Η κανονικότητα της λογικής

H κυβέρνηση έχει πολλές φορές αναφερθεί στην έξοδο από τα µνηµόνια και στη δηµοσιονοµική επιτροπεία ως προϋπόθεση όχι µόνο για την οµαλότητα στην οικονοµία αλλά και για τη δηµοκρατική λειτουργία της χώρας.

Στην οικονοµία, οι «οιωνοί» της επίτευξης των δηµοσιονοµικών στόχων και της πρόσφατης έκδοσης 5ετούς οµολόγου δείχνουν τάση επαναφοράς στην «κανονικότητα». ∆εν µπορεί όµως κανείς να πει το ίδιο για τις εξελίξεις στη λειτουργία του κορυφαίου δηµοκρατικού θεσµού, δηλαδή της Βουλής.

Η εικόνα κοινοβουλευτικών οµάδων σε εκκρεµότητα, βουλευτών που «σήµερα είναι και αύριο δεν είναι» και κανονισµών κοινοβουλευτικής λειτουργίας που αλλάζουν εσπευσµένα σίγουρα δεν συµβάλλει στη δηµιουργία τής -αναγκαίας για την οικονοµία- αίσθησης σταθερότητας. Οι πολιτικές αναδιατάξεις, φυσικά, είναι στοιχείο της δηµοκρατίας. Κανείς δεν µπορεί να το αρνηθεί, ιδίως για ένα Κοινοβούλιο που προέκυψε σε πολιτικές συνθήκες εντελώς διαφορετικές από τις σηµερινές.

Από την άλλη όµως, όλες οι εµπλεκόµενες πλευρές οφείλουν να σταθµίσουν το στενό κοµµατικό και εκλογικό τους συµφέρον σε συνδυασµό µε τις ανάγκες της χώρας. Αλλωστε, στο όνοµα ακριβώς αυτών των αναγκών βασίζουν τις πολιτικές επιλογές τους.

Είναι αντιφατικό οι πολιτικές δυνάµεις να µιλούν από τη µια για την αναγκαιότητα της σταθερότητας σε όλα τα πεδία και από την άλλη να υπονοµεύουν αυτόν τον ισχυρισµό µε την πρακτική τους. Αλλωστε, υπάρχουν ο απαραίτητος χρόνος και ο τρόπος για να λυθεί κάθε εκκρεµότητα