Τακτικισµός ή στρατηγική;

Στους τακτικισµούς καλοί είµαστε. Οι τακτικισµοί, ωστόσο, τείνουν να ανθούν στην υπηρεσία µικροκοµµατικών συµφερόντων. Ναι µεν βοηθούν ώστε να βγαίνουν τα «νούµερα» στη Βουλή, αφήνουν ωστόσο παρακαταθήκη... νούµερα χωρίς πολιτική και πολιτικούς-νούµερα. Το φαινόµενο είναι υπερκοµµατικό – δικαιολογηµένα σε έναν βαθµό. Οι τακτικισµοί αποτελούν, άλλωστε, αναπόσπαστο µέρος του παιχνιδιού που συνηθίζουµε να αποκαλούµε «πολιτική». Οµως το βασικό πρόβληµα στα καθ’ ηµάς εν Ελλάδι ξεκινά όταν οι τακτικισµοί αρχίσουν να λογίζονται ως υψηλή στρατηγική – ή, ακόµη χειρότερα, ως η µοναδική στρατηγική.

Εάν πιστέψουµε την αντιπολίτευση, τότε η Συµφωνία των Πρεσπών ήταν ένας τρόπος για τον Τσίπρα να διαλύσει την Κεντροαριστερά και τους Ανεξάρτητους Ελληνες, δρέποντας τα αποκαΐδια. Εάν πιστέψουµε την κυβέρνηση, η αντίθεση στη Συµφωνία των Πρεσπών ήταν ένας τρόπος για τη Ν∆ να συσπειρώσει την (ακρο)δεξιά πολυκατοικία επαναπατρίζοντας τις διαρροές.

Την ίδια ώρα, για τον κόσµο εκτός Ελλάδος η Συµφωνία των Πρεσπών είναι υποψήφια ακόµη και για Νόµπελ Ειρήνης. «Παράλογο… ∆εν απαντά κανείς. Αρα λογικό», που θα έλεγε και µια περσόνα βγαλµένη από το παρελθόν της ελληνικής TV. Εάν ακούσουµε την αντιπολίτευση, τότε την αµέσως προηγούµενη ηµέρα της επίσκεψης του Αλέξη Τσίπρα στην Τουρκία οι Τούρκοι επιδόθηκαν σε ένα µπαράζ τριάντα  και βάλε παραβιάσεων του ελληνικού εθνικού εναέριου χώρου. Εάν ακούσουµε την κυβέρνηση, από την άλλη, τότε κατά τις δύο ηµέρες που έµεινε ο Ελληνας πρωθυπουργός στη γείτονα οι τουρκικές προκλήσεις πάνω από το Αιγαίο ήταν µηδενικές. ∆εν γίνεται κάθε φορά που έχουµε συνάντηση κορυφής µε την Τουρκία η µισή ελληνική πολιτική σκηνή να πανηγυρίζει την επιτυχία των ανοιχτών διαύλων και η άλλη µισή να βλέπει µόνο αποτυχίες και εθνικούς εξευτελισµούς.

Εάν πιστέψουµε, µάλιστα, την αντιπολίτευση, είναι η ελλιπής προετοιµασία της ελληνικής κυβέρνησης εκείνη που επιτρέπει στην Τουρκία να προκαλεί. Οσο για τον νέο ΥΕΘΑ, εκείνος έχει κληθεί να απολογηθεί για όλους τους λόγους του κόσµου: για χαρακτηριστικά του που άλλοι αντιµετωπίζουν ως πλεονεκτήµατα και άλλοι ως µειονεκτήµατα, επειδή τα πηγαίνει καλά µε τον Ακάρ, αλλά και επειδή τα πήγαινε καλά µε τον Πάνο Καµµένο, που δεν τα πήγαινε καλά µε τον Ακάρ.

Οι τακτικισµοί κρύβουν αλήθειες, άλλοτε µισές και άλλοτε συν-πλην µισές. Ωστόσο, η όποια κριτική ειδικά στα εθνικά θέµατα δεν µπορεί να γίνεται µε όρους τακτικισµών, αλλά µε όρους στρατηγικής, υπερκοµµατικής, ει δυνατόν. Ποτέ δεν είναι αργά. Και ας έρχονται εκλογές.