Όλα τα κόμματα παίζουν τα πιο δυνατά χαρτιά τους για τον ΠτΔ

Και αν κάτι επαναλήφθηκε όλα αυτά τα χρόνια µετά τη Μεταπολίτευση ήταν τα εσωκοµµατικά κολπάκια µε κοµµατικές στοχεύσεις. Τη µία η συγκέντρωση της ευρύτατης πλειοψηφίας, την άλλη η διαµόρφωση της επιθυµητής πλειοψηφίας, τη δε τρίτη να φτιάξουµε το αναγκαίο πολιτικό περιβάλλον για το καλό και τη µακροηµέρευση της εξουσίας. Καµία πρωτοβουλία, όµως, στην πραγµατικότητα δεν ήθελε να υπηρετήσει τον συνειδητό στόχο του Συντάγµατος, το πραγµατικό και ουσιαστικό περιεχόµενο, που ήταν ένα απλό και µόνο. Μέσα από ανοιχτές, δηµοκρατικές, συναινετικές διαδικασίες να εκλεγεί ο καλύτερος Πρόεδρος για τον λαό. Το αυτό ισχύει και τώρα.

Παρατηρεί κανείς τη µεν κυβέρνηση να µένει ενθουσιασµένη από τη θητεία του κ. Παυλόπουλου, µένοντας πιστή στην ισορροπία «αριστερή κυβέρνηση, αλλά µε συντηρητικό-συναινετικό Πρόεδρο», τη δε αξιωµατική αντιπολίτευση να δυσκολεύεται εξαιρετικά, και όχι γιατί είχε εκφράσει προσωπική διαφωνία επί του θέµατος ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης.

Είναι προφανές ότι ο επικεφαλής της αξιωµατικής αντιπολίτευσης «παίζει» την προοπτική της εκλογής Προέδρου της ∆ηµοκρατίας είτε στην προοπτική της αυτοδυναµίας, πράγµα που του λύνει τα χέρια, είτε στη σαφή συµφωνία συµµαχικής κυβέρνησης µε το ΚΙΝΑΛ, πράγµα όχι τόσο εύκολο, παρόντος του Γιώργου Παπανδρέου. ∆εν ξέρω αν και αυτήν τη φορά θα βγάλουµε καλό Πρόεδρο της ∆ηµοκρατίας.

Είναι όµως βέβαιο ότι οι ισχυρές πολιτικές µας δυνάµεις θα παίξουν όλα τα χαρτιά τους προκειµένου να κυριαρχήσουν ή να έχουν το πάνω χέρι στη µακρά πολιτική περίοδο που θα ακολουθήσει, µακριά από σύγχρονες περιόδους και διαλείµµατα. Βλέπετε, ακολουθεί η απλή αναλογική που πολύ δύσκολα θα ανατραπεί και θα υποχρεώσει τους πάντες να γίνουν πιο συγκεκριµένοι. Την τρέµουν την απλή αναλογική, σε οδηγεί σε άλλο, άγνωστο περιβάλλον. Και ναι, µα τον Θεό, πολλοί θα ήθελαν να γυρίσουν στο βολικό παρελθόν της διαχείρισης