Η στάση της νυχτερίδας...

Μετακινήσεις από κόµµα σε κόµµα, µεταφορές εδρών, αυτοσχέδιες µεταγραφές, απειλές, συγκυβερνήσεις που διαλύθηκαν, φίλοι που έγιναν εχθροί, κόµµατα που εξαφανίστηκαν ενώ φιλοδόξησαν να παίξουν έναν ρόλο στο πολλά υποσχόµενο νέο πολιτικό σκηνικό που πάλιωσε -και αυτό- πριν της ώρας του, ευκαιριακές συνεργασίες, καιροσκοπισµοί, λυκοφιλίες, βυζαντινισµοί, καµαρίλα, «πατριώτες» και «δωσίλογοι», βία, δακρυγόνα, φασίστες. Απ’ όλα όσα θα µπορούσε να είχε ένα διαφηµιστικό φυλλάδιο µε τον… ιντερνετικό τίτλο: «Εκατό λόγοι για να φύγεις τώρα από την Ελλάδα».

Πέρα από το χιούµορ, όµως, το σκηνικό δεν ήταν καθόλου κολακευτικό γι’ αυτό που λέµε «επαγγελµατική πολιτική» στην Ελλάδα. Αν εξαιρέσει κανείς τις οµιλίες του Αλ. Τσίπρα και του Κ. Μητσοτάκη το βράδυ της περασµένης Πέµπτης, δύσκολα εντοπιζόταν κάποια οµιλία µε αρχή, µέση και τέλος και µε ανάπτυξη επιχειρηµάτων, όσο και αν διαφωνούσε κάποιος µε τη µία ή την άλλη ή και τις δύο. Η δοµή τους ήταν µια κάποια ανάµνηση κανονικότητας, πέρα βέβαια από κάποιες ακρότητες που δικαιολογούνται, κατά κάποιον τρόπο, από τη σπουδαιότητα του θέµατος.

Απεναντίας, στην πλειονότητα των περιπτώσεων είδαµε να συγκρούονται οι παραλλαγµένες πραγµατικότητες του καθενός, φορµαρισµένες στα µέτρα του, που πολλές φορές δεν έβγαζαν νόηµα, σαν διάλογοι σε ρεσιτάλ παραλογισµού. Οι νοηµατικές αντιστροφές είναι το αγαπηµένο σπορ των τελευταίων ετών. Από τα έντονα καιρικά φαινόµενα µέχρι και τα πιο σοβαρά εθνικά, οικονοµικά, πολιτικά θέµατα µας αρέσει να δίνουµε άλλα ονόµατα από την κυριολεξία που κρύβουν. Τα βαφτίζουµε σε κάτι άλλο, πιο οικείο και ανθρώπινο. Π.χ. τα εννιά µποφόρ και τις καταιγίδες µε τις πληµµύρες ή τις χιονοθύελλες τα ονοµάζουµε «Αφροδίτη».

Το ίδιο κάνουµε και µε την πραγµατικότητα και την Ιστορία, σαν λαϊκή δοξασία που ασκείται µε θρησκευτική ευλάβεια στην απέλπιδα προσπάθεια να τις ξορκίσουµε και τις δύο: Και την πραγµατικότητα και την Ιστορία. Και το γεγονός ότι δεν συµβαίνει µόνο στα µέρη µας, δεν είναι δικαιολογία, αλλά διαπίστωση και εργαλείο εξήγησης του κόσµου. Οπως στη Βενεζουέλα, όπου το πείραµα κυβερνητικής απονεύρωσης της δηµοκρατίας µε τα ίδια της τα όπλα ονοµάζεται «λαϊκή εντολή» επειδή έχουν προηγηθεί εκλογές και η σχεδιαζόµενη, έστω και στα λόγια, επέµβαση των ΗΠΑ βαπτίζεται «αποκατάσταση της δηµοκρατίας», το έργο λέγεται «ένας κόσµος ανάποδα...». Και είναι πολλοί όσοι νιώθουν άβολα σε αυτήν τη στάση της νυχτερίδας...