Η ακροδεξιά διολίσθηση µας απειλεί όλους

Η διολίσθηση της Ν∆ προς τον ακροδεξιό εθνικισµό δεν συµβαίνει για λόγους ψηφοθηρίας. Οχι µόνο. Είναι µερική και ανεπαρκής η εξήγηση ότι η συντηρητική παράταξη αναδιπλώνεται, µε αφορµή το «Μακεδονικό», για να θηρεύσει τις άστεγες ψήφους διαµαρτυρίας. Ναι, συµβαίνει και αυτό. Ναι, η ηγεσία της Ν∆ ξεπερνά εαυτόν σε υποκρισία. Ναι, εγκαταλείπει κάθε δική της παράδοση διπλωµατικού ρεαλισµού. Ναι, εγκαταλείπει ακόµη και δικές της θέσεις στη λεγόµενη «εθνική γραµµή».

Ναι, η παρούσα ηγεσία ρυµουλκείται από τις ανιστόρητες θέσεις του Αντώνη Σαµαρά και τις τυχοδιωκτικές επιδιώξεις του ΛΑΟΣ. Αλλά, δυστυχώς, δεν αρκούν αυτές οι εξηγήσεις: η ακροδεξιά διολίσθηση της Ν∆ δεν άρχισε µε το «Μακεδονικό», φούντωσε εξ αυτού, και δεν θα σταµατήσει µετά το «Μακεδονικό».

Η διολίσθηση της ελληνικής ∆εξιάς, συµπεριλαµβανοµένης της Ν∆, έχει καταστεί δοµική ήδη από την εµφάνιση του ΛΑΟΣ και την ακολούθως απορρόφηση των ακροδεξιών λαϊκιστών και νεοφασιστών του στη Ν∆, από την ηγεσία Σαµαρά 2009-2015 και από την ήττα των καραµανλικών το 2016. Πολύ περισσότερο, πρέπει να δούµε αυτό τον µετασχηµατισµό σε συνάρτηση µε τα διαδραµατιζόµενα στην Ευρώπη, µε τη ραγδαία άνοδο σχηµατισµών µε σκληρούς λαϊκιστικούς, εθνικιστικούς, ρατσιστικούς και νεοφασιστικούς χαρακτήρες.

Τα περισσότερα χαρακτηριστικά που συναντούµε στους ακροδεξιούς της Ευρώπης τα συναντούµε και εδώ ― και είναι τα τυπικά χαρακτηριστικά του φασισµού όπως φανερώθηκαν στον 20ό αιώνα.

Ας πούµε: η επίκληση ενός χρυσού µυθικού παρελθόντος, ενός έθνους υπερχρονικού και αιώνιου, ενός λαού περιούσιου και ανάδελφου, προπάντων φυλετικά καθαρού. Αυτό επικαλέστηκαν ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι, αυτό επικαλούνται και τώρα οι ακροδεξιοί ρατσιστές στις ΗΠΑ. Αυτό επικαλούνται και θεσµίζουν ο Ορµπαν στην Ουγγαρία και ο Κατσίνσκι στην Πολωνία. Αυτό το µυθικό παρελθόν, το κατασκευασµένο, επικαλούνται παρ’ ηµίν κάποιοι µακεδονοµάχοι και πάντως οι νεοναζί.

Ας πούµε: η διαρκής επίκληση συνωµοσιών, διεθνών κρυµµένων απειλών, Εβραίων τραπεζιτών, Πρωτοκόλλων της Σιών και ΜΚΟ Σόρος. Η κατασκευή εξωτερικού εχθρού είναι κατεξοχήν φασιστική πρακτική: µάλιστα, ο εχθρός δεν βρίσκεται µόνο εκτός συνόρων, αλλά εντοπίζεται και εξοντώνεται σαν παράσιτο και εντός συνόρων. Οι εγχώριοι µεταφασίστες µιλούν ήδη για νεοκοµµουνιστική απειλή και καλούν για στρατηγική ήττα και θέσπιση νοµικού φραγµού στις αριστερές ιδέες.

Ας πούµε: η χρήση της προπαγάνδας, της κακόβουλης ψευδολογίας, των συγκαλυµµένων fake news, της δολοφονίας χαρακτήρων, της χειραγώγησης µέσω των δικτύων κοινωνικής δικτύωσης. Στα δικά µας: οι Ντίσνεϊλαντ και οι Μαλδίβες του Τσίπρα, το ταχύπλοο της Αίγινας κ.ο.κ.

Ας πούµε: η εξύµνηση µιας εξιδανικευµένης πατριαρχικής κοινωνίας, η οποία εκφράζει τάχατες την προαιώνια περιούσια φυλή, εξύµνηση που βάζει τη γυναίκα σε θέση αποκλειστικά τεκνοποιού και τροφού, εξορίζει τις µονογονεϊκές οικογένειες, ποινικοποιεί την άµβλωση ακόµη και για ιατρικούς λόγους, διώκει και εξοντώνει τους οµοφυλόφιλους.

Στα δικά µας πεδία, ο µατσισµός και η µαγκιά αυτόκλητων νοικοκυραίων και κακοµαθηµένων παλικαριών που δολοφονούν τον Γιακουµάκη και τον Ζακ, που δολοφονούν την Ελένη Τοπαλούδη. Θα µπορούσαµε να συνεχίσουµε µε πολλά: µε τον εγγενή αντιδιανοουµενισµό και την κατασκευασµένη λαϊκότητα του φασισµού, τον βαθύ και εκτεταµένο ρατσισµό (ακόµη και στη εκδοχή του «δεν είµαι ρατσιστής, αλλά...»), τη λατρεία της ωµής δύναµης, τη φυσικοποίηση της ανισότητας και της ιεραρχίας, τη θυµατοποίηση, τις επινοηµένες πραγµατικότητες. ∆υστυχώς, πολλά τέτοια εκδιπλώνονται καθηµερινά στον δηµόσιο χώρο, πυκνώνουν, ξεχειλίζουν πληθωριστικά στις πλατφόρµες δικτύωσης, µε µεγαλόφωνα κεφαλαία, µε κωµικοτραγικούς αναχρονισµούς και σενάρια συνωµοσίας, µε κατασκευασµένες ψευδοπραγµατικότητες.

Το «Μακεδονικό», µε τους στρεβλούς όρους που συζητήθηκε, και µε την τεράστια πικρία που είχε επισωρεύσει η χρεοκοπία στον ελληνικό λαό, αποτέλεσε κοµβικό σηµείο: για την εξωτερίκευση ενός ακατέργαστου και πληγωµένου φαντασιακού, αλλά και για τη χειραγώγησή του από τυχοδιώκτες, δηµαγωγούς και νεοφασίστες. Στόχος των χειραγωγών δεν είναι πλέον µια κυβέρνηση, µια παράταξη, ένας ηγέτης. Στόχος είναι η φιλελεύθερη δηµοκρατία.