Το πολιτικό µας σύστηµα κλασικό µπορεί να είναι, ηλίθιο δεν είναι

Το επόµενο τρίµηνο όσοι πολίτες δεν τρέχουν αλλόφρονες να ανακαλύψουν τα αναγκαία, θα παρακολουθούν πρωτόγνωρα φαινόµενα.

Το πολιτικό µας σύστηµα κλασικό µπορεί να είναι, ηλίθιο δεν είναι. Βλέπει, καταλαβαίνει, ψάχνεται, αλλά µάλλον δεν ξέρει τον τρόπο ακόµα.

Ονοµάζεται κρίση αντιπροσώπευσης και γεννιέται από µια τεράστια απογοήτευση σε ευρύτατα στρώµατα πληθυσµού.

Μόνο οι φανατικοί και οι χούλιγκαν της πολιτικής τυφλώνονται από τη συντριπτική ήττα του αντιπάλου. Είτε ως σηµείο αναφοράς στο ιστορικό παρελθόν είτε ως εξαφάνιση από τον πολιτικό βίο της χώρας.

Το σύστηµά µας, το έχω πει και άλλη φορά, µοιάζει µε ένα σφυρί που προσπαθεί να βιδώσει µια βίδα. Είναι το λάθος εργαλείο στη λάθος θέση, την εντελώς λάθος στιγµή. Για έναν απλό, απλούστατο λόγο. Εξακολουθεί και υποτάσσει τα πάντα στον κοµµατικό σκοπό.

Μια ∆εξιά, που λες και έχει πάθει εµµονή, φωνάζει εδώ και τρία χρόνια για εκλογές υποστηρίζοντας παράλληλα την πολιτική σταθερότητα και µε κύριο άξονα της πρότασής της τη µάλλον όχι και τόσο επιτυχηµένη στρατηγική του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόµµατος. Πρόταση που, εκτός των άλλων, προκά λεσε την έκρηξη της ευρωπαϊκής δυσαρέσκειας.

Μια Αριστερά που στέκεται άναυδη στις δεξιές λύσεις και ψελλίζει τα κλασικά περί λιτότητας και τροφοδοσίας της αγοράς µε χρήµα, αναζητώντας καινούργιο ακροατήριο. Μια Κεντροαριστερά ανύπαρκτη και πολλές κινήσεις στον χώρο της ακροδεξιάς τροφοδοτούµενες από τον άκρατο πατριωτισµό.

Κι όµως, όλα αυτά είναι ένας µικρόκοσµος που αφορά µερικές εκατοντάδες µαχόµενων στο ∆ιαδίκτυο. Προφανώς υποψηφίους (αλήθεια, ακόµα κόβουν πίτες;) και βέβαια τα επαγγελµατικά στελέχη, που δουλειά τους είναι. Γιατί τώρα πια και η πολιτική έγινε επαγγελµατικός προορισµός για λίγους (πάρε τη Χίο, δώσε τη Σάµο). Κι αυτό ο κόσµος το καταλαβαίνει.

Ή επιστρέφουµε λοιπόν στο πάθος, ή συνεχίζουµε να επιχειρούµε να ξεβιδώσουµε τη βίδα µε το σφυρί στο χέρι.