Κατώτατος μισθός: Μικρές ιστορίες της καθημερινότητας

Υπάρχουν πολλοί και περίεργοι τρόποι για να περιγράψει κανείς µικρές ιστορίες της καθηµερινότητας. Τρόποι όµορφοι, κακάσχηµοι, δόλιοι, υπολογισµένοι και βέβαια πάντα ενταγµένοι -όσον αφορά στα κόµµατα- σε ένα γενικότερο σχέδιο που επιγράφεται «τα καλά και συµφέροντα».

∆ηλαδή τα δικά µας, δικά µας και των αλλωνών κι αυτά δικά µας. Βέβαια, ο καταλληλότερος και πιο κοντά στην πραγµατικότητα ανθρώπινος δρόµος για να προσεγγίσεις την αλήθεια είναι να είσαι πρώτα απ’ όλα ειλικρινής. Και σε αυτή την ιστορία µε την αύξηση του κατώτατου µισθού η ειλικρίνεια περισσεύει και κυρίως από την πλευρά της αντιπολίτευσης. Είναι εξοργιστικό να ακούει κανείς ως κριτική ότι η αύξηση µε βάση τον νόµο θα µπορούσε να έχει γίνει από πέρυσι, την ώρα που κάθε ευρώ που ξοδευόταν ακόµα και για αυστηρά ενισχυτική παροχή καταγγελλόταν ως προεκλογική παροχολογία που ρίχνει την οικονοµία στα βράχια.

Κάθε, λοιπόν, νουνεχής και συνεννοηµένη µε τους θεσµούς εξέλιξη στα οικονοµικά µεγέθη φέρνει εµπλοκή στην κριτική της αξιωµατικής αντιπολίτευσης και προγραµµατικό αδιέξοδο. Κακό πράγµα οι αυξήσεις, καλύτερο οι µειώσεις της προηγούµενης εξαετίας. Εκτός αν τις κάναµε εµείς. Μόνο που δεν τις κάναµε.

Κακό πράγµα η έξοδος στις αγορές,  ακόµα και µε µικρότερα ποσοστά, ακόµα και σε καλύτερο περιβάλλον. Μόνο που δεν τα κάναµε εµείς. Αρα είναι στηµένο και επικίνδυνο.

Και εν πάση περιπτώσει ακόµα χειρότερο είναι να µειώνεται και να επιχειρείται αυτή η µείωση της ανεργίας να γίνει µε όρους κανονικότητας αντί χιλιάδες άνθρωποι να χάνουν τη δουλειά τους µε όρους κανονικότητας.

Γιατί εκεί ακριβώς βρίσκεται ο µεγάλος κίνδυνος αλλά και η µεγάλη πρόκληση µε την απόφαση για την αύξηση του κατώτατου µισθού. Η κανονικότητα. ∆ηλαδή οι µεν εργοδότες να κάνουν για λίγο ακόµα υποµονή εφαρµόζοντας τον νόµο προκειµένου να δουν τα λεφτά να γυρνούν πίσω, οι δε εργαζόµενοι να µπουν σε µια ανοιχτή συνεννόηση µε τον µεσαίο εργοδότη προκειµένου να βρουν τις κοινά συµφέρουσες λύσεις. Οπως πάντως και να το κάνεις, είναι µια νίκη της εργασίας απέναντι στη λιτότητα.