Η κακοκαιρία Ελπίς και η ελπίδα της κοινής λογικής

«Οπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να ξημερώσει», λέει ο σοφός λαός. Είναι ίσως η πιο πρόσφορη παροιμία, που θα μπορούσε να εφαρμόσει μία ελληνική κυβέρνηση, αν θέλει να αντιμετωπίσει στα σοβαρά τις κρίσεις και τις φυσικές καταστροφές. Οπου μονίμως παίρνουμε ως κράτος, ως πολιτεία, κάτω από τη βάση: από τις πλημμύρες της Μάνδρας το φθινόπωρο του 2017, τις φωτιές και το ανθρωποκτόνο Μάτι το καλοκαίρι του 2018, ως την «Ελπίδα« φέτος, τη «Μήδεια» και τις φωτιές που κατέκαψαν τη μισή Εύβοια και τη βόρεια Αττική, πέρυσι…

Τί έχουν “τα έρμα και ψοφάνε”;

Οι συγγνώμες των κρατούντων είναι καλές, αλλά για να μην είναι προσχηματικές, πρέπει να συνοδεύονται από συγκεκριμένα έργα.

Η πρώτη κίνηση, πέρυσι να ιδρυθεί υπουργείο Πολιτικής Προστασίας ήταν στη σωστή κατεύθυνση. Εμεινε όμως ένα κέλυφος. Ενα “πουκάμισο αδειανό”. Το υπουργείο δήθεν θα συντόνιζε τους πολλούς “καπεταναίους”… Οπου ο καθένας “ξέρει”… Και είναι “βασιλιάς” στο πόστο του. Για την Ελλάδα μιλάμε, όχι για τη Σκανδιναβία… Πώς θα συντονιστούν τόσα πολλά καπετανάτα, δημόσια και ιδιωτικά; Πώς θα λειτουργήσουν ως ορχήστρα και δεν θα βγάζει ο καθένας τον δικό του ήχο; Αρκεί ένας καλός διευθυντής ορχήστας;

Όπως ένας φορέας πρέπει να αποφασίζει για τις φωτιές, έτσι ένας φορέας πρέπει να αποφασίζει και για τις πλημμύρες, τις χιονοπτώσεις και λοιπές φυσικές καταστροφές. Τον έχουμε τώρα αυτόν τον φορέα: το υπουργείο Πολιτικής Προστασίας. Αλλά όλοι οι υπόλοιποι δεν πρέπει να έχουν τα δικά τους μπαϊράκια… Η εντολή για κάθε θέμα που προκύπτει εν θερμώ σε μία κρίση, πρέπει να είναι μία και άμεση. Οχι πολλές, καθυστερημένες, συχνά αλληλοσυγκρουόμενες. Και όλοι, η κάθε Περιφέρεια, ο κάθε Δήμος, η Πυροσβεστική, η Αστυνομία, το ΕΣΥ, οι τυχόν ιδιωτικοί φορείς, οι εθελοντές, και όποιοι ακόμη, να εφαρμόζουν πάραυτα και χωρίς καθυστερήσεις τη συγκεκριμένη εντολή δράσης.

Στη διαχείριση μιας κρίσης, εάν δεν καθίσουν όλοι αυτοί, ως απλοί συμπαραστάτες της Πολιτικής Προστασίας, σε ένα τραπέζι, ώστε να υπάρχει μία γρήγορη απόφαση για το κάθε ζήτημα, εν είδει διαρκούς Πολεμικού συμβουλίου, όπου όμως στο τέλος “ένας να αποφασίζει”, δε θα έχουμε ελπίδα αποτελεσματικής αντιμετώπισης μιας κρίσης.

Ένας να αποφασίζει και όλοι να εφαρμόζουν. Χωρίς «συναρμοδιότητες». Η λέξη που θρέφει την ελληνική γραφειοκρατία και οδηγεί στη διασπορά των ευθυνών, ώστε στο τέλος χλωρά και ξερά να καίγονται μαζί… Κάποιος το πρότεινε, η λύση υπάρχει. Να εφαρμοσθεί το μοντέλο ίδρυσης του Υπουργείου Ψηφιακής Διακυβέρνησης, (αποφασίζει χωρίς συναρμοδιότητες για τον ψηφιακό εκσυγχρονισμό, που αφορά όλο το Δημόσιο) και στο Υπουργείο Πολιτικής Προστασίας. Φαντάζεσθε να έπρεπε για κάθε κίνησή του ο Πιερρακάκης, να έπαιρνε τη συναίνεση άλλων 10 υπουργών; Βαβέλ… τίποτε δε θα προχωρούσε.

Η σκέψη του Μητσοτάκη να βάλει ένα στρατηγό - έστω πτέραρχο - σε αυτήν τη θέση, την ηλεκτρική καρέκλα του Υπουργού Πολιτικής Προστασίας, ήταν βασικά σωστή. Τελικά, θα πρέπει το Υπουργείο Πολιτικής Προστασίας να λειτουργεί συντονιστικά και αποφασιστικά, όπως λειτουργεί το στράτευμα. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να αντιμετωπιστεί μία κρίση. Εάν αρχίσει ο καθένας να κάνει “το μακρύ του και το κοντό του” θα έχουμε τις αποτυχίες, τις τραγωδίες που είχαμε τα τελευταία πέντε χρόνια (για να μην πάμε παλιότερα) από τις πλημμύρες της Μάνδρας μέχρι την “Ελπίδα”... Ας μην ξαναζήσουμε κι άλλες στα επόμενα χρόνια…