Η ειδική αγωγή πάσχει εδώ και χρόνια στην Ελλάδα

Για τα πραγµατικά περιστατικά της υπόθεσης των µαθητών που έκαναν κατάληψη για να φύγει από το σχολείο τους συµµαθητής τους µε ειδικές ανάγκες επειδή ήταν βίαιος δεν γνωρίζω τίποτα. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι δεν φταίει το παιδί. 

Η ειδική αγωγή σε αυτήν τη χώρα πάσχει εδώ και πολλά χρόνια. Ίσως µε τις προσλήψεις που αναγγέλθηκαν να βελτιωθεί η κατάσταση. Μέχρι τότε, όµως, θα ήθελα να παραχωρήσω το υπόλοιπο της στήλης σε έναν άνθρωπο που γνωρίζει καλά τι συµβαίνει, την κυρία Μαρία Λευτάκη, κοινωνική λειτουργό και ιδρυτικό µέλος της οµάδας «Γονείς που διεκδικούν δηµόσια παράλληλη στήριξη»:

«Στην Ελλάδα του 2019 θα πρέπει ο µαθητής µε ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες και αναπηρία να ξεκινήσει το σχολείο, να αντιληφθεί και να αποδεχθεί η οικογένεια ότι το παιδί παρουσιάζει συγκεκριµένες δυσκολίες, να απευθυνθεί στους εκπαιδευτικούς του σχολείου, οι οποίοι χωρίς να έχουν καµία κατάρτιση στην ειδική αγωγή θα πρέπει αυτοσχεδιάζοντας να παρατηρήσουν τον εν λόγω µαθητή, να εντοπίσουν τις δυσκολίες του, να τις αξιολογήσουν, να τις διαγνώσουν και να εφαρµόσουν βραχυχρόνιο πρόγραµµα παρέµβασης µε συγκεκριµένους βραχυπρόθεσµους και µακροπρόθεσµους στόχους σχετικούς µε την εκπαιδευτική και ψυχοκοινωνική πορεία του µαθητή. Στη συνέχεια, αν κριθεί (πώς;) απαραίτητο, να γίνει παραποµπή του περιστατικού στο ΚΕΣΥ για περαιτέρω διάγνωση και αξιολόγηση. Το ΚΕΣΥ, κατόπιν, θα καλέσει τον µαθητή και την οικογένειά του για να γίνουν ορισµένες συναντήσεις, ώστε να συλλεχθούν τα στοιχεία και οι πληροφορίες που χρειάζονται. Από το ΚΕΣΥ και, κατ' επέκταση, από τη διάγνωση του µαθητή απουσιάζουν η παιδοψυχιατρική και η αναπτυξιολογική αξιολόγηση, διότι οι συγκεκριµένες ειδικότητες δεν υπάρχουν σε αυτόν τον οργανισµό!

Ετσι, η επιστηµονική οµάδα, που είναι ελλιπέστατη, αποτελείται από ψυχολόγο, που ευχόµαστε να είναι παιδοψυχολόγος, κοινωνικό λειτουργό, ειδικό παιδαγωγό, λογοθεραπευτή. Οι συγκεκριµένες, όµως, ειδικότητες έχουν τον ρόλο της εφαρµογής προγραµµάτων παρέµβασης µε βάση τη διάγνωση παιδοψυχιάτρων και αναπτυξιολόγων, και τις κατευθύνσεις που δίνονται από αυτούς, και όχι να προβαίνουν σε διάγνωση!

Και αφού κάποτε ολοκληρωθεί και συνταχθεί αυτή η όποια αξιολόγηση µε τις όποιες ελλείψεις και σφάλµατα και τις όπο ιες καθυστερήσεις, τότε και µόνο τότε ο γονιός δικαιούται να κάνει αίτηση για εκπαιδευτικό παράλληλης στήριξης ή για ειδικό βοηθητικό προσωπικό, και να περιµένει στωικά πότε και αν και για πόσες ώρες θα παρασχεθεί αυτό. Και αν έχει παρέλθει η ηµεροµηνία, τότε θα πρέπει να περιµένει να κάνει αίτηση την επόµενη σχολική χρονιά. Στις περιπτώσεις των τµηµάτων ένταξης τα πράγµατα δεν είναι καλύτερα, πολλά σχολεία αναγκάζονται να λειτουργήσουν χωρίς αυτά, αν και πληρούν τις προϋποθέσεις για τη δηµιουργία τέτοιων τµηµάτων, µε αποτέλεσµα πολλά παιδιά να µην υποστηρίζονται επαρκώς».

Το είπαµε εξαρχής: Το παιδί δεν φταίει…