Συμφωνία των Πρεσπών: Ενοχη σιωπή

Οταν έρχεται προς ψήφιση µια συµφωνία όπως αυτή των Πρεσπών, το λογικό και αναµενόµενο είναι όσοι έχουν ή είχαν έναν σηµαντικό ρόλο στην πολιτική ζωή να τοποθετούνται, να διατυπώνουν ανοιχτά, µε παρρησία, το «ναι» ή το «όχι» τους, και να εξηγούν σε εµάς τους υπόλοιπους, τους απλούς «ψηφοφόρους», πώς και γιατί κατέληξαν στην όποια στάση.

Στη χώρα όµως που ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα τα «λογικά» δεν είναι και δεδοµένα. Ετσι µπορεί η συζήτηση για τα υπέρ και τα κατά της Συµφωνίας να γίνεται κατά το µάλλον ή ήττον σε όλη την επικράτεια και λίγο-πολύ µπορεί όλοι να έχουµε πει µια κουβέντα, ενώ αρκετοί έχουν πει και... περισσότερες, αλλά δύο πρώην πρωθυπουργοί εξακολουθούν να κρατούν σφραγισµένο το στόµα τους.

Ο Κώστας Καραµανλής, αφού δέχτηκε επικρίσεις εκ δεξιών και αριστερών για τη σιωπή του, µας πληροφόρησε ότι έστω και στο «παρά ένα» θα υπάρξει µια δήλωσή του. Βέβαια µια γραπτή δήλωση λίγο πριν ψηφίσουν οι βουλευτές δεν συµβάλλει και πολύ στην... πολιτικοποίησή µας, καθώς γίνεται προφανώς µετά τη διαµόρφωση των συσχετισµών, κυριολεκτικά για τα µάτια του κόσµου.

Η σιωπή του Κώστα Σηµίτη, επειδή δεν ανήκει και δεν ανήκε στη Νέα ∆ηµοκρατία, είναι ακόµα πιο ηχηρή. Γιατί οι φίλοι του έχουν πάρει τους δρόµους και είτε ως πανεπιστηµιακοί, είτε ως εν γένει διανοούµενοι, είτε ως πολιτικά στελέχη δηλώνουν ότι είναι υπέρ της Συµφωνίας, αρκετοί µάλιστα υπογράφουν και κείµενα που καλούν να την υποστηρίξουµε ως ένα «από τα ελάχιστα παρήγορα γεγονότα αυτής της περιόδου σε όλη την Ευρώπη».

Παρά τις «υπογραφές», όµως, και παρά τις δηµόσιες δηλώσεις άλλων φίλων του, όπως ο καθηγητής και πρώην υπουργός Μιχάλης Σταθόπουλος, ότι είναι «βέβαιος πως ο Κώστας Σηµίτης είναι υπέρ της Συµφωνίας», το πρόβληµα παραµένει. Ενας πρώην πρωθυπουργός δεν µπορεί να «αποµονώνεται» τέτοιες ώρες στο γραφείο του για να αποφύγει να παρέµβει ως όφειλε, ούτε είναι «παρέµβαση» οι όποιες δηλώσεις των «φίλων» του, των «κύκλων» του ή των «συνεργατών» του.

Αντίθετα! Αυτή η βοήθεια του «περίγυρου» είναι που κάνει το πρόβληµα µεγαλύτερο, καθώς υπογραµµίζει ότι η «αφωνία» του Κ. Σηµίτη δεν έχει ιδεολογική ή πολιτική βάση: Υπαγορεύεται µόνο και µόνο από την επιθυµία για καλές και πιο στενές σχέσεις µε τη Ν∆, κάτι που ακόµα και ένας εκσυγχρονιστής θα αποκαλούσε... µικροπολιτική!