Ακροδεξιά απειλή για τον πλανήτη

Όλες οι τελευταίες έρευνες σχετικά µε το κλίµα και το περιβάλλον ζητούν ξεκάθαρα να ληφθούν άµεσα µέτρα, ούτως ώστε η ανθρώπινη κοινωνία και ο πλανήτης όπως τα γνωρίσαµε στη ζωή µας και µέσα από την Ιστορία να συνεχίσουν να υπάρχουν. Οµως ολοένα και µεγαλύτερο κοµµάτι των πολιτών, όπως καταδεικνύουν οι εκλογικές νίκες του Ντόναλντ Τραµπ και του Ζαΐρ Μπολσονάρο στη Βραζιλία, αδιαφορεί για το κοινό µας µέλλον, αφού στρέφεται προς πολιτικούς που ανοιχτά εξυπηρετούν στενά ιδιωτικά συµφέροντα, πετρελαϊκές εταιρείες και συγκεκριµένα λόµπι. Σύµφωνα µε µια ανάγνωση της ιστορίας των αρχών του 20ού αιώνα, ιδιωτικά συµφέροντα (υποστηρικτές της φιλελεύθερης οικονοµίας αλλά και των καρτέλ) και συγκεκριµένα λόµπι στήριξαν σε σηµαντικό βαθµό και τότε την ευρωπαϊκή και αµερικανική ακροδεξιά, για να αυξήσουν το κέρδος τους στο πλαίσιο του διεθνούς ανταγωνισµού. Τότε ο αντίπαλος, πάντα σύµφωνα µε την ίδια ανάγνωση, ήταν ο κοµµουνισµός και τα εργατικά κινήµατα. Και ο Μπολσονάρο αλλά και διάφοροι αξιωµατούχοι της κυβέρνησης Τραµπ, όπως επί παραδείγµατι ο πρέσβης των ΗΠΑ στην ΕΕ, έχουν ξεκαθαρίσει ότι και πάλι η Αριστερά είναι στο στόχαστρο. Η επικράτηση της ακροδεξιάς τότε στη Γερµανία και στη µισή Ευρώπη και η ισχυρή της παρουσία στις ΗΠΑ πριν από τον πόλεµο (αλλά και µετά) πέρα από το τσάκισµα των... ταξικών αντιπάλων (στη ναζιστική Γερµανία κοµµουνιστές εργάτες ήταν οι πρώτοι που εστάλησαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης) των προαναφερθέντων συµφερόντων και λόµπι εκµεταλλεύτηκε τις αδυναµίες του ήδη διαβρωµένου φιλελεύθερου δηµοκρατικού µοντέλου και για ένα διάστηµα σε κάποια µέρη του κόσµου το ισοπέδωσε. Ο Μπολσονάρο έχει ξεκαθαρίσει ότι θα αντιστρέψει την πολιτική προστασίας του Αµαζονίου, ενώ ο Τραµπ έχει αποσύρει τις ΗΠΑ από τη Συµφωνία του Παρισιού για το Κλίµα και κάνει ό,τι µπορεί για να στηρίξει τη βιοµηχανία των ορυκτών καυσίµων. Εξυπηρετούν συγκεκριµένα συµφέροντα παρότι λαϊκίζουν. Την ίδια ώρα στην Ευρώπη όλο και περισσότερες χώρες αγκαλιάζουν µε στοργή το µαύρο κύµα της ακροδεξιάς, κυρίως εφευρίσκοντας εχθρούς. Η διάβρωσητου µεταπολεµικού και µεταψυχροπολεµικού φιλελεύθερου µοντέλου στην Ευρώπη είναι ήδη εδώ. Μένει να φανεί το επόµενο διάστηµα αν θα ισοπεδωθεί και πάλι ή η Ενωση (που τότε δεν υπήρχε) θα αντέξει αυτή την επίθεση απέναντι στα συµφέροντα των πολλών από δυνάµεις που χρησιµοποιούν λαϊκιστική ρητορική για να πλήξουν ακριβώς τα συµφέροντα που υποτίθεται ότι υπερασπίζονται. Μένει να φανεί αν η Ευρώπη µπορεί να παίξει ακόµα καλύτερα τον ρόλο του ρυθµιστή στο γεωπολιτικό παιχνίδι ∆ύσης-Ανατολής, εξασφαλίζοντας ένα ειρηνικό και υγιές µέλλον για τον πλανήτη.