Τα «υβρίδια» της δηµοσιογραφίας κατεβαίνουν στις εκλογές

Η προβολή και η αναγνωσιµότητα που σου προσφέρει εκ των πράγµατων το επάγγελµα του δηµοσιογράφου γίνονται στα χέρια ορισµένων εξ ηµών εργαλείο επιβολής, άσκησης εξουσίας και εξυπηρέτησης προσωπικών επαγγελµατικών στόχων και φιλοδοξιών.

Κοροϊδεύουµε τον τηλεθεατή που καταναλώνει «µπιγκµπραδερικά» απόβλητα στα λιγοστά µικροµέγαλα κανάλια που λυµαίνονται τον τηλεοπτικό µας ορίζοντα, κακίζουµε τον αναγνώστη ότι δεν διαβάζει τις εφηµερίδες που κρέµονται στα µανταλάκια ως φθηνές κοµµατικές µπροσούρες ή σχολιάζουµε τις πολιτικές του πεποιθήσεις ανάλογα µε τα σάιτ στα οποία µπαίνει για να ενηµερωθεί ή από τα τρολ που ακολουθεί στα κοινωνικά του δίκτυα. Αλήθεια, τι δουλειά κάνουµε εµείς οι δηµοσιογράφοι; ∆εν λέω, το επάγγελµά µας µαστίζεται από σκληρή ανεργία.

Ο εκβιασµός της επαγγελµατικής µας επιβίωσης είναι κανόνας. Οι αµοιβές µας, όποτε καταβάλλονται, είναι σε πολλές περιπτώσεις φιλοδώρηµα. Αλλά αυτά δεν αποτελούν δικαιολογίες, γιατί πρώτα από όλα εµείς δεν κάνουµε τη δουλειά µας. Και όσο δεν κάνουµε τη δουλειά µας, οι αναγνώστες, τηλεθεατές, ακροατές και followers δεν θα δίνουν δεκάρα για το προϊόν που παράγουµε. Και όσο δεν πληρώνεται το προϊόν της ενηµέρωσης διά της κανονικής οδού, οι εκδότες-επιχειρηµατίες θα αναζητούν από αλλού τους πόρους.

Και εµείς οι δηµοσιογράφοι και οι πολίτες, κατ’ επέκταση, την «κάτσαµε τη βάρκα» της ενηµέρωσης, που από δικαίωµα του πολίτη καταντά καθοδηγούµενο προϊόν.

Καταλαβαίνω, στο νέο περιβάλλον της οικονοµίας και του τρόπου λειτουργίας των µέσων, είναι παγκόσµιο ζήτηµα το πώς οι δηµοσιογράφοι θα διασφαλίζουν το περιεχόµενο της δουλειάς τους και ταυτόχρονα θα µπορούν να επιβιώνουν µε αξιοπρέπεια χωρίς να καταθέτουν τα εργαλεία της δουλειάς τους αµαχητί.

Οµως, το σωσίβιο επιβίωσης διά της πολιτικής οδού είναι για την ενηµέρωση ισάξιο παράπτωµα µε την εσχάτη προδοσία – ειδικά αν αυτό το κάνεις όσο είσαι καβάλα στο ξέψυχο άρµα της δηµοσιογραφίας.