Οι ακροβασίες του συντηρητισµού

Εδώ και µερικά χρόνια µια µειοψηφία των οπαδών της συντηρητικής πολιτικής στην Ελλάδα προσπαθεί να µας πείσει ότι ο πρωθυπουργός είναι ο Μαδούρο και ότι η «κυβέρνηση -  κουρελού» έχει µετατρέψει τη χώρα σε Βενεζουέλα. Το ερώτηµα είναι εάν αυτοί που τα λένε αυτά έχουν έστω και µια µικρή ιδέα τι ακριβώς µας λένε.

Στη Βενεζουέλα από τις τελευταίες κοινοβουλευτικές εκλογές προέκυψε µια Βουλή στην οποία η αντιπολίτευση, έπειτα από πολλά, πάρα πολλά, χρόνια, έχει την πλειοψηφία. Ο νικητής όµως των προεδρικών εκλογών, στις οποίες ήταν παρόντες διεθνείς παρατηρητές και στις οποίες όντως σηµειώθηκαν παρατυπίες, ήταν ο Νικολάς Μαδούρο. Είναι προφανές ότι η χώρα, έπειτα από αυτό το διπλό αποτέλεσµα και µε δεδοµένο ότι ο ρόλος του προέδρου είναι ενισχυµένος, µπήκε σε µια φάση θεσµικής κρίσης και ξεκίνησε µια µάχη για την εξουσία. Ο εκφραστής του κοινοβουλευτικού πόλου µε την κατάλληλη στήριξη και έπειτα από σχετική εκπαίδευση στο… εξωτερικό είναι ο Χουάν Γκουαϊδό, ο πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης. 

Aν αυτά είναι τα στοιχεία µε βάση τα οποία γίνεται η σύγκριση και όχι το θέ µα της οικονοµίας ή της «ιδεολογίας», κάθε σύγκριση µεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και της κυβέρνησης Μαδούρο είναι τουλάχιστον άστοχη. Πιο δόκιµη θα ήταν η ταύτιση αν η σύγκριση γινόταν µε όρους καθεστώτος και αντιπολίτευσης, µε τις προηγούµενες κυβερνήσεις σε ρόλο Μαδούρο - Τσάβες και την τωρινή κυβέρνηση στη θέση του Γκουαϊδό. Και πάλι µια τέτοια σύγκριση βέβαια είναι ξεκάθαρα τραβηγµένη από τα µαλλιά. Από την άλλη αν η ταύτιση Τσίπρα - Μαδούρο γίνεται για το θέµα της οικονοµίας, τότε πάλι κάτι δεν υπολογίζουν σωστά. Πέραν των δοµικών διαφορών ανάµεσα στις δύο οικονοµίες, τις «κυρώσεις» στη δική µας περίπτωση είναι γνωστό ότι δεν τις επέβαλαν το ∆ΝΤ και η ΕΕ µε τη σηµερινή κυβέρνηση. Αρα ούτε η οικονοµία και η οικονοµική κρίση και καταστροφή που βιώνουν οι πολίτες της Βενεζουέλας και της Ελλάδας είναι η βάση του συλλογισµού τους.

Τούτων «λεχθέντων», είναι ξεκάθαρο ότι η ταύτιση που προσπαθεί να γίνει κοινός τόπος στους συντηρητικούς ψηφοφόρους έχει µάλλον ιδεολογικό έρεισµα. Παρά τη θεωρητική «ιδεολογική συνάφεια» µεταξύ της κυβέρνησης Μαδούρο και µερίδας του σηµερινού ΣΥΡΙΖΑ, επί του πρακτέου η ακολουθούµενη πολιτική στη µια περίπτωση και στην άλλη δεν έχει καµία σχέση. Είναι γνωστό ότι το µοντέλο της Αριστεράς και του «σοσιαλισµού» στη Λατινική Αµερική είναι κάτι διαφορετικό από τις διάφορες ευρωπαϊκές τάσεις και προτάσεις. Αντιθέτως, το µοντέλο «για όλα τα δεινά του κόσµου» φταίει η Αριστερά, ο σοσιαλισµός και ο κοµµουνισµός είναι κοινό σε όλες τις χώρες. Το είπε προσφάτως και ο Ντόναλντ Τραµπ στην οµιλία του για την «Κατάσταση του έθνους». Αλλά, για µια στιγµή, ο Τσίπρας δεν έχει τη στήριξη των Αµερικανών;