Τα στοιχήµατα της πόλωσης

Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να επαναβεβαιώσει την εµπιστοσύνη της Βουλής τρεις-τέσσερις φορές µέσα σε δύο εβδοµάδες. Ωστόσο, αυτό που έµεινε ως τώρα δεν ήταν οι 153 ψήφοι για τις Πρέσπες, αλλά η γκαζόζα του κ. Φωκά. Το διαζύγιο Τσίπρα - Καµµένου χαρακτηρίστηκε σικέ από την πρώτη στιγµή, αλλά όσο περνούν οι µέρες παίρνει χαρακτηριστικά Κράµερ εναντίον Κράµερ: η κυβέρνηση σχεδιάζει να εξευµενίσει τον πρώην εταίρο της χρίζοντάς τον αρχηγό χωρίς Κοινοβουλευτική Οµάδα, αλλά ο ίδιος τα θέλει αλλιώς. Και προειδοποιεί…

Από το αυτοκίνητο του κ. Παπαχριστόπουλου ως τις εµφανίσεις της κυρίας Μεγαλοοικονόµου, η πολιτική µας ζωή έφυγε πολύ γρήγορα από τη Συµφωνία των Πρεσπών και µπήκε στον αστερισµό της γκαζόζας και των υπολοίπων αναψυκτικών, τα οποία -ως γνωστόν- πειράζουν το στοµάχι. Το ερώτηµα είναι αν όλο αυτό µπορεί να κρατήσει πολύ καιρό. Αν αντέχει, δηλαδή, η κυβέρνηση να συνεχίσει απρόσκοπτα ως τη λήξη της συνταγµατικής της θητείας ή θα προχωρήσει σε πρόωρη προσφυγή στις κάλπες.

Οπως είναι φανερό, για κάθε κυβέρνηση που έχει συµπληρώσει τέσσερα χρόνια θητείας, µε την ανάλογη φθορά, δύο κάλπες είναι καλύτερα από µία. Και τρεις κάλπες καλύτερα από δύο, αφού το αναπόφευκτο µήνυµα των ψηφοφόρων προς την κυβέρνηση µπορεί να πάρει άλλους δρόµους και όχι αυτόν των εθνικών εκλογών.

Και µπορεί ο κ. Μητσοτάκης να εκτιµά ότι οι εκλογές θα γίνουν τον Μάιο -µε τις πολλές κάλπεςαλλά η αλήθεια είναι ότι το κλειδί που θα ανοίξει την πόρτα των εκλογών το κρατά πάντοτε ο πρωθυπουργός, δηλαδή ο κ. Τσίπρας στην περίπτωσή µας. Μόνο το κλειδί; Και το µαχαίρι και το πεπόνι κρατάει ο κ. Τσίπρας.

∆ιότι δεν είναι µόνο ο χρόνος αλλά και ο τρόπος που θα πάµε στις εκλογές. Και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη δείξει τις διαθέσεις του: θέλει κάλπες σε κλίµα πόλωσης και µε µέτωπο εναντίον της άκρας δεξιάς, στην οποία προσθέτει και τη Νέα ∆ηµοκρατία. Μπορεί κάτι τέτοιο να είναι αλήθεια; Είναι όντως όµηρος των πρώην στελεχών του ΛΑΟΣ ο κ. Μητσοτάκης, όπως δηλώνουν σε κάθε ευκαιρία τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ;

Μάλλον όσο ο κ. Τσίπρας είναι ο άνθρωπος που κατέστρεψε τη χώρα, όπως διαλαλούν τα στελέχη της Νέας ∆ηµοκρατίας. ∆ιότι η πόλωση θέλει δύο – αλλιώς δεν είναι πόλωση. Και ο κ. Μητσοτάκης ποντάρει εξίσου µε τον κ. Τσίπρα σε αυτήν προκειµένου να προσελκύσει ψηφοφόρους τόσο από τα δεξιά του όσο και από το Κέντρο. Και κάπου εκεί έγκειται το µεγάλο στοίχηµα της Κεντροαριστεράς. Μπορεί να πολεµήσει την πόλωση, είτε τη δεξιά είτε την αριστερή;