Λίγο Σοπενάουερ, και το κέφι συνεχίζεται!

Θα έχετε παρατηρήσει πόσο διαφορετικά ερμηνεύουμε φιλοσοφικές θεωρίες, λογοτεχνικά κείμενα, πολιτικές απόψεις, ανάλογα με την ηλικία μας. Πόσο σπουδαία, σοφά, αδιαπραγμάτευτα φαντάζουν όλα όταν είσαι νέος και πόσο τρωτά, κενά και απογοητευτικά όταν διασχίζεις την έκτη δεκαετία της ζωής σου.

Στο πλαίσιο αυτό, πιάνω τον εαυτό μου να αμφισβητεί την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων. Είναι δυνατόν, αυτές οι ιδέες να ξεκίνησαν επαναστάσεις; Να εξευγένισαν την Ανθρωπότητα; Να έδωσαν ελπίδα;

Και στο ίδιο πνεύμα, ξεκινά η αποδόμηση όλων των κοσμοθεωριών, οι οποίες τελικά, δεν πρέπει να εξετάζονται με τη Λογική. Κι αυτό, γιατί ακόμα και ο πιο ορθολογιστής, δεν τολμά να αντικρύσει την ωμή αλήθεια πίσω από τις απίθανες ιστορίες που έχουμε δημιουργήσει ως Είδος, για να επιβιώσουμε σε ένα περιβάλλον εχθρικό, ανάμεσα σε όμοιους μας, οι οποίοι επί τω πλείστων, αφήνονται στη σιγουριά, τη θαλπωρή που παρέχουν οι εν λόγω αιωνόβιοι μύθοι.

Αλλά, οι μύθοι παρέχουν το πεδίο για να ζήσουμε με σχετική ασφάλεια, ανέμελοι, σε έναν κόσμο τεχνητώς κεχρωσμένο. Μια ζωή κατά την οποία μόλις εμφανιστεί μια σχισμή στο καλοραμμένο παρασκήνιο, σπεύδουμε να την καλύψουμε, μη τυχόν επιβεβαιωθεί ότι όλα είναι τυχαία. Ότι είμαστε ένα τυχαίο αποτέλεσμα, προϊόν ασύλληπτων συγκυριών, το οποίο προσπαθεί να βρει νόημα μέσα από φανταστικές ιστορίες. Ιστορίες μάλιστα, τις οποίες κάθε εποχή εμπλουτίζει ή καταργεί, μόνο και μόνο για να δημιουργήσει πιο αληθοφανείς μύθους.
Όταν λοιπόν, νιώθει κανείς ότι οι μύθοι δεν στέκουν, τι καλύτερο από το να χώνεται στις σκληρές, μαύρες ερμηνείες πάντων των ορατών τε και αοράτων, του Σοπενάουερ ή και του Νίτσε. Να παίρνει μια γερή δόση πλήρους ακύρωσης, καταπάτησης, εξευτελισμού όλων όσων θεωρεί δεδομένα και εν ευθέτω χρόνο, να επιστρέφει στο μυθικά πλασμένο παρόν.

Σας εγγυώμαι, ότι θα νιώσετε αναγεννημένοι!