Οπου σταθείς και όπου βρεθείς υποψήφιους για βουλευτές βρίσκεις

Εντάξει, και φυσιολογικό είναι και λογικό. Οπου σταθείς και όπου βρεθείς υποψήφιους βρίσκεις. Υποψήφιους για βουλευτές. Κυρίως νέους ανθρώπους που θέλουν να διαµορφώσουν µια νέα πλειοψηφία, υποτίθεται για ένα καινούργιο, διαφορετικό και ελπιδοφόρο µέλλον, για το αύριο που σε τίποτα δεν θα θυµίζει το παρελθόν.

Κατά έναν περίεργο τρόπο το ίδιο θέλουν να πετύχουν και οι παλαιότεροι – αυτοί µε πιο ιδεολογικούς όρους. Αλλη κοινωνία, άλλο µοντέλο, άλλες προδιαγραφές. Διάολε, τι στο καλό; Ολοι ίδιοι είναι; Ετσι, περιδιαβαίνοντας τις γειτονιές της πρωτεύουσας και τις άλλες µεγάλες πόλεις, ανακαλύπτει κανείς ανάµεσα στα άλλα και τις προσωπικές φιλοδοξίες. Θεµιτές, ενταγµένες στο όποιο κοµµατικό σχέδιο και, εν πάση περιπτώσει, υπό την απόλυτη έγκριση του αρχηγού, που όσο πλησιάζει η µέρα των εκλογών γίνεται και αυστηρότερη. Αυτό ισχύει και για την Αριστερά και για τη ∆εξιά.

∆εν ισχύει, όµως, για τους άλλους. Γιατί σε αυτές τις εκλογές ισχύει µια σχηµατική αλλαγή γύρω από την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Αµάν, θα πουν πολλοί. Ποιος ασχολείται µε αυτά; Και όµως, ο νέος νόµος πεισµατικά επιµένει να δίνει τη δυνατότητα σε πολίτες µικρούς και µεγάλους, παράξενους και µε ιδέες, να «ψάχνονται», να ενεργοποιούνται, να συµµετέχουν.

Ισως ξεχνάµε ότι, την ώρα που «ο πονηρός πολιτευτής» ενεργοποιείται δηµοσίως και υπογείως, χιλιάδες συµπολίτες µας, άδολοι και πολλές φορές χωρίς προσωπικό συµφέρον, αγωνίζονται για µια χίµαιρα. ∆εν είναι όλοι πολιτικάντηδες. Και το περίεργο στην όλη ιστορία είναι πως, παρά τις αντικειµενικές διοικητικές δυσκολίες που έχει ο νέος θεσµός, στην πραγµατικότητα αλλάζει τα πράγµατα. Και από αυτό έχουµε ανάγκη: αλλαγή και όχι µπαλώµατα. Υπάρχουν, λοιπόν, αυτοί οι άλλοι; Αυτοί οι µόνοι, οι τρελαµένοι, µε τις εµµονές, τις µικροσυλλογικοπροσπάθειες; Ναι, υπάρχουν, φτάνει να τους ανοίξουµε την πόρτα.