Ο κίνδυνος των ακραίων

Το «Έθνος» το τελευταίο διάστηµα έχει επισηµάνει ότι στην πολιτική σκηνή µας συντελούνται σηµαντικές αλλαγές – τόσο µεγάλες που θυµίζουν το 2012, όταν νέα κόµµατα αναδύθηκαν για να πρωταγωνιστήσουν στη συνέχεια, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Ανεξάρτητοι Ελληνες, που συνεργάστηκαν στην κυβέρνηση για τέσσερα χρόνια.

Ο καταλύτης γι’ αυτές τις εξελίξεις -διάλυση κοµµάτων, µεταπηδήσεις βουλευτών- ήταν ασφαλώς η Συµφωνία των Πρεσπών, που διαπέρασε οριζόντια όλα τα κόµµατα και δίχασε την ελληνική κοινωνία, όχι πάντοτε µε όρους επί της ουσίας διαλόγου.

Ωστόσο, ο πραγµατικός λόγος δεν είναι άλλος από τις εθνικές εκλογές, που στήνονται πάνω στο δίληµµα «Τσίπρας ή Μητσοτάκης». Εν ολίγοις οδεύουµε προς τις κάλπες σε συνθήκες έντονης πόλωσης – είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι παρά τα όσα συνέβησαν στη Βουλή, είναι χαµηλό το ποσοστό των πολιτών που δηλώνει ότι θα εξαρτήσει την ψήφο του από τις Πρέσπες.

Ωστόσο, τα παρεπόµενα της Συµφωνίας στο πολιτικό σκηνικό µας -όπως η εκπορευόµενη από την κυβέρνηση προσπάθεια να διατηρήσουν τα προνόµια του πολιτικού αρχηγού οι πρόεδροι Κοινοβουλευτικών Οµάδων που διαλύθηκανκρύβουν έναν σοβαρό κίνδυνο: την περαιτέρω απαξίωση της πολιτικής, προς όφελος των ακραίων.

Βεβαίως δεν είναι θετικό για την πολιτική ζωή να κατακερµατίζονται κόµµατα εξαιτίας ή µε αφορµή µια ψηφοφορία για ένα εθνικό θέµα. Αλλά από την άλλη πλευρά, δεν είναι θετικό να δίνεται η εντύπωση ότι το πολιτικό σύστηµα προχωρεί σε διευθετήσεις για τα στελέχη του, χωρίς να λαµβάνει υπόψη το τι έχει συµβεί µε την κοινοβουλευτική αριθµητική.

Είναι σίγουρα  θετικό ότι οι πολιτικοί αρχηγοί που έχασαν τις Κοινοβουλευτικές Οµάδες τους έσπευσαν να αποστασιοποιηθούν από τις σχεδιαζόµενες ρυθµίσεις – ακόµα και να τις καταγγείλουν. Ωστόσο, στη δηµοκρατία όλα κρίνονται εκ του αποτελέσµατος...