Μαθήματα ζωής στην Ινδία

Το καλοκαίρι του 1995, αποφάσισα να πραγματοποιήσω ένα από τα όνειρά μου και να γνωρίσω μια χώρα, έναν πολιτισμό, έναν λαό που να διαφέρει στον υπέρτατο βαθμό από τα Ευρωπαϊκά πρότυπα.

Να αντιληφθώ πόσο διαφορετική κοσμοθεωρία είχαν οι κάτοικοι της Ινδίας. Τι είχε σημασία και τι όχι στην καθημερινότητά τους,

Όπερ και εγένετο!

Χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα, παρέα με έναν φίλο μου, ξεκινήσαμε μέσω Φρανκφούρτης για το Νέο Δελχί.

Φύγαμε λοιπόν από την Αθήνα, αρχές Αυγούστου.

Προσγειωθήκαμε στο Νέο Δελχί βράδυ και θυμάμαι ότι με το που άνοιξε η πόρτα του αεροπλάνου, η ατμόσφαιρα μεταβλήθηκε με έντονα στοιχεία ζέστης, υγρασίας και μιας ιδιαίτερης οσμής, την οποία και αδυνατούσαμε να τοποθετήσουμε.

Ήταν όμως παρούσα σε όλη την περιπλάνηση μας στην μαγευτική αυτή χώρα.

Η σχεδόν 20ήμερη Οδύσσειά μας, χαρακτηρίστηκε από μια εναλλαγή συναισθημάτων: δέος, γαλήνη, έκπληξη, φρίκη και γέλιο!

Πόσα όμως και τα μαθήματα ζωής από την περιήγηση αυτή!

Κοιτώντας πίσω, πιστεύω ότι διαμόρφωσε τα μέγιστα, την κοσμοθεωρία μου. Την σημασία της ευτυχίας και ικανοποίησης με αυτά που έχει κανείς. Της αντιμετώπισης της καθημερινότητας ως μοναδικής εμπειρίας και υποχρέωσης καθενός μας να διαμορφώσει τον (μικρό) κοσμό του με όπλα την αγάπη, τον ενθουσιασμό και τη γνώση.

Θα μου μείνει χαραγμένο στη μνήμη, το ειλικρινές χαμόγελο της όσων συνάντησα στο οδοιπορικό αυτό, από τον Ινδικό Νότο, στα σύνορα με το Πακιστάν.

Ένα κατάλευκο χαμόγελο, γεμάτο χαρά και ενθουσιασμό, ανεξαρτήτως αν προερχόταν από παιδιά, μεσήλικες και ηλικιωμένους. Ανεξαρτήτως αν προερχόταν από ανθρώπους τόσο φτωχούς που κοιμόντουσαν κάθε βράδυ στο πεζοδρόμιο -σε κάποιες δε πόλεις- σε ασύλληπτο αριθμό, από αχθοφόρους, σερβιτόρους, τεχνίτες.

Η απάντηση ήταν πολύ απλή.

Κάποτε ρώτησα έναν αχθοφόρο σε ένα εργαστήριο χαλιών, νομίζω στη Τζαιπούρ, που οφειλόταν η ηρεμία, η χαρά και η υπερηφάνεια που διέκρινα. Σε σπασμένα Αγγλικά, μου είχε απαντήσει ότι η δουλειά του ήταν σημαντική και απαραίτητη για την εύρυθμη λειτουργία της ζωής στην πόλη. Αν δεν υπήρχε αυτός να μεταφέρει τα χαλιά από το εργοστάσιο στην αποθήκη, δεν θα λειτουργούσε τίποτα σωστά.

Ήταν υψίστης, κομβικής σημασίας η παρουσία του στον κόσμο. Γι’ αυτό και ήταν ήρεμος, χαμογελαστός και αισιόδοξος.

Πόσο σπουδαίος ήταν στα μάτια μου. Είχε δαμάσει, όπως και η πλειονότητα των συμπατριωτών του, τις ανόητες, βλαπτικές βλέψεις της αέναης δίψας για υλικά αγαθά, πλουτισμό, εξουσία που κατατρώει τις ανθρώπινες σχέσεις, και όπως αντιλαμβανόμαστε πλέον, τον πανέμορφο πλανήτη μας.

Αυτή η στάση ζωής ήταν η σημαντικότερη επιρροή στην δημιουργία της κοσμοθεωρίας μου.

Ένα ακόμα περιστατικό μου εμπέδωσε για πάντα, την σημασία της εκτίμησης όσων έχουμε.

Περιμέναμε στον σιδηροδρομικό σταθμό της Τζοντπούρ μαζί με πλήθος κουρασμένων, ρακένδυτων ανθρώπων, οι οποίοι και επέστρεφαν στα κοντινά χωριά μετά από μια μέρα σκληρής δουλειάς στις βιοτεχνίες της εν λόγω πόλης.

Δίπλα μου ήταν ένας σκελετωμένος γέρος, σταυροπόδι στο βρώμικο δάπεδο της πλατφόρμας. Ήταν τόσο βαριά τα χέρια του από την κόπωση, που οι κινήσεις του ήταν ιδιαίτερα αργές. Κάποια στιγμή, έβγαλε από έναν ταλαιπωρημένο σάκο, ένα σακουλάκι με χυλό σε σκόνη και ένα χιλιο-χτυπημένο μεταλλικό παγούρι.

Με θρησκευτική ευλάβεια, ο γέροντας ανακάτεψε αργά-αργά τη σκόνη με το νερό, μέσα σε ένα φθαρμένο μπολ. Αφού πέρασαν αρκετά λεπτά, έβγαλε ένα κουτάλι από τον σάκο και σαν να είχε το νοστιμότερο φαγητό στον κόσμο μπροστά του, άρχισε να τρώει.

Κάθε κουταλιά ήταν απόλαυση. Το πρόσωπό του φωτιζόταν. Ήταν πανευτυχής.

Πόσο λίγος ένιωσα μπροστά σε αυτή την εικόνα. Πόσο ένοχος για την άνετη διαβίωση μας στην Ελλάδα και αλλού, και την επιθυμία για διαρκή αύξηση των αγαθών που απολαμβάνουμε. Για την ανικανοποίητη, ανταγωνιστική φύση μας. Για την απουσία εκτίμησης για το πόσο άνετα ζούμε.

Μαθήματα ζωής από μια άλλη ήπειρο.