Βαλεντίνος...

Παρά την εθνική µας υπερηφάνεια για τις γιορτές που καταφέραµε να διασώσουµε και µας τονώνουν, µια πύλη είναι συνεχώς ανοιχτή και πολυσύχναστη: η επιρροή του εµπορίου. Και η σχετικά πρόσφατη καθιέρωση της γιορτής των ερωτευµένων, η ηµέρα του Βαλεντίνου, είναι χαρακτηριστική.

Δεν χρειάστηκαν και πολλά. Ανθοπωλεία, ζαχαροπλαστεία και πωλητές «έξυπνων» καρτών και τρυφερών µικρών δώρων καλύπτουν µια απίστευτη ζήτηση κατάλληλα τοποθετηµένη στην καρδιά του Κουτσοφλέβαρου, που συχνά συµπίπτει µε το άνοιγµα του Τριωδίου, άλλης κινητής ευκαιρίας να γλεντήσουµε, περνώντας από τα έθιµα, την ευσέβεια και την κρεοφαγία, στην κλιµάκωση της νηστείας και της Σαρακοστής, έως το Πάσχα.

Η πρώτη φάση αυτών των «εισαγωγών εθίµων» στην Ελλάδα περιλαµβάνει υποχρεωτικά µια προσπάθεια να γίνει ιθαγενές το έθιµο. Στην περίπτωση του Βαλεντίνου, η αναζήτηση τοπικών αγίων στη θέση του εκ ∆υσµών αγίου δεν πέτυχε πολλά. Αλλά δεν πειράζει. Οι Ελληνες έχουµε το σπάνιο προτέρηµα να αφοµοιώνουµε οτιδήποτε ξενικό θεωρούµε ελκυστικό ή χρήσιµο συνειδητά, αγνοώντας µε τον καιρό σε ποιους χρωστάµε το κλαρίνο, τον Σάντα Κλάους ή τη Μαύρη Παρασκευή.

Το φαινόµενο είναι παγκόσµιο και δεν µας πρέπει καµία ενοχή. Παράλληλα µε κάθε µεγάλο γεγονός, είτε είναι αθλητικό είτε πολιτιστικό είτε θρησκευτικό, υπάρχουν η εµπορική επιτυχία και η οικονοµική πλευρά, είτε για να γεµίζουµε γήπεδα και στάδια, είτε για να συµβάλλουµε στην τηλεθέαση, είτε για να επισκεπτόµαστε χαρούµενοι το πανηγύρι που στήνεται για την εκάστοτε περίσταση.

Ωστόσο, αυτά θεωρούνται γκρίνιες και σχολαστικά. Ο έρωτας πάντα θα νικά το παρασκήνιο, οι γενιές δεν υπάρχουν χωρίς την παντοδυναµία του και σήµερα τα ραβασάκια και τα ραντεβουδάκια θα καλύψουν τις αντιρρήσεις και τις γκρίνιες. Απλώς το εµπόριο και η προσέλκυση πελατών από αιώνες έχουν µπει στο αίµα µας και δεν υπάρχει κάποιο εµβόλιο για να αντιµετωπιστεί αυτό. Μια ανθοδέσµη σήµερα είναι ακόµη µία έκφραση που έχουµε γνωρίσει στην Ιστορία, και ξεκίνησε από την αναζήτηση του κέρδους, υλικού ή συναισθηµατικού.