Και τώρα τι κάνουµε χωρίς βαρβάρους;

Είµαι βέβαιος πως πολλοί το είπαν και άλλοι -περισσότεροι- το σκέφτηκαν. Και τώρα που τελείωσαν όλα αυτά, και όξυνση (µα τελείωσε;) και ψήφοι εµπιστοσύνης και κυρίως Πρέσπες, τι κάνουµε ως έθνος ανάδελφο, λαός µε µίση και πάθη, και κόµµατα µε ιδιαίτερους σχεδιασµούς και στοχεύσεις που βέβαια εντάσσουν στο νέο περιβάλλον; Γιατί η κανονικότητα ως γνωστόν µας δυσκολεύει. Και άσε την κοινωνία ή ένα µεγάλο κοµµάτι της που γουστάρει το πολιτικό τζέρτζελο, οι άλλοι, το πολιτικό µας σύστηµα που έχει µπροστά του να αντιµετωπίσει της Παναγιάς στα µάτια, ξεχάστε το, τουλάχιστον για τους αντιπολιτευόµενους.

Ξεχάστε και αρχίστε να µετράτε, γιατί ο χρόνος δεν αρκεί και τέτοιες περιόδους τα κόµµατα έχουν δουλειές µε φούντες.

Το σενάριο µε µόνο ευρωεκλογές τον Μάη δεν αλλάζει σε κάτι τα πράγµατα. Φουλ οι µηχανές για καταδίκη και ποιος ασχολείται τώρα µε αύξηση µισθών, δόσεις, δάνεια και τα σχετικά. Και µε µια πρόσθετη δυσκολία, στις περιορισµένες επιλογές που συνδυάζονται όπως όλοι καταλαβαίνουµε και µε τα των βουλευτικών...

Είναι και αυτές οι άτιµες περιφερειακές - δηµοτικές, µην τις υποτιµάτε, ενδιαφέρουν χιλιάδες ανθρώπους ανά την Ελλάδα και γεννούν και προσωπικές συγκρούσεις. ∆ύσκολα πράγµατα και ο χρόνος λίγος. Ποιος να βρει χρόνο για προγράµµατα και άµεσες λύσεις στα προβλήµατα που καίνε. Να µην παραλείψουµε δε και συσκέψεις επί συσκέψεων και διεργασίες για διευρύνσεις και νέα πρόσωπα. ∆εν προκάνουµε, αδελφέ µου! Φλεβάρης, Μάρτης, Απρίλης (ο Μάης δεν µετράει) είναι λίγος χρόνος.

Συµπέρασµα: Οι µήνες αυτοί, να µε συγχωρήσετε, αλλά ανήκουν αποκλειστικά στα κόµµατα. Στο κάτω κάτω, το δικαιούνται. Τόσους µήνες, χρόνια στην αντιπολίτευση δουλεύουν για εµάς, για ένα καλύτερο αύριο (δεν γνωρίζω αν µοιάζει µε πετυχηµένο χθες), αλλά να µη δουλέψουν τώρα και για την πάρτη τους; Και άσε την κυβέρνηση να κουρεύεται, µε όσα έχει κάνει, τουλάχιστον στα εθνικά, είναι χαµένη από χέρι...

Βάρδα, δε, µη γίνουν και τριπλές εκλογές τον Μάη...