Τα... μόνο επτά BAFTA του Λάνθιμου

Και είναι φυσικό αυτή η διοργάνωση να βραβεύει βρετανικές παραγωγές, ειδικά εάν αυτές αντλούν τη θεµατολογία τους από την Ιστορία της χώρας, µε χρηµατοδότες από την Ιρλανδία, την Αµερική και το Ηνωµένο Βασίλειο.

Σε όλη τη διαδροµή -από την προεργασία και το σενάριο µέχρι τη διαδικασία της οργάνωσης (το σενάριο της ταινίας πρωτογράφτηκε το 1998)- η δουλειά εδραιώθηκε από τη Νήσο.

Ενας από τους παραγωγούς είχε ξεχωρίσει σε ένα φεστιβάλ µια ταινία, τον «Κυνόδοντα», ενός φερέλπιδος Eλληνα σκηνοθέτη και τον επέλεξε να ηγηθεί της ταινίας. Hταν ακριβώς ο «δικός µας», ο Λάνθιµος. Του οποίου η τότε δουλειά επαινέθηκε, τη βρήκαν ελκυστική, αλλά και απωθητική, την τίµησαν και την κατήγγειλαν. Mε λίγα λόγια, ο άνθρωπος πέρασε και περνά από το κριτικό φίλτρο και των συµπατριωτών του.

Οι Eλληνες έχουν κατά καιρούς διαπρέψει και στις επτά τέχνες, και ειδικά στο σινεµά. Αλλά σπανίως µε οµοθυµία. Oταν ο Μάνος Χατζιδάκις έπαιρνε Oσκαρ, αυτό δεν εµπόδισε µια κριτικό να σηµειώσει πως «γράφει στο πόδι». Μήτε αργότερα οι µουσικοί µιας ορχήστρας που διαµαρτυρήθηκαν πως «δεν έχει δίπλωµα ωδείου» στιγµατίστηκαν για έλλειψη σεβασµού. Κανένας, φυσικά, δεν θυµάται πώς πορευόταν ως παιδί και πώς βοηθούσε την οικογένειά του ως Νιγηριανός µετανάστης (τον Αντετοκούνµπο εννοώ), όταν ως καταιγίδα θάµπωσε το αµερικανικό κοινό. Αναρίθµητα παραδείγµατα που επιβεβαιώνουν πως «η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της» ή το βιβλικό γνωµικό «ουδείς προφήτης εν τη εαυτού πατρίδι».

Εννοώ πως ο Λάνθιµος θα συνεχίσει ως δηµιουργικό άτοµο, και µπράβο του. Αλλά η µόνιµη αντίδραση που υπάρχει στη γενέτειρά του -θέλετε λόγω θεµατολογίας, θέλετε για άλλους λόγους-δεν πρόκειται να εκλείψει ποτέ των «ποτών». Αλλά το να γκρινιάζουν µερικοί πως πήρε «µόνο» επτά από τα δώδεκα βραβεία της BAFTA, ρίχνοντας σπόντες πως κατι πήγε στραβά, συµπαθάτε µε, αλλα δείχνει µια µορφή πτωχαλαζονείας. ∆εν είµαστε το κέντρο του κόσµου. Απλή αλήθεια. Και δεν κάνουµε εξαγωγή πρεσβευτών, αλλά θαυµαστά παιδιά στον µοναχικό τους δρόµο.