Το Ποτάμι: Βουτιά χωρίς αναπνευστήρα...

Διαγράφοντας ολόκληρη την τροχιά που συνδέει την άνοδο µε την πτώση, το Ποτάµι βρίσκεται µπροστά σε µία κρίση υπαρξιακού χαρακτήρα. Θα αντέξει και θα την υπερβεί ή θα περάσει στην πολιτική ιστορία µε την ίδια ταχύτητα που ήρθε ξαφνικά στο προσκήνιο, τον Φεβρουάριο του 2014; Το κόµµα του Σταύρου βρέθηκε στη δίνη των Πρεσπών. Και ενώ είναι αλήθεια ότι ήταν αυτό που έδωσε µε τις τρεις ψήφους του το φιλί της ζωής στη Συµφωνία, κλειδώνοντας την απόλυτη πλειοψηφία και αποµακρύνοντας το ενδεχόµενο αµφισβητήσεων, οι εξελίξεις απειλούν να το τραβήξουν τώρα στον βυθό της λίµνης.

Πώς έφτασε όµως µέχρι εδώ; Τι µεσολάβησε και κινδυνεύει να βρεθεί εκτός πολιτικής αγοράς; Ηταν αναπότρεπτο, φταίει ο ιδρυτής του ή κάποιοι άλλοι που το αντιµετώπισαν ως σηµαία ευκαιρίας; Οπως και να ’χει, το Ποτάµι συνδέθηκε από την ίδρυσή του κιόλας µε µια ατµόσφαιρα δηµιουργικής ανοµοιογένειας και πολυφωνίας.

Αυτό όµως που πριν από τέσσερα χρόνια φάνταζε ως πλεονέκτηµα, επιτρέποντας τη συγκατοίκηση κεντροδεξιών, κεντροαριστερών, µεταρρυθµιστών και σοσιαλδηµοκρατών, αποβαίνει πλέον αχίλλειος πτέρνα τού όλου εγχειρήµατος. Τι ακριβώς συνέβη; Ο ίδιος ο Σταύρος Θεοδωράκης πιστεύει ότι η Νέα ∆ηµοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισαν να τραβήξουν τον αναπνευστήρα και να οδηγήσουν το Ποτάµι σε πνιγµό, παραγγέλλοντας οι µεν στον Αµυρά και στον Ψαριανό οι δε στον ∆ανέλλη να αποχωρήσουν από την Κοινοβουλευτική Οµάδα του Κόµµατος.

Αν και η περίπτωση ∆ανέλλη µάλλον είναι διαφορετική, καθώς αν ο βουλευτής δεν έδινε ψήφο εµπιστοσύνης στην κυβέρνηση, οι Πρέσπες θα παρέµεναν στο λαϊκό υποσυνείδητο ως... λίµνη και όχι ως Συµφωνία, υπάρχουν κι άλλες αναγνώσεις.

Το 2014, η πολιτική αγορά απαιτούσε νέα προϊόντα. Η τότε ∆ΗΜΑΡ, αν και θα µπορούσε, δεν ανταποκρίθηκε στο αίτηµα, ενώ η πολύφερνη «Κίνηση των 58» χάθηκε στους διαδρόµους του ΠΑΣΟΚ. Ο Σταύρος διάβασε σωστά τη συγκυρία και έφτιαξε ένα κόµµα-γέφυρα, που έφερε κοντά τις φυλές του µεσαίου χώρου.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, λίγα θυµίζουν εκείνες τις ανάγκες. Τώρα πια, τα κόµµατα του Κέντρου µάχονται να αποφύγουν τη Σκύλλα, χωρίς να τα καταπιεί η Χάρυβδη ενός ασφυκτικού διπολισµού. Η επιµονή τους µάλιστα να γέρνουν το ραβδί προς τη µία πλευρά (ΚΙΝΑΛ) ή να πατούν σε δύο βάρκες (Ποτάµι), ακυρώνοντας έτσι την πολιτική αυτονοµία τους, αυξάνει την ένταση και παγιώνει το κλίµα των δύο συγκρουόµενων πόλων.

Στις συνθήκες που διαµορφώνονται, ο Θεοδωράκης και όσοι συµφωνούν µαζί του δικαιούνται να βάλουν στο τραπέζι το χαρτί της πολιτικής αξιοπρέπειας που απέδειξαν πως διαθέτουν µε τη συνεπή στάση τους στο «Μακεδονικό». Αν τους ενδιαφέρει, ωστόσο, η αυτόνοµη παρουσία τους στις εξελίξεις και η συντήρηση µιας εκλογικής επιρροής που θα διασφαλίσει την είσοδο του Ποταµιού στην ελληνική Βουλή ή στο Ευρωκοινοβούλιο, χρειάζονται καθαρές κουβέντες, ορατά µέτωπα και, κυρίως, καθαρές γραµµές. Το ολίγον δεξιά - ολίγον αριστερά δεν είναι συνταγή πολιτικής επιβίωσης...