Έστιν ουν Αθήνα και η Δάφνη… Η μεταφορά υπουργείων και οργανισμών και άλλες ιστορίες

Η αντιπαράθεση έχει ανάψει κι ακόμη δεν έγινε καν το πρώτο βήμα. Αφορά τη μεταφορά 9 υπουργείων και αρκετών άλλων οργανισμών του δημοσίου, από το κέντρο της Αθήνας, στην έκταση της παλιάς ΠΥΡΚΑΛ στο Δήμο Δάφνης - Υμηττού.

Η κοινή λογική λέει ότι έτσι θα αποσυμφορηθεί το κέντρο της Αθήνας, από πολλές χιλιάδες υπαλλήλους που κατεβαίνουν εκεί για να εργαστούν καθημερινά και πολύ περισσότερους επισκέπτες των υπουργείων που επιβαρύνουν το ούτως ή άλλως επιβαρυμένο από πολύ κίνηση ιστορικό, διοικητικό και εμπορικό κέντρο της πρωτεύουσας.

Ωστόσο, ζούμε σε μία χώρα, όπου οποιαδήποτε προσπάθεια για αποκέντρωση, ακόμη και αν έχει ένα λογικό έρεισμα ή αφορά απλώς τη μεταφορά μέσα στην ίδια πόλη, πρέπει να περάσει από τα καυδιανά δίκρανα…

Καταρχάς, ας τεθεί το θέμα στις φυσιολογικές διαστάσεις του. Το δημόσιο, το κράτος, η πολιτεία, όπως εκφράζεται κάθε φορά από την εκλεγμένη κυβέρνηση, μπορεί να ορίσει αν οι υπάλληλοι μιας υπηρεσίας, χωρίς καμία υπηρεσιακή ή μισθολογική μεταβολή, θα δουλεύουν σε κάποια εγκατάσταση στο κέντρο της πρωτεύουσας, ή σε κάποιον περιφερειακό δήμο της. Τείνει να ιδεολογικοποιηθεί ένα θέμα πρωτίστως αποκέντρωσης, αποσυμφόρησης του κέντρου της μεγαλούπολης… Επιπλέον, το να μαζευτούν σε ένα χώρο, στο χώρο της πρώην ΠΥΡΚΑΛ στη συγκεκριμένη περίπτωση, πολλά υπουργεία και άλλοι Θεσμοί και Οργανισμοί, δε θα είναι καλό μόνο για το κέντρο της Αθήνας. Αλλά και για τους πολλές εκατοντάδες ανθρώπους που έρχονται να εξυπηρετηθούν σε αυτά τα υπουργεία από την επαρχία καθημερινώς… Κυρίως στελέχη της Αυτοδιοίκησης, εκπροσώπους διαφόρων φορέων, αλλά και απλούς πολίτες. Γιατί απλά θα βρίσκουν συγκεντρωμένες πολλές υπηρεσίες, όπου θα πρέπει να απευθυνθούν, σε ένα χώρο, χωρίς να επιβαρύνουν το κέντρο και χωρίς να σπάνε τα νεύρα τους…

Ας θυμόμαστε ότι όλη η δομή του δημοσίου, οι φορείς του, οι εργαζόμενοι που ζουν δουλεύοντας σε αυτό και απολαμβάνουν συνταγματική ασυλία για την εργασία τους, είναι υπηρέτες του πολίτη. Το δημόσιο δηλαδή εξυπηρετεί τον φορολογούμενο πολίτη. Όχι το αντίθετο. Το επισημαίνω, επειδή στη Φύση, αλλά και στην Κοινωνία, υπάρχει η τάση των σωμάτων και των ανθρώπων, να ισορροπούν εκεί που καταναλώνουν τη λιγότερη ενέργεια… Με λίγα λόγια κανείς δε θέλει να του αλλάζουν τη βόλεψή του και τις συνήθειές του. Απολύτως κατανοητό και ανθρώπινο…

Γι αυτό όμως εκλέγονται οι πολιτικοί. Για να κάνουν μικρές ή μεγαλύτερες αλλαγές και τομές. Να σπάσουν αυγά για να κάνουν ομελέτα. Να ξεβολέψουν και να ξεβολευτούν… αλλιώς απλώς θα κοιτούν την εξουσία, θα περάσει άκαρπος ο “χρόνος τους” και όταν αποχωρήσουν δεν θα τους θυμάται ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους… Οι αλλαγές, μικρές ή μεγάλες, απαιτούν ρήξεις με κάποια στερεότυπα και δομημένες συνήθειες ή “κατακτήσεις”. (Τα εισαγωγικά υποδηλώνουν τον διαχωρισμό ανάμεσα στις πραγματικές εργασιακές κατακτήσεις, από τις “μαϊμού” πχ τη δυνατότητα να λείπει για καφέ ή ψώνια, ένας υπάλληλος, εν ώρα εργασίας…).

Θα σας διηγηθώ επικουρικά, μία ιστορία 30 ετών. Το 1991, στην «προηγούμενη ζωή» μου, εκπροσωπούσα τον Συνασπισμό και τον νομό Πέλλας στη Βουλή. Έξω από τα Γιαννιτσά, υπάρχει ένα κτηνοτροφικό Ινστιτούτο που είχε τότε, κάποια προβλήματα και έτσι κατέθεσα μια Ερώτηση στον Υπουργό Γεωργίας, τον αείμνηστο Μιχάλη Παπακωνσταντίνου. Μετά από μέρες, με έπιασε ο υπουργός στο καφενείο της Βουλής και μου λέει: άκου Τραϊανέ, μου έφεραν την ερώτηση, θα σου απαντήσω γραπτώς, όπως λέει ο κανονισμός, αλλά το θέμα είναι άλλο: υπάρχουν 105 οργανισμοί και ινστιτούτα του αγροτικού τομέα και τα 95 από αυτά έχουν έδρα την Αθήνα… Αν θέλεις να προσφέρεις υπηρεσία στη χώρα, μάζεψε υπογραφές βουλευτών και από τα άλλα κόμματα, να μου το ζητάτε και εγώ να κινήσω τις διαδικασίες… αν δε γίνει διακομματικά, δεν έχει καμιά τύχη. Οντως, συγκέντρωσα περίπου 40 υπογραφές τότε συναδέλφων βουλευτών επαρχίας, από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Εν ριπή οφθαλμού…

Όταν μαθεύτηκε όμως η ιστορία, ήρθε ο αείμνηστος Τάκης Βυζοβίτης από τη ΝΔ και μου λέει, «Νούλη πρέπει να αποσύρουμε τις υπογραφές μας, μας τράβηξε το αυτί ο Σημαιοφορίδης, κυβερνάμε με ισχνή πλειοψηφία, δε σηκώνουμε τώρα τέτοιες ιστορίες». Έρχεται ο Παναγιώτης Σγουρίδης από το ΠΑΣΟΚ, μου λέει, ξέρεις πιεζόμαστε, είπε ο κυρ Αντώνης (ο αείμνηστος Α. Λιβάνης) ότι πρέπει να αποσύρουμε τις υπογραφές μας… Και, ω του θαύματος, έρχεται και ένα ηγετικό στέλεχος του Συνασπισμού και μου λέει: «πας να μας ανάψεις φωτιές», με έπιασε ο Λ… (το όνομα τότε συνδικαλιστή στον Οργανισμό Βάμβακος) και μου είπε “πάτε να μας ανάψετε φωτιές”...

Όπως καταλαβαίνετε, το σχέδιο ναυάγησε πριν καν ανοιχτεί στη θάλασσα… Και ακόμη, οι οργανισμοί και τα ινστιτούτα του υπουργείου αγροτικής Ανάπτυξης, αναπτύσσουν την ελληνική γεωργία από το μπετόν της πρωτεύουσας και όχι από το Ηράκλειο, την Καλαμάτα, το Αγρίνιο, την Καρδίτσα, τη Λάρισα, τη Βέροια, την Ξάνθη…

“Εστιν ουν Ελλάς και η Μακεδονία” έγραψε πριν 20 αιώνες ο μεγάλος γεωγράφος, ιστορικός και φιλόσοφος, Στράβων. Και το χρησιμοποιούσαμε στην έξαρση του Μακεδονικού, ως ένα επιχείρημα απέναντι στους ακραίους Σλαβομακεδόνες του VMRO. Στην παραφθορά του, μπορεί να μπει στη θέση της Μακεδονίας, οποιαδήποτε ελληνική πόλη πλην Αθηνών, όσον αφορά τη θλιβερή ιστορία των οργανισμών αγροτικής οικονομίας… Και στην παραφθορά της παραφθοράς: έστιν ουν Αθήνα και η Δάφνη… αν και οψέποτε το σχέδιο μεταφοράς των πολλών υπουργείων και οργανισμών δε ναυαγήσει στα θολά νερά του λαϊκισμού και του πελατειακού κράτους…