Το Τείχος της Προσάρτησης κι οι συνέπειές του για τους Παλαιστινίους

Διεθνής Ημέρα Αλληλεγγύης προς τον Παλαιστινιακό Λαό η σημερινή και παρουσιάζει ενδιαφέρον το ζήτημα του Τείχους της Προσάρτησης στα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη, μόνο μερικές δεκάδες χιλιομέτρων από την Πράσινη Γραμμή στην Κύπρο.

Στις 14 Απριλίου 2002, το Τελ Αβίβ εξέδωσε απόφαση για την ανέγερση τείχους στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη, ισχυριζόμενο ότι είναι ένα τείχος διαχωρισμού Ισραηλινών και Παλαιστινίων για "λόγους ασφαλείας." Το μήκος του Τείχους είναι περίπου 712 χιλιόμετρα τα οποία αντιπροσωπεύουν περισσότερο από το διπλάσιο του μήκους του συνόρου του 1967[1] (320 χλμ.), δηλ. του διεθνώς αναγνωρισμένου συνόρου μεταξύ της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης και του Ισραήλ.[2] Το 85% του Τείχους είναι χτισμένο σε παλαιστινιακά εδάφη και όχι επί του πραγματικού συνόρου. Το Τείχος διεισδύει σε βάθος 22 χιλιομέτρων στη Δυτική Όχθη (πέριξ του οικισμού εποίκων Άριελ) και προσαρτεί ουσιαστικά στο Ισραήλ μερικές από τις πιο ζωτικές περιοχές του κατεχόμενου κράτους της Παλαιστίνης, όπως την Ανατολική Ιερουσαλήμ, την περιοχή Λατρούν, την δυτική Βηθλεέμ, την περιοχή της Χεβρώνας και το κυβερνείο της Ανατολικής Ιερουσαλήμ. Παράλληλα με την ολοκλήρωση του Τείχους η έκταση μεταξύ αυτού και των συνόρων του 1967 έχει καταστεί το 9,4% της Δυτικής Όχθης, κάτι που περιλαμβάνει την Ανατολική Ιερουσαλήμ.

Το Καθεστώς του Τείχους είναι το διοικητικό σύστημα ελέγχου που σχετίζεται με το Τείχος κι αποτελείται από εκείνα τα στοιχεία που συμβάλλουν να διατηρηθεί το Τείχος ως μέσο για την προσάρτηση της παλαιστινιακής γης, την κατάσχεση και καταστροφή παλαιστινιακής περιουσίας. Για να μεθοδεύσει το Τείχος της Προσάρτησης, οι δυνάμεις κατοχής έχουν καταστρέψει παλαιστινιακές κατοικίες και περιουσίες που είτε βρίσκονται στη διαδρομή του Τείχους, ή είναι χτισμένες κοντά σε αυτό και δεν έχουν άδειες από την Δύναμη Κατοχής.

Με πύλες και σημεία ελέγχου το Τείχος χωρίζει τους ανθρώπους από τη γη, την οικογένειά τους και τους φίλους, τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τους χώρους εργασίας και τους χώρους λατρείας. Το Τελ Αβίβ ισχυρίζεται ότι μέσω ενός συστήματος στρατιωτικά επανδρωμένων πυλών και σημείων ελέγχου οι Παλαιστίνιοι εξακολουθούν να έχουν πρόσβαση στη γη τους, αλλά το σύστημα δεν είναι εύκολο: Ειδικές στρατιωτικές άδειες, μειωμένες ώρες διέλευσης και κακομεταχείριση είναι μόνο μερικά από τα εμπόδια που επιβάλλονται στους Παλαιστινίους σε καθημερινή βάση.

Σήμερα το Τείχος της Προσάρτησης αποτελεί υπενθύμιση ότι το Παλαιστινιακό διανύει την πιο εκτεταμένη περίοδο αδιεξόδου σε σχέση με την προοπτική επίτευξης βιώσιμης ειρήνης με την ίδρυση ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και τα σχετικά ψηφίσματα του ΟΗΕ. Η ιστορία έχει δείξει ότι τεχνητά δημιουργήματα, όπως το τείχος, μόνο εφήμερο χαρακτήρα μπορούν να έχουν. Με τείχη δεν οικοδομείται η μόνιμη και βιώσιμη ειρήνη που τόσο χρειάζονται Παλαιστίνιοι κι Ισραηλινοί για να συνυπάρξουν και να δημιουργήσουν.

[1] Τα σύνορα του 1967 ορίζονται ως η Γραμμή Ανακωχής του 1949 («Η Πράσινη Γραμμή») μαζί με όλες τις νομικές τροποποιήσεις αυτών έως τις 4 του Ιούνη του 1967.

[2] UNOCHA, The Humanitarian Impact of the Barrier, http://www.ochaopt.org/documents/ocha_opt_barrier_factsheet_july_2013_english.pdf