Η βωβή, κενή νέα τάξη πραγμάτων

Ανεξαρτήτως φιλοσοφικών ή θρησκευτικών πεποιθήσεων, η Ανθρωπότητα εξελίχθηκε χάρη στην ανάγκη αντιμετώπισης όσων δεν δυνάμεθα να ελέγξουμε κατά μόνας.
Οι Οικογένειες, οι πρώτοι πυρήνες κοινωνικών ομάδων, οι φυλές και εν συνεχεία τα έθνη, δημιουργήθηκαν για να προστατεύουν και να βελτιώνουν το βίος των εμπλεκομένων. Η αγάπη προς τον πλησίον, δεν αποτελεί παρά εξέλιξη της ανάγκης για προστασία από την αφιλόξενη, εχθρική πραγματικότητα των μακρινών προγόνων μας. Ισχύς εν τη ενώσει. Μόνοι μας δεν θα αντέχαμε τις αντιξοότητες της καθημερινότητας. Μαζί, τα καταφέρναμε. 

Μεγαλουργήσαμε γιατί συνεργαστήκαμε. Καταφέραμε να θέσουμε τα στοιχεία της Φύσης υπό μερικό έλεγχο. Αντιμετωπίσαμε αποτελεσματικά τις απειλές και ξεπεράσαμε λιμούς, ασθένειες και όσα θα μπορούσαν να μας αφανίσουν.

Κάποτε, όχι μόνο οι προύχοντες, αλλά και σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας έφτασαν στο σημείο να ζουν σχετικά ήρεμη και προβλέψιμη ζωή.

Τότε, πολλά προβλήματα που αγνοούσαμε ως είδος, αναδύθηκαν στην επιφάνεια. Πλήθος ψυχολογικών ανησυχιών και ασθενειών, πλημμύρισαν την καθημερινότητα.
Η αποφυγή της πραγματικότητας, αναρριχήθηκε στην ιεραρχία των αναγκών. Η Επιστήμη και η Τεχνολογία έσπευσαν να συνεισφέρουν στην πραγμάτωση της νέας αυτής ανάγκης.

Έτσι, η μερική αποφυγή της πραγματικότητας που ακολουθείτο στο παρελθόν, από τις οργανωμένες θρησκείες, τα κάθε είδους μαζικά θεάματα, τις τέχνες, εξελίχθηκε σε σχεδόν, απόλυτη αποφυγή.

Η ασύλληπτη δημοτικότητα και χρήση των δικτύων κοινωνικής δικτύωσης, η αεί εξελισσόμενη βιομηχανία διαδικτυακών παιγνίων, η εκκολαπτόμενη εικονική πραγματικότητα.

Ποτέ δεν είχαμε τόσα μέσα αποφυγής της πραγματικότητας. Η κατάσταση αυτή μας ικανοποιούσε τόσο, που σταδιακά μειώναμε τις όποιες εκδηλώσεις και επαφές διατάραζαν τον υπέροχο, εικονικό κόσμο που οικοδομούσε ο καθείς μόνος.

Δεν υπήρχε πλέον λόγος να μετακινηθούμε από την θαλπωρή του απόλυτα ελεγχόμενου περιβάλλοντος μας. Μπορούσαμε να εργασθούμε ανταλλάσσοντας  μηνύματα και -ιδανικά- σύντομες διαδικτυακές συνομιλίες, κρυμμένοι πίσω από την ανωνυμία και ισοπέδωση μιας στατικής φωτογραφίας μας ή ακόμα καλύτερα ενός καρτούν, που έφερε μια κάποια  ομοιότητα με κάποιο χαρακτηριστικό μας γνώρισμα.

Πολύ σύντομα, δεν χρειαζόταν να μετακινηθούμε καθόλου από τη θέση μας. Ψηφιακοί αντιπρόσωποί μας, συμμετείχαν σε μια ψηφιακή πραγματικότητα στην οποία εργάζονταν, κατανάλωναν, ερωτεύονταν, ψυχαγωγούνταν. 

Λίγο αργότερα, η εικονική πραγματικότητα ξέφυγε της καθημερινότητας και επεκτάθηκε στο παρελθόν. Καθένας βίωνε το παρελθόν που επέλεγε. Η χρονιά που διανύαμε δεν είχε πλέον καμία σημασία. Δεν μας πείραζε φυσικά, αφού ήταν γνωστό τοις πάσι ότι και ο χρόνος ήταν ανθρώπινη εφεύρεση. 
Πρέπει να συνομιλούσα με τον Ιούλιο Καίσαρα ή ήταν ο Όσκαρ Ουάιλντ; Τέλος πάντων, το λογισμικό με ειδοποιούσε ότι έπρεπε να επανέλθω στην πραγματικότητα καθώς έφτανε η ώρα του φαγητού. Αν και θυμάμαι ότι είχα ήδη φάει. Η πραγματικότητα ήταν ότι είχα φάει κατά τη διάρκεια της εργασίας μου, καθώς διάβαζα τα ανώνυμα, ανυπόγραφα μηνύματα πελατών.

Έσβησα την οθόνη και σηκώθηκα να πάω στην κουζίνα. Βέβαια, η κουζίνα στην αρχική, πραγματική μου πραγματικότητα ήταν κλάσεις ανώτερη από την παρούσα. 
Στην ανοικτή φωτιά που βρισκόταν στο κέντρο του δωματίου, έβραζε ο ζωμός μέσα στο πήλινο σκεύος.

Γύρω από τη φωτιά, κάθονταν σιωπηλά κάποιοι φίλοι, οι οποίοι είχαν επιλέξει όπως κι εγώ, να ζουν στην εποχή του Χαλκού, με την ελπίδα ότι θα συναντούσαν ανθρώπους οι οποίοι θα τους μιλούσαν, όπως τον παλιό, καλό καιρό.