ζει για να αντισταθεί, και όσο και αν επαινεθεί δεν το ακούει. Εποµένως ο Χάρος γίνεται υπόθεση των ζώντων.

Ακόµη και στη διάρκεια µιας ανθρώπινης ζωής, που κρατάει συνήθως χίλιους µήνες για τους τυχερούς, οι επανεκτιµήσεις αυτών που έφυγαν από τα πρώτα δείγµατα κοινωνιών που γνωρίζουµε, δηλαδή επί διακόσιες σαράντα γενιές θνητών χονδρικώς, στην ώρα του θανάτου των άλλων γενικά υπάρχει σιωπή και διάλειµµα στις έριδες, έστω και για µία ηµέρα.

Βέβαια, ακόµη και το γνωστό «ο αποθανών δεδικαίωται» το βρίσκω έως και άστοχο. Αλλά αυτό δεν είναι λόγος να σπάσουµε την παράδοση της εκεχειρίας ώσπου να ταφούν οι νεκροί σε αυτόν τον πλανήτη, µε όλες τις εγκληµατικές παρασπονδίες που κατά καιρούς καταγράφει η Ιστορία.

∆εν θίγω την άποψη κανενός µε αυτά. Απλώς λέω τη γνώµη µου