Οταν καπνίζει ο λουλάς

Για πολλοστή φορά παρακολουθώ προσεκτικά τη διπλωµατική τακτική του γείτονα, που µεγαλοπιάνεται και αµολά στόλους και γεωτρύπανα, µη λησµονώντας να µπουντρουµιάσει όσους γκιουλενικούς τού είχαν ξεφύγει. ∆εν ανησυχώ ποτέ µε προκατασκευασµένα σενάρια. Για µένα, η «σκλήρυνση» και η αµετροέπεια της τουρκικής πλευράς ένα κρύβουν: Σκοπεύουν να τη βάλουν σε καλούπι κάποιας συµφωνίας και λεονταρίζει, όπως επί τόσες δεκαετίες, για να καταφέρει µέρος των στόχων της.

Δεν νοµίζω πως η αναµπουµπούλα κρύβει νοσταλγία για την προ Λωζάνης κατάσταση (η Λωζάνη έχει γίνει από καιρό κουρέλια, αλλά µόνο εµείς το αγνοούµε), αλλά για να αρπάξουν οι Τούρκοι το µεγαλύτερο δυνατό µερίδιο από τον όποιο πλούτο κρύβουν τα νερά της Μεσογείου.

Με την παγκόσµια τάση των διεθνών και αµυντικών µηχανισµών να τα κάνουν γενικώς πλακάκια, περιµένω όπου να ’ναι να κάνουν τον υπαινιγµό που θα µεταβληθεί σε «εθνική απαίτηση». Ο σκελετός του; «Θέλουµε µερίδιο από τις µεσογειακές ΑΟΖ» και όπου τους κάτσει. Ενδιαµέσως κάνουν µια πασαρέλα διαρκείας, ώστε οι ευκολόπιστοι να εµπεδώσουν πως οι Τούρκοι ασφυκτιούν στα όρια της Λωζάνης και οι δύσπιστοι να φοβηθούν πως θα περάσουν σε άλλο στρατοπεδο.

Φυσικά, το Κυπριακό είναι διεθνές πρόβληµα και ο πόθος της ∆ύσης και της Ευρώπης είναι να µπουν επιτέλους στο ΝΑΤΟ αν θέλουν αποτελεσµατικό µέτωπο στη Μέση Ανατολή. Η πρώτη φάση προβλέπω να είναι, όπως πάντα, µια σειρά συναντήσεων που δεν θα καταλήξει κάπου, αλλά θα αρχίσουν τα παζάρια. Και στα παζάρια κάποιος χάνει (ο πελάτης), ενώ κάποιος κερδίζει, ούτως ή άλλως: ο πωλητής.

Κάποια συµφωνία, παροδική και βιαστική, σίγουρα θα υπάρξει. Και η Ελλάδα µε την Κύπρο θα κληθούν να συµφωνήσουν σε µερικά µέτρα για να γλιτώσουν την πίεση που δέχονται. Τίποτε άλλο πιθανό δεν βλέπω. Και, κατά τη γνώµη µου, θα καταλήξει σε ποσοστό επί της παραγωγής, αφαιρουµένων των εξόδων, από τη µερίδα της Κύπρου, των υδρογονανθράκων που µουρµουρίζεται πως υπάρχουν.