Η ανακάλυψη του τροχού: Το Αθήνα-Θεσσαλονίκη βγαλμένο από το Star Trek

Λίγο διαφορετικά σήµερα. Γιατί χρειάζεται. Για να διατηρούµε επαφή µε την πραγµατικότητα. Που τρέχει δίπλα µας και πολλές φορές ουδείς δίνει σηµασία. Αφορµή ένα πρόσφατο ταξίδι µε τρένο...

Στην Ελλάδα όπως πάντα «ανακαλύπτουµε τον τροχό» µε µια µικρή καθυστέρηση µερικών δεκαετιών. Ο αυτονόητος καθηµερινός, πρακτικός πολιτισµός των τρένων για τον µέσο Eυρωπαίο πολίτη, στη χώρα µας έµοιαζε πάντα πασέ.

Οταν εδώ και αιώνες οι λαοί στην Ευρώπη επέλεγαν στρατηγικά να χτίσουν τις µετακινήσεις τους, εµπορικές και επιβατικές, µε τρένα, εµείς εδώ τα ξορκίζαµε στις γραφικές ασπρόµαυρες σκηνές του παλιού καλού ελληνικού κινηµατογράφου, νοµίζοντας ότι οι ράγες έφταιγαν που µας κρατούσαν στο παρελθόν και δεν µας αφήναν να πάρουµε τους «αυτοκίνητους» δρόµους του δυτικού πολιτισµού και της προόδου. Η ιδέα µάλιστα να κάνει κάποιος τη διαδροµή Αθήνα - Θεσ/νίκη και το ανάποδο µε τρένο έµοιαζε -και ήταν µέχρι πολύ πρόσφατα- ταξίδι ζωής.

Φοιτητική ζωή... Ασχέτως αν στις περισσότερες περιπτώσεις ήταν άχρηστοι και χωρίς καµία µελέτη προοπτικής δρόµοι που οδηγούσαν συνήθως στο... πουθενά. Ή, για να είµαστε πιο ακριβείς, οδηγούσαν σε προεκλογικές κορδέλες εγκαινίων.

Η είδηση της ολοκλήρωσης των έργων για τη λειτουργία του γρήγορου  ηλεκτροκίνητου τρένου στη γραµµή Αθήνα - Θεσσαλονίκη µε προοπτική η διαδροµή να διαρκεί 3,5 ώρες µοιάζει για τα ελληνικά δεδοµένα να βγαίνει µέσα από το «Star Trek». Φαντάσου, λέει, να παίρνεις το µετρό από το Σύνταγµα στις 7 το πρωί και στις 11 να πίνεις χαλαρά τη φραπεδιά σου στην παραλιακή και να χαζεύεις τις βάρκες να κουνιούνται στον Θερµαϊκό. Ουάου!

Μερικές φορές όπως αυτή έχω την εντύπωση ότι -έστω και µε τον µουντζούρη- αφήνουµε πίσω µας ολόκληρα κεφάλαια κακοδαιµονίας και δεν ξέρω αν πρέπει να τσιµπηθώ για να δω αν είµαι ξύπνιος ή να µείνω ακίνητος για να απολαύσω το όνειρο µέχρι τέλους.

Και αυτό  όµως θα αµφισβητηθεί και θα µπει στον προεκλογικό αγώνα. Οπως όλα πια...