Καµπούλ όπως Σαϊγκόν;

Το µεγάλο βήµα µεταξύ ΗΠΑ και Ταλιµπάν για το µέλλον του Αφγανιστάν έγινε. Οι ισλαµιστές αντάρτες θα εισέλθουν στη µεταβατική κυβέρνηση και εγγυώνται ότι δεν θα επιτρέψουν την παρουσία στο Αφγανιστάν της Αλ Κάιντα και του ISIS, έναντι της δέσµευσης των ΗΠΑ για αποχώρηση όλων των ξένων στρατευµάτων από τη χώρα µέσα σε δεκαοκτώ µήνες.

Ολα τα παραπάνω παραπέµπουν στη συµφωνία που υπέγραψαν στο Παρίσι τον Ιανουάριο του 1973 οι ΗΠΑ και το Βόρειο Βιετνάµ, που έδωσε στην αµερικανική πλευρά το περιθώριο συντεταγµένης αποχώρησης, για να ακολουθήσει η πτώση της Σαϊγκόν την άνοιξη του 1975.

Η επέµβαση των ΗΠΑ και των συµµάχων τους στο Αφγανιστάν είναι η µεγαλύτερη σε διάρκεια, καθώς ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2001, αλλά ταυτόχρονα είχε και τη µεγαλύτερη διεθνή νοµιµοποίηση και αποδοχή στη µεταπολεµική εποχή, καθώς είχαν προηγηθεί τα τροµοκρατικά πλήγµατα των φονταµενταλιστών στη Νέα Υόρκη και την Ουάσιγκτον.

Ολα τα παραπάνω δεν µπόρεσαν να αλλάξουν τη σκληρή πραγµατικότητα, ότι δηλαδή οι Ταλιµπάν έχουν τη στήριξη της πλειοψηφούσας εθνικής συνιστώσας του Αφγανιστάν αυτής των Παχτούνων

Το πρόβληµα των ΗΠΑ σήµερα είναι πώς θα ελέγξουν τις όποιες αντιδράσεις και αντιρρήσεις της κυβέρνησης της Καµπούλ, η οποία σε κάθε περίπτωση δεν µπορεί να ζητήσει κάτι παραπάνω από επιπλέον εγγυήσεις για τη µεταβατική περίοδο.

Η ρεαλπολιτίκ της Ουάσιγκτον απέναντι στους Ταλιµπάν οφείλεται σε µεγάλο, αν όχι σε κυρίαρχο βαθµό στις προτεραιότητες που προκύπτουν από τη στοχοποίηση κατά προτεραιότητα του Ιράν -τόσο της προσπάθειας για ανάσχεση της περιφερειακής επιρροής του όσο και της αποσταθεροποίησης του καθεστώτος της Τεχεράνης- που αποφάσισε ο Τραµπ.

Με τον συµβιβασµό µε τους Ταλιµπάν οι ΗΠΑ κλείνουν ένα µέτωπο πολεµικής εµπλοκής στο Αφγανιστάν και ένα πεδίο προστριβών µε το Πακιστάν, και ταυτόχρονα προσδοκούν να περιορίσουν τη στήριξη του Ιράν στους αντιπάλους των Ταλιµπάν.