Ο Ανδρουλάκης, ο Παπανδρέου κι ο Μακιαβέλι

Και μόνον το ότι προσήλθαν περισσότεροι από 200.000 πολίτες σε εκλογές που είχαν προεξοφλημένο το αποτέλεσμα τους, μαρτυρά ότι υπάρχει κάτι πολύ βαθύτερο από την εκλογή του α ή β ηγέτη. Η προσδοκία ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί να παίξει ένα ρόλο στο πολιτικό παιχνίδι, πολύ μεγαλύτερο από αυτόν που έχει τώρα. Ότι η «ανάσταση», η ενδυνάμωση αυτού του χώρου της σοσιαλδημοκρατίας, της κεντροαριστεράς, ενδέχεται να οδηγήσει σε μία ενεργότερη ανάμειξη στα πολιτικά πράγματα, σε μια καθοριστική συμβολή του σε μια νέα ισορροπία και εκλογίκευση του πολιτικού αγώνα με την ύπαρξη μιας υπολογίσιμης τρίτης (ενδιάμεσης) πολιτικής δύναμης.

Σε ένα δεύτερο γύρο που δεν κρινόταν ο νικητής, παρά μόνον πόσο θα «τσαλακωθεί» ο Παπανδρέου και τι αέρα νίκης θα έχει στα «πανιά» του, ο Ανδρουλάκης, συμμετείχαν περισσότεροι από τρεις στους τέσσερις πού πήγαν να ψηφίσουν την πρώτη Κυριακή. Αυτό είναι ένα πρώτο σημαντικό μήνυμα αυτής καθαυτής της εκλογικής διαδικασίας του ΚΙΝΑΛ - ΠΑΣΟΚ.

Το δεύτερο βεβαίως, αφορά τον νέο αρχηγό, οι ευθύνες του οποίου είναι μεγάλες, δυσανάλογα μεγάλες. Επειδή οι προσδοκίες που επενδύονται επάνω του είναι μεσσιανικού τύπου… Πόσο μάλλον που κέρδισε έναν αντίπαλο που φέρει το ιστορικό όνομα Παπανδρέου. Οι ψηφοφόροι του, επένδυσαν επάνω του την αναγέννηση του ΠΑΣΟΚ, κάτι πολύ δύσκολο μέσα στις Συμπληγάδες του δικομματισμού… Ηγείται πλέον. Αλλά δεν έγινε «ηγέτης». Θα αποδειχθεί τέτοιος ανάλογα με την πορεία του. Ενθυμούμενος τη θέση του Νικολό Μακιαβέλι. Ότι ο  ηγέτης αποκτά κύρος με το να είναι είτε αληθινός φίλος, είτε πραγματικός εχθρός. Δηλαδή παίρνει θέση, καθαρά, υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς. Αυτή η τακτική έχει πολύ περισσότερα πλεονεκτήματα από την απλή ουδετερότητα.

Η εκλογή ενός νέου, εκτός Ελληνικής Βουλής προσώπου, του Νίκου Ανδρουλάκη, ως επικεφαλής του τρίτου κόμματος της χώρας, είναι από μόνη της, μία πετριά στην ακύμαντη εδώ και 30 μήνες πολιτική μας ζωή. Και οι κυματισμοί που θα προκληθούν, μπορεί να αρχίσουν να κινούν και πάλι  τους παγιωμένους συσχετισμούς της. Αυτό θα κάνει καλό και στην κυβέρνηση και στην αξιωματική αντιπολίτευση.

Το δεύτερο πρόσωπο που αξίζει την προσοχή μας είναι φυσικά ο Γιώργος Παπανδρέου. Ο χαμένος, όχι αυτής της Κυριακής, αλλά της προηγούμενης. Ωστόσο, παρά την εκκωφαντική ήττα του, πρέπει να του πιστωθεί η συμβολή του  (μαζί με το θάνατο της εκλιπούσας προέδρου του ΚΙΝΑΛ) στη μεγιστοποίηση του ενδιαφέροντος για τις εσωκομματικές εκλογές, και άρα στην προσέλευση στην κάλπη ενός πολύ σημαντικού αριθμού πολιτών. Η συμμετοχή του στις εκλογές ήταν το έναυσμα ώστε να υπάρξει έντονο ενδιαφέρον, να  διευρυνθεί η συμμετοχή, να προσφέρει ένα σασπένς ιδιαίτερα την πρώτη Κυριακή και μία αυξημένη νομιμοποίηση στον δεύτερο γύρο στον νικητή. Το πώς θα πορευτεί από δω και πέρα ο Γιώργος Παπανδρέου, αν δηλαδή θα είναι ένα αδρανές στέλεχος του κόμματος, ή θα θελήσει να συμβάλλει ενεργά υπό το νέο αρχηγό, θα δείξει και το μέγεθος της ανυστεροβουλίας και ανιδιοτέλειάς του.

Ο χρόνος θα δείξει αδιάψευστα αν η δυναμική που δημιουργήθηκε με τη νέα ηγεσία στο ΠΑΣΟΚ (ΚΙΝΑΛ / Δημοκρατική Παράταξη), εξατμιστεί ή αντίθετα γίνει ο ατμός που θα κινήσει θετικές εξελίξεις στον πολιτικό και δημόσιο βίο της χώρας.