Βενεζουέλα...

Οπως και άλλες χώρες της Λατινικής Αµερικής, έζησε και ζει µέσα σε κινήµατα, πραξικοπήµατα, αλλά και δηµοκρατίες που εντούτοις δεν έχουν και µεγάλη σχέση µε την έννοια της δηµοκρατίας στη Δύση.

Αυτά δεν θα µπορούσαν να είναι διαφορετικά στην περίπτωση Μαδούρο. Μέσα στη χώρα του υπάρχουν έντονες έριδες και διχασµός, ενώ τα στατιστικά στοιχεία της ύπαρξης του καθεστώτος του είναι αντικρουόµενα. Οι εκλογές και η συνταγµατική συµπεριφορά των κυβερνήσεών του συχνά προκαλούν την αντίδραση των αντιφρονούντων στη χώρα, αλλά και τη συµπάθεια αρκετών κρατών και κινηµάτων σε άλλες ηπείρους.

Σε κάθε περίπτωση, έχει φωλιάσει µεγάλη αστάθεια στη χώρα, µε νεκρούς και έντονες αντιδράσεις, αυτών που τον θεωρούν δικτάτορα, ενώ ταυτόχρονα η γραµµή της επιβίωσής του οφείλεται σε ένα µέρος του πληθυσµού που τον υποστηρίζει άνευ όρων και ορίων. Ακόµη πιο έντονα, η Ρωσία, το Ιράν, η Τουρκία, διαµαρτυρήθηκαν όταν προσφάτως ο Τραµπ υποστήριξε έναν υποψήφιο που σκοπεύει να αναλάβει τις τύχες της χώρας, για την ώρα προτείνοντας µια «βελούδινη» αλλαγή, ενώ η Ενωµένη Ευρώπη, η Βόρεια Αµερική και πολλοί γείτονες της Βενεζουέλας βρίσκονται στα κάγκελα καταγγέλλοντας το καθεστώς.

Η ιδιοτυπία των καθεστώτων, ειδικά στο αµερικανικό αρχιπέλαγος και νότια της διώρυγας του Παναµά, ήταν το πεδίο µιας πρωτοφανούς πίεσης των αποίκων σε βάρος των ιθαγενών, και όλα αυτά ξεκίνησαν πριν από µισή χιλιετία.

Κανένας δεν θα έδινε σηµασία στη χώρα αυτή αν δεν υπήρχε η δεξαµενή του µαύρου χρυσού και των άλλων πόρων της. Για τις φτωχές χώρες, βλέπετε, δεν πολυυπάρχει διάθεση για εξωτερικές επιρροές. Στα µέρη αυτά τουλάχιστον.