Συμφωνίες μεταξύ κρατών: Η πιο γνωστή ψευδαίσθηση

Σπανίως επιβιώνουν µεγάλο διάστηµα, αν εξαιρεθούν οι διεθνείς συµβάσεις που προκύπτουν ως αποτέλεσµα ευρύτερων ρυθµίσεων, όπως η Συνθήκη του Νεϊγί, η Συνθήκη της Λωζάνης, η ίδρυση της Κοινωνίας των Εθνών, η ίδρυση του ΟΗΕ. Ακόµη κι αυτές γνωρίζουν κάποια στιγµή τη λησµονιά.

Το ζήτηµα µε τη δηµοσιογραφική έρευνα του BBC για τη «µακεδονική µειονότητα» δεν είναι βέβαια παράγωγο της Συµφωνίας των Πρεσπών, αλλά έµµεση ανακίνηση ενός ζητήµατος που έχει ταλαιπωρήσει αρκετές χώρες περνώντας τις διά πυρός και σιδήρου, µια κρίσιµη περίοδο για την ευστάθειά της. Και το τελευταίο πράγµα που χρειαζόµαστε, µιλώ για όλα τα Βαλκάνια, είναι η εύκολη κατάκριση ή η αναίσθητη υποστήριξη µιας διπλωµατικής πράξης. Οποιος επιθυµεί να µακροηµερεύσει η Συµφωνία των Πρεσπών, πρέπει να την ξεχάσει επειγόντως και να προσπαθήσει να αναβαθµίσει το εσωτερικό του µέτωπο. Μια γλωσσική µειονότητα δεν οδηγεί αναγκαστικά σε αλυτρωτικό πόθο, µήτε καν σε οργανωµένη δυσπιστία. Αρκεί να εφαρµόζονται το Σύνταγµα, το ευρωπαϊκό κεκτηµένο και η καλή γειτονία. ∆εν µετατρέπονται όλα σε Καταλονία και Κορσική.

Ο προσωρινός χαρακτήρας µερικών συµφωνιών αυτού του τύπου δεν είναι σπάνιο φαινόµενο. Ο Βενιζέλος, για να πείσει τους Ρουµάνους να συνταχθούν µε τη σερβοελληνική συµµαχία το 1913, δέχτηκε σχολεία και ρουµανική µειονότητα στην Ελλάδα, ξεχνώντας πως η λατινοφωνία δεν ήταν προνόµιο µόνο των Ρουµάνων αλλά και των Βλάχων.

Η συµφωνία ξεχάστηκε, για να επανέλθουν οι Ιταλοί κατακτητές του 1941 και να ιδρύσουν στην Ελλάδα «Λατινική λεγεώνα». Το πρωτόκολλο Καλφόφ - Πολίτη του 1925, που ρύθµισε αµοιβαίες ανταλλαγές πληθυσµών µεταξύ Βουλγαρίας και Ελλάδας, ατόνησε επειδή αντέδρασαν δριµύτατα οι Σέρβοι. Το ίδιο και µε το αλφαβητάρι «Αµπετσεντάρ» που τυπώθηκε για τους σλαβόφωνους της Ελλάδας αλλά το πολέµησαν οι Σέρβοι και οι Βούλγαροι, καθώς διεκδικούσαν αυτούς τους πληθυσµούς. Ισονοµία, ισοτιµία, ισοπολιτεία, είναι η απάντηση σε όλα αυτά. Αφήστε τις αντεγκλήσεις και µονιάστε.