Πόσο «καµµένοι» είµαστε;

Η ανθρωπογεωγραφία της τελευταίας Βουλής δεν έχει µεγάλες διαφορές σε σχέση µε άλλες του παρελθόντος. Αυτό µάλλον θα έλεγε µε µια πρώτη µατιά ένας ανεξάρτητος παρατηρητής.

Εάν τσέκαρε κανείς τις περιπτώσεις αυτού του Κοινοβουλίου, θα διαπίστωνε πως λίγο-πολύ είναι ανάλογες µε κάποιες άλλες. Το «παρών» δίνουν κάποιες «γραφικές» φιγούρες, κάποιοι πολιτικοί µικρού νοητικού όγκου, κάποιοι άλλοι µε «βαρύ» εκτόπισµα, µερικοί υπερευαίσθητοι και άλλοι πιο εκρηκτικοί.

Κάποιος ακόµη πιο παρατηρητικός θα µπορούσε να διακρίνει πίσω από τα έδρανα καναλοπληκτικούς, φαντασµένους, άλλους µε πιο χαλαρές συνειδήσεις, εγωιστές, τραµπούκους κ.ά., τους οποίους θα µπορούσαν να εξετάσουν οι επιστήµες της Ψυχιατρικής και της Επικοινωνίας. Τίποτα φοβερό, δηλαδή – λίγο πολύ ένα καθρέφτισµα της κοινωνίας που τους επιλέγει να την εκπροσωπήσουν. 

Μέσα, όµως, σε αυτήν τη «µικροκλίµακα» υπάρχουν και περιπτώσεις που χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής και µελέτης. Και, δυστυχώς, σε αυτό το κοινοβουλευτικό σχήµα που πρέπει να «τρέξει» τη χώρα στις κακοτράχαλες καµπές της Ιστορίας, οι περιπτώσεις αυτές είναι επικίνδυνες και µε σηµαντικούς ρόλους. ∆ιότι έχουµε περιπτώσεις «ηγετών» που χρησιµοποιούν τη χώρα και τους θεσµούς για πλάκα. «Πολιτικών» που δεν έχουν τον θεό τους ενώ σταυροκοπιούνται µπροστά στις κάµερες. 

«Ιδεολόγων» µε εύρος 180 µοιρών και βασικό κίνητρο την εξουσία, µε ό,τι αυτή εµπεριέχει. «Εκβιαστών» που στον κανονικό κόσµο θα ανήκαν στο «κοινό ποινικό δίκαιο». Οι παραπάνω περιπτώσεις επιµένουν να δίνουν τον τόνο της πολιτικής ζωής, παίζοντας επικίνδυνα παιχνίδια  για την ικανοποίηση του εγώ τους. Αλήθεια, είµαι πολύ περίεργος: Μέχρι πότε θα τους βλέπουµε να σουλατσάρουν στα ρετιρέ της πολιτικής ζωής τροµαγµένοι και πίνοντας γκαζόζες;