Το χιόνι στην Αθήνα. Όνειρο ή εφιάλτης;

Μόλις άρχισε να χιονίζει στην Αθήνα, όλα άλλαξαν όψη. Όπως φωτίστηκε από την λευκότητα του χιονιού η καθημερινή εικόνα πήρε άλλο χρώμα, και έμοιασε κάπως ονειρική. Σιγά-σιγά έγιναν όλα λευκά, και τα παιδιά βγήκαν ενθουσιασμένα να παίξουν με το απαλό χιόνι. Δεν δίνεται συχνά η ευκαιρία στην Αθήνα να ζήσει από κοντά ένα τέτοιο φαινόμενο. Έτσι μια γλυκιά αναμονή κατέλαβε μικρούς και μεγάλους καθώς το χιόνι συνεχίστηκε και τη νύχτα. Πώς θα ξυπνούσε η πόλη την επόμενη μέρα; Θα είχε διαρκέσει η χιονόπτωση; Θα είχε αντέξει το χιόνι ή θα είχε κιόλας διαλυθεί;

Τα εισερχόμενα μηνύματα είχαν δώσει ήδη δυσάρεστα νέα. Πιο πέρα, «μακριά», στην Αττική Οδό, την Μεσογείων, την Κατεχάκη, τα προβλήματα βοούσαν. Εμείς, όμως, οι άνθρωποι του κέντρου της Αθήνας, δεν είχαμε ξεμυτίσει από τα σπίτια μας, δεν είχαμε βγει με τα αμάξια μας, δεν είχαμε προξενήσει κάποιο πρόβλημα στην πόλη. Εμείς, τόσο κοντά στην καρδιά της Αθήνας, είμαστε ασφαλείς, προστατευμένοι, δεν οφείλαμε ούτε περιμέναμε να αντιμετωπίσουμε δυσκολίες.

Και όμως. Το χιόνι μας απέκλεισε στο σπίτι μας! Την επόμενη μέρα του χιονιού όλη η πόλη είχε αποκλειστεί. Είχε σταματήσει η χιονόπτωση, αλλά ήδη ο αέρας είχε μετατρέψει το χιόνι σε απόλυτο πάγο. Ακόμη και η έξοδος της πολυκατοικίας στο πεζοδρόμιο ήταν αδιάβατη. Ήταν αδύνατο να πατήσεις στο πεζοδρόμιο. Θα έκανες σλάλομ και θα βρισκόσουν στην Κυψέλη. Το παγωμένο χιόνι είχε γίνει μια πέτρα. Και απειλούσε ότι θα σε κάνει χιλιάδες κομμάτια.

Δεν μπορούσαμε να βγούμε έξω από τις πολυκατοικίες μας!! Είμαστε αποκλεισμένοι στα μπαλκόνια και τις βεράντες μας που κι αυτά ήταν γεμάτα πάγο. Επιστρατεύσαμε ό,τι ξύλινο ή σιδερένιο μέσο είχαμε για να σπάσουμε τον πάγο και να διανοίξουμε τουλάχιστον τις εισόδους. Αλλά, πάλι, ήταν αδύνατο να μεταβούμε παραπέρα.

Τη δεύτερη μέρα πήρε το μάτι μας ένα εκχιονιστικό μπουλντοζάκι (του Δήμου προφανώς) το οποίο επιχειρούσε ανέμελο τον αποχιονισμό του δρόμου. Και λέω «ανέμελο» επειδή ζωηρό και ατίθασο σήκωνε με τη δαγκάνα του το παγωμένο χιόνι για την διάνοιξη του δρόμου, αλλά ταυτόχρονα έσπρωχνε το χιόνι αυτό στο πλάι, όπου ήταν παρκαρισμένα τα αυτοκίνητά μας. Έτσι πέταγε το χιόνι κατά μήκος των παρκαρισμένων αμαξιών, και τα έθαβε, επισφραγίζοντας την απόλυτη αδυναμία αποκόλλησής τους. Με τον τρόπο αυτό ματαιώθηκε και κάθε προσπάθεια απεγκλωβισμού των αμαξιών μας.

Το παγωμένο χιόνι, σπρωγμένο από το μηχάνημα στο πλάι, σχημάτιζε έναν λοφίσκο, που γρήγορα μεταβλήθηκε σε μια μαύρη βρώμικη άμορφη μάζα πάγου. Ήταν εντελώς αδιάβατη, την ίδια στιγμή που τα πεζοδρόμια εξακολουθούσαν να είναι γλιστερά και απροσπέλαστα. Μόνο πετώντας θα μπορούσες να περάσεις για να

πας στο φαρμακείο. Ήταν αδύνατο να διασχίσεις έστω και λίγα μέτρα για να βγεις στην Λεωφόρο, χωρίς να θέσεις τη ζωή σου σε κίνδυνο. Ούτε ένας παράγοντας του Δήμου δεν διανοήθηκε ότι επιβάλλεται για λόγους στοιχειώδους ασφαλείας το καθάρισμα των πεζοδρομίων; Κανείς δεν θυμήθηκε την ύπαρξη των κατοίκων;

Όταν μπορέσαμε να απομακρυνθούμε λίγο από τη βάση μας, και καθώς οι πεζόδρομοι συνιστούσαν ακόμη κίνδυνο-θάνατο, αναγκαζόμαστε να περπατάμε παράλληλα στον διανοιχθέντα δημόσιο δρόμο. Δίπλα-δίπλα με τα διερχόμενα αμάξια, καταφέρνοντας μόνο από τύχη να μην μας παρασύρει κάποιος οχούμενος… Κι αφού εξαντλήσαμε τις προσευχές μας στο θεό και στην τύχη και στη μοίρα, κι αφού εξαντλήσαμε την υπομονή και την οργή μας, την τέταρτη με πέμπτη μέρα - ω του θαύματος!- έλιωσαν επιτέλους τα χιόνια και μπορέσαμε να ξαναπατήσουμε στα πεζοδρόμια, εμείς οι θλιβεροί και ξεχασμένοι πεζοί της πόλης.

Ήταν αδιανόητος τέτοιος εγκλωβισμός στο κέντρο της Αθήνας. Δεν αναφέρομαι σε μια απόσταση από την Λεωφόρο Αλεξάνδρας ως την Ιπποκράτους, ή από την Ασκληπιού ως το Σύνταγμα. Αλλά από μια μικρή οδό κάθετη στην Χαριλάου Τρικούπη ως την Χαριλάου Τρικούπη. Μια πόλη ανέτοιμη, μια Δημοτική αρχή χωρίς αντανακλαστικά, ένα παγωμένο επιτελείο Προστασίας του Πολίτη, που αφήνει απροστάτευτο τον πολίτη. Μια χώρα που κάθε φυσικό φαινόμενο, ακόμη και το όνειρο του χιονιού, το μετατρέπει σε ζωντανό εφιάλτη...