Μια μικρή ιστορία

Ξημέρωσε στη Μεσογείων. Πρωί - πρωί άρχισε η κίνηση. Δευτέρα πρωί, τσαγκαροδευτέρα. Ζέστη θα έχει σήμερα, νωρίς νωρίς μυρίζω καυσαέριο. Ευτυχώς φυσάει λιγάκι να πάρουμε καμιά ανάσα.

Νάτο το πρώτο λεωφορείο. Στην ώρα του, στις πέντε και μισή το χάραμα. Νάτο και το ζευγάρι των ηλικιωμένων κάθε πρωί την ίδια ώρα για τον πρωινό περίπατο. Πόσο τους ζηλεύω… Και πόσο τρέμω για τη μέρα που θα δω μόνο τον έναν…

Τι θόρυβος είναι αυτός; Ένα κάμπριο ανεβαίνει προς τα Μεσόγεια. Τέρμα τα ηχεία, ο οδηγός ακούει Βέρτη. Μπλιάχ! Για μένα που μεγάλωσα με Τσιτσάνη και Καζαντζίδη αυτό είναι ηχορύπανση. Προφανώς ο νεαρός δεν πάει για δουλειά, πάει για ύπνο. Πού να είναι οι γονείς να τους δώσω συγχαρητήρια…

Βλέπω τα γνωστά πρόσωπα της γειτονιάς. Η ίδια ρουτίνα. Η σκουπιδιάρα του δήμου αδειάζει τους κάδους. Η πρωινή βάρδια στο σούπερ μάρκετ. Ο περιπτεράς παραλαμβάνει τις πρωινές εφημερίδες.

Άντε πάλι η κυρία Αντουανέτα με το κανίς! Μα τι πάει να κάνει το ζώο; Θα με κατουρήσει! Ουστ κοπρόσκυλο! Θα σου έδινα μια κλωτσιά τώρα αλλά έχε χάρη… Πρόσεχε κυρά μου τώρα που θα περάσεις το δρόμο. Περίμενε να ανάψει το φανάρι. Δεν είσαι πια νέα και σβέλτη.

Τι είναι τούτο; Μια μοτοσικλέτα κατεβαίνει με χίλια τη Μεσογείων. Θα πέσει πάνω μου! Προσοχή! Ουφ, ευτυχώς! Την τελευταία στιγμή έκοψε δεξιά. Δεν έχουνε μυαλό αυτοί οι πιτσιρικάδες μηχανόβιοι. Έχω δει τόσο και τόσα… Τίποτε δεν διορθώνεται. Πάντα θα τρέχουν, πάντα ο ίλιγγος θα τους μαγεύει. Δεν φοβάμαι για μένα, γι αυτούς ανησυχώ. Δε θα ήθελα να ήμουν στη θέση των γονιών τους που δεν ξέρουν αν θα γυρίσει ο γιος τους στο σπίτι σώος.

Πέρασε η ώρα χαζεύοντας. Πήγε επτά. Να τα πρώτα σχολικά. Κίτρινος στόλος. Στις μέρες μου τα παιδιά πήγαιναν σχολείο με τα πόδια. Είδα έξι γενιές να μεγαλώνουν. Ούτε μπορώ να υπολογίσω πόσες χιλιάδες έχουν περάσει δίπλα μου. Είχα ακούσει τα παλιά χρόνια για κάτι σχολεία που οι γονείς πλήρωναν για να πηγαίνουν τα παιδιά τους να μορφώνονται. Είχαν λέει μικρά λεωφορεία και πηγαινοέφερναν τα παιδιά. Δεν το πολυπίστεψα τότε και, φυσικά, δεν τα επισκέφθηκα ποτέ.

Βλέπω κίνηση στο pet shop απέναντι. Δεν πρόσεξα πότε άνοιξαν τα παιδιά που δουλεύουν εκεί. Γενικά δεν μου αρέσει να το κοιτάω γιατί στενοχωριέμαι να βλέπω τα χοιρίδια στα κουτάκια τους. Παλιότερα είχαν και κουταβάκια και μου σπάραζε η καρδιά να βλέπω τα ματάκια τους να κοιτάζουν ικετευτικά πίσω από τη τζαμαρία για ένα υποψήφιο αφεντικό. Ευτυχώς άκουσα ότι βγήκε ένας νόμος που απαγόρευσε τα σκυλάκια στις βιτρίνες.

Να και ο κύριος Παυσανίας. Κάθε μέρα ανοίγει το μαγαζί του με τα ρούχα ακριβώς στις 9. Ίδια τελετουργία. Καταβρέχει το πεζοδρόμιο για τις σκόνες, βγάζει την καρέκλα και πίνει το καφεδάκι του. Μπορεί να περάσει όλο το πρωί εκεί γιατί σπάνια μπαίνουν πελάτες να ψωνίσουν. Μια μέρα ήταν ακίνητος δύο ώρες και νόμισα ότι πέθανε! Ακούω ότι το μαγαζί είναι δικό του γι’ αυτό δεν τον νοιάζει που δεν πατάει άνθρωπος. Έχει λέει κι άλλα δύο που τα νοικιάζει κι από αυτά ζει.

Ακούω ιστορίες εδώ κι εκεί. Και είμαι καλός παρατηρητής. Δεν μου ξεφεύγει τίποτα. Να σας πω εγώ ιστορίες από το 1960 όταν ήμουν μικρό, να τα χάσετε.

Όμως πέρασαν τα χρόνια, έβγαλα βαθιές ρίζες σ’ αυτή τη γειτονιά. Το ξέρω ότι θα περάσω όλη μου τη ζωή εδώ. Δεν θα ταξιδέψω σε θάλασσες και βουνά, δεν θα δω τη μέρα να χαράζει και τον ήλιο να βασιλεύει σε άλλα μέρη. Βλέπετε είμαι και θα μείνω μια ταπεινή λεύκα πάνω στη νησίδα της λεωφόρου Μεσογείων. Δεν παραπονιέμαι όμως…

Δευτέρα είναι σήμερα, δεν είπαμε; Σε λίγο θα περάσει η υδροφόρα του δήμου να με ποτίσει.

Γράφουν οι: Αλέξανδρος και Σοφία Λαχανά

* O Αλέξανδρος Λαχανας είναι δημοσιογράφος, αρχισυντακτης δελτίων ειδήσεων ΕΡΤ και η κόρη του Σοφία μαθήτρια 1ης τάξης του μουσικού γυμνασίου Παλλήνης