Παιδιά ενός… κατώτατου µισθού

Τελικά ποιο είναι ακριβώς το πρόβληµα; Είναι ο Τσίπρας λαϊκιστής και θα καταστρέψει τις επιχειρήσεις αυξάνοντας υπέρµετρα τον κατώτατο µισθό, ή κοροϊδεύει την κοινωνία και τα 650 ευρώ που ανακοίνωσε είναι ψίχουλα µπροστά στα 750 που έταζε το 2015 το πρόγραµµα της Θεσσαλονίκης;

Να ισχύουν και τα δύο είναι παντελώς αδύνατο, αν και στον θαυµαστό κόσµο του ∆ιαδικτύου το κλαµπ των άσπονδων φίλων του πρωθυπουργού υποστήριξε µε την ίδια θέρµη και τις δύο απόψεις!

Υπήρξαν, βέβαια, και πιο σοφιστικέ αναλύσεις. Οπως πληροφορηθήκαµε από διάφορους σχολιογράφους -ανάµεσά τους αστέρες του «ακραίου Κέντρου» αλλά και παράγοντες της Κεντροαριστεράς- το πρέπον δεν είναι να ασχολείται η Πολιτεία µε το ζήτηµα, παρά µόνο οι κοινωνικοί εταίροι. Κατά τη γνώµη τους, προφανώς, τα εργασιακά µπορεί να τα ρυθµίσει αυτοµάτως η αγορά στη βάση των θεµελιωδών αρχών που τη διακρίνουν και οι οποίες χρόνια τώρα αποδίδουν διεθνώς τα µέγιστα.

Προσέξτε τον συλλογισµό: Η αύξηση του κατώτατου µισθού κατά 11% για όλους και κατά 27% για όσα αγόρια και κορίτσια δούλευαν οκτάωρα και δεκάωρα για 400 το πολύ ευρώ είναι απολύτως λάθος, γιατί θα πλήξει την ανταγωνιστικότητα της οικονοµίας και θα προκαλέσει -ορίστε και το κοινωνικό του πράγµατος- αύξηση της ανεργίας.

Αν πάρουµε στα σοβαρά το όλο αφήγηµα, η Βουλγαρία που έχει τους χαµηλότερους µισθούς πανευρωπαϊκά και φορολογία ελάχιστη για τις επιχειρήσεις θα έπρεπε να βρίσκεται στην κορυφή του πίνακα ανταγωνιστικότητας και η ανάπτυξη της χώρας να καλπάζει. 

Το γεγονός ότι τίποτα από αυτά δεν συµβαίνει στη γείτονα, αφού στη σχέση µισθών-ανταγωνιστικότητας επεµβαίνουν κι άλλοι παράγοντες, όπως η εξειδίκευση του εργατικού δυναµικού, η δυναµική των προϊόντων και το πλαίσιο απασχόλησης, φαντάζει ως απλή λεπτοµέρεια. ∆ιεκτραγωδούν λοιπόν την αύξηση του κατώτατου και την κατάργηση του ρατσιστικού υποκατώτατου µισθού για νέους και νέες έως 25 ετών και προαναγγέλλουν τα χειρότερα για τις επιχειρήσεις, λες και αγνοούν ότι ο κύκλος καλύτερων µισθών-µεγαλύτερης κατανάλωσης µπορεί να λειτουργήσει εξισορροπητικά.

Στην πόρτα εξόδου από τα µνηµόνια, προφανώς και υπάρχει ζήτηµα ανταγωνιστικότητας για τις ελληνικές επιχειρήσεις. Παρά τους φανατισµούς, η συµπίεση του εργατικού κόστους και οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις που επιβλήθηκαν δεν ήταν, όπως αποδείχτηκε, το φάρµακο που έλειπε. Για να παραχθούν καλύτερα και πιο καινοτόµα προϊόντα χρειάζεται ενίσχυση της επιχειρηµατικότητας, συγκράτηση του µη µισθολογικού κόστους, νέο πλαίσιο και νέες οπτικές.

Υπάρχει, ωστόσο, και κάτι επιπλέον που έφερε στην επιφάνεια η αύξηση του κατώτατου µισθού: Το δυστύχηµα είναι ότι στον δηµόσιο διάλογο δείχνει να παγιώνεται µια άκαµπτη στάση, που αντιµετωπίζει την ποιότητα της ζωής των ανθρώπων ως προοδευτική ιδεοληψία. Οσοι πυροβολούν την κυβέρνηση επειδή τόλµησε να αυξήσει τους µισθούς-φιλοδωρήµατα ξεχνούν ότι µιλάµε για καθηµερινά αδιέξοδα, ζωές, αγωνίες, πτυχία που έγιναν χαρτοπόλεµος, όνειρα σωριασµένα, απατηλές προσδοκίες…

Ελπίζω, τουλάχιστον, οι ιππότες της οικονοµικής κανονικότητας να µην έχουν παιδιά