Στο «παζάρι» με τους Τούρκους δεν υπάρχουν αδιέξοδα

Η γνωριµία «της άλλης πλευράς» µε τους σχετικούς αστερίσκους, όπως εξελίχτηκε στη διήµερη πρωθυπουργική επίσκεψη, ήταν τουλάχιστον χρήσιµη. Καθώς έγινε έπειτα από µακρά περίοδο ψυχρότητας και αντεγκλήσεων, η ελληνική αποστολή αντιµετώπισε όλη την γκάµα των τουρκικών διεκδικήσεων, παραθέτοντας τις δικές της αιτιάσεις.

Βέβαια, οι γείτονες αρέσκονται σε κινήσεις κοινωνικού εντυπωσιασµού, αρνούµενοι να ανοίξουν τα χαρτιά τους στην περίπτωση που από τη συνάντηση θα προκύψει κάποια σύνοδος των δύο κρατών, από τα ζητήµατα «χαµηλής προτεραιότητας» έως τον µεσογειακό πόλεµο των αγωγών και τις ιστορίες για µια γαλάζια θαλασσίτσα.

Οπλο των Τούρκων, µεταξύ µας, είναι το µπούγιο. Υπονοώντας πως είναι µεγάλη σε έκταση χώρα µε πολύ στρατό και πως η Λωζάνη τούς έριξε και θέλουν αναθεωρήσεις, απλώνουν τον τραχανά των απαιτήσεών τους σε µια µεγάλη απλωσιά, που θα ήθελε δεκαπλάσια πειθώ και ισχύ, τις οποίες, µεταξύ µας, δεν έχουν δει µήτε στα όνειρά τους.

Το να δηµιουργήσεις πλαστή εντύπωση πως έχεις το πάνω χέρι, σε ένα τέτοιο ανατολίτικο παζάρι, είναι σχετικά εύκολο. Και εάν οι γείτονες βγάζουν από το συρτάρι κάθε τόσο και ένα ξεκούδουνο θέµα, κακώς µας ξενίζει, εάν βέβαια µας ξενίζει. Μεταξύ µας, καθώς κάθονται σε µια χώρα µε πολλά ενεργά και σβησµένα ηφαίστεια, η τακτική µας µπορεί να βρει τα κατάλληλα αντισταθµίσµατα, καθώς έχουµε και κάποια πλεονεκτήµατα τα οποία τους ενδιαφέρει να µην τα ενεργοποιούµε. Κι αυτά είναι οι θεσµοί και οι υπογραφές που βάλαµε φαρδιά πλατιά σε αρκετές ενώσεις κρατών και σπανίως χρησιµοποιούµε.

Ενα ανατολίτικο παζάρι ξεκινάει από την υπερτίµηση και το φούσκωµα των εµπορευµάτων, έως και δέκα φορές επάνω από την αξία τους, και ο πελάτης προτείνει ένα άλλο ποσό δέκα φορές µικρότερο από την όποια αξία. Είναι τελετή, είναι έθιµο, και η τουρκική απάντηση θα είναι οργίλη και φανταχτερή, αλλά τζούφια.

Δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Αλλά όποιος βιάζεται υπερβολικά χάνει ή το δίκιο του ή την ψυχραιµία του. Εως εκεί