Μουντιάλ 2022: Η νίκη του αληθινού ποδοσφαίρου και η επιστροφή του 10, του καλού

Αν κάτι χαρακτήρισε το Μουντιάλ, ανάμεσα σε πολλά άλλα βέβαια, ήταν η επιστροφή του 10 του καλού, στο ποδόσφαιρο. Οι στιγμές που προσέφεραν Μέσι, Εμπαπέ και Μόντριτς ήταν μαγικές. Αν και δεν μου αρέσει η φράση θα πω ότι ήταν: ‘όλα τα λεφτά’ της διοργάνωσης. Δεν υπάρχει φίλαθλος του ποδοσφαίρου να μην το απόλαυσε και να μην πανηγυρίζει γι’ αυτό.

Αυτό που ηττήθηκε ήταν το σύστημα Γκουαρντιόλα, το τίκι-τάκα, με εκφραστή την Ισπανία. Αν και μου είναι πολύ συμπαθής, τόσο ως χώρα όσο και ως ποδοσφαιρική δύναμη, ευχαριστήθηκα για τον αποκλεισμό της.

Αυτό το σύστημα με τις διαρκείς πάσες και το αργό και σταθερό χτίσιμο από χαμηλά, φάνηκε σαν μια τρίχα μέσα στο γάλα που δημιούργησαν όλες οι άλλες χώρες παίζοντας όμορφό, επιθετικό και άμεσο ποδόσφαιρο. Που δημιούργησαν το ομορφότερο Μουντιάλ των τελευταίων 10ετιών. Τι παράδοξο αλήθεια, με βάση τα όσα προηγήθηκαν;

Αν έπαιζαν άλλες 5-6 ομάδες το ποδόσφαιρο της Ισπανίας ίσως οι φίλαθλοι να αποχωρούσαν πρόωρα, όπως έκαναν οι Καταριανοί στον πρώτο αγώνα.

Βαρετό και ασεβές τικι-τάκα

Το σύστημα τικι-τάκα (τσούκου-τσούκου στα …ελληνικά) ή possession είναι κατά τη γνώμη μου ένα σύστημα βαρετό, αλλά και ασεβές προς τον φίλαθλο, τον αντίπαλο και εν τέλει το ίδιο το άθλημα. Και είναι εγωιστικό. Και παραπλανητικό, διότι η μεγάλη κατοχή επιτυγχάνεται με πολλές πάσες στο δικό σου μισό και όχι με αληθινή υπεροχή.

Είναι ασεβές προς τον αντίπαλο τον οποίο παίζει με συνεχείς πασίτσες, σαν ένα κοροΐδο στην προπόνηση. Δεν του επιτίθεται όπως είναι η φύση του ποδοσφαίρου, έστω με υπολογισμένες κινήσεις, αλλά τον κοροϊδεύει. Ιδιαιτέρα αν η ομάδα που το παίζει έχει προηγηθεί στο σκορ. Είναι ασεβές προς τον φίλαθλο διότι ποτέ αυτός δεν θα πλήρωνε τα χρήματά του, τα οποία σε ένα βαθμό με κόπο κερδίζει και τα δίνει από το υστέρημά του για να δει αλλαγή πασών αντί επιθετικού ποδοσφαίρου. Και είναι εγωιστικό διότι όλα γίνονται και όλα θυσιάζονται για να κερδίζει στο τέλος οπωσδήποτε ο Γκουαρντιόλα και οι λίγοι ευτυχώς προπονητές που το ακολουθούν. 

Θα μου πείτε αυτός δεν είναι ο στόχος κάθε προπονητή, παίκτη ή ομάδας. Βεβαίως, αλλά όχι με κάθε τρόπο και με κάθε τίμημα. Όχι καταστρέφοντας θέαμα και γελοιοποιώντας αντίπαλο και άθλημα. Ο Γουαρντιόλα το ξεκίνησε ως κατάλληλο για τους μικρόσωμους και εξαιρετικούς παίκτες που είχε στην Μπαρτσελόνα, με προεξέχοντα φυσικά τον Μέσι και στη βάση μιας μαθηματικής σκέψης ότι: ‘Αν εγώ και ο αντίπαλος, ανάλογα με την αξία μας είναι να βάλουμε από Χ γκολ, με μοιρασμένη την κατοχή, σε περίπτωση που εγώ έχω το 60% και ανεξαρτήτως των άλλων παραγόντων του παιχνιδιού (φόρμα, μέρα, τύχη κλπ) θα βάλω κατά μέσο όρο Χ * 1,2 γκολ, ενώ ο αντίπαλος Χ * 0,8 γκολ.

Μόνο που τα πολλά μαθηματικά ‘τρώνε τον αφέντη’, δηλαδή το άθλημα. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν το έπαιξε στη Γερμανία, διότι απλά οι Γερμανοί δεν θα το ανέχονταν. Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι ο Γκουαρντιόλα παίζει αυτό το σύστημα έχοντας πάντοτε μια αφρόκρεμα των παικτών. Τα αποτελέσματά του είναι φοβερά και τρομερά αλλά δυσανάλογα με το πόσο κοστίζει η ομάδα. Ενώ, για παράδειγμα του Κλόπ, μικρότερα αλλά αναλογικά με την αξία του μπάτζετ καλύτερα. Δηλαδή το σύστημα αποδίδει μόνο με εξαιρετικούς παίκτες και δυσανάλογα με αυτό που κοστίζουν. Και εδώ ερχόμαστε σε άλλους προπονητές που παίζουν ή προσπαθούν να παίξουν αυτό το σύστημα, εμπνεόμενοι από τον Γκουαρντιόλα. Αν δεν έχουν παίκτες μεγαλύτερης αξίας και αυτοπεποίθησης, σε σχέση με το στόχο, δεν θα πετύχουν.

Κατά τα άλλα, ο Ζιρού (καθώς και οι Κροάτες επιθετικοί) μας έδειξε τι σημαίνει κλασικό 9άρι και την αξία του πραγματικού (παλιού καλού) κεφαλοσφαιριστή που είναι σπάνιος και αξίζει πολλά. Επίσης αναδείχθηκε όσο ποτέ άλλοτε η αξία του καλού τερματοφύλακα και η ικανότητά του στα πέναλτι.

Συνοπτικά συμπεράσματα

Η Γαλλία βασίστηκε σε ένα καλό τερματοφύλακα, ένα μπαλαδόρο, ένα σεντρεφόρ και πολλή φυσική ποδοσφαιρική ενέργεια από τους υπόλοιπους, η πρωταθλήτρια Αργεντινή βρήκε επιτέλους παίκτες για να αξιοποιήσουν (Άλβαρεζ) ή να συμπληρώσουν (Ντι Μαρία) την αξία του Μέσι. Η Κροατία μάζεψε και πάλι πάνω της ‘όλο το χαρτί’ της εκτίμησης, μετά τους δύο πρώτους, με την τέχνη, το πείσμα και την μαγκιά της. Το Μαρόκο έθελξε, με το ποδόσφαιρό του και την αντιμετώπιση των μεγάλων όχι μόνο με κλείσιμο αλλά και μαζικές επιθέσεις, κάτι το οποίο μόνο τυχαίο δεν ήταν καθώς εφάρμοσε ένα πρόγραμμα ανάπτυξης του ποδοσφαίρου από τις ακαδημίες, εδώ και δέκα χρόνια (θυμίζει το αντίστοιχο της Ελλάδος και του Κιουμουρτζόγλου στο μπάσκετ, αμέσως μετά το πανευρωπαϊκό του ’88). Η πολύ καλή Πορτογαλία του αγαπημένου μας Σάντος έκαψε την ευκαιρία της καθώς πνίγηκε στην τοξικότητα του Ρονάλτο. Η Ολλανδία, δεν έχασε ως αποτέλεσμα του φοβερού στην τακτική Βαν Γκάαλ.

Η Γερμανία δεν ήταν τόσο κακή δημιούργησε τις περισσότερες καταστάσεις για γκολ αλλά ήταν άτυχη. Η Ιαπωνία και η Ν. Κορέα με το γνωστό σύστημα ‘σαμουράι’, αλλά βελτιωμένο ποδοσφαιρικά ήταν άξιες θαυμασμού. Και μόνο που αποκλείστηκε η πρώτη στα πέναλτι από την Κροατία λέει πολλά. Θα μπορούσε να ήταν 3^η δηλαδή. Η Αγγλία στο γνωστό της στυλ αλλά πολύ καλύτερη, ωστόσο ως αποτέλεσμα στον ίδιο παρονομαστή. Το Βέλγιο πεσμένο και η Βραζιλία κάπως μπλαζέ, έπαιζε σαν η αδιαφιλονίκητη πρωταθλήτρια, μέχρι που της ήρθαν η πρώτη δυσκολία και δεν μπόρεσε να αντιδράσει. Κλασική και η Σερβία, με εξαιρετική ποιότητα αλλά αυτοκαταστροφική. Πως έφτασαν να προπονούνται σε δύο γκρουπ για να μην μαλώσουν μεταξύ τους και να τα θαλασσώσουν ενώ έχουν καλύτερο ρόστερ από τους Κροάτες, μόνο οι Σέρβοι ξέρουν.

Ενδιαφέρουσες ανερχόμενες δυνάμεις οι ΗΠΑ, ο Καναδάς και η Αυστραλία, χώρες που απλά συμπλήρωναν στο, παρελθόν τους ομίλους. Μπαλαδόροι οι Σαουδάραβες. Μπαλαδόροι και μάγκες και οι Ιρανοί, με εξαιρετικό προπονητή αλλά μεγάλοι σε ηλικία. Ποδοσφαιρική φρεσκάδα προσέφερε η Σενεγάλη και σε δεύτερο βαθμό το Καμερούν και η Γκάνα, πρότυπο σταθερότητας η Ελβετία, πεσμένες η ‘ποδοσφαιρομάνα’ Ουρουγουάη, η Δανία και το Μεξικό.

Ως τελικό συμπέρασμα βλέπουμε να μικραίνει το χάσμα ανάμεσα στις ομάδες. Τίποτε δεν φαίνεται ότι θα είναι στο μέλλον τόσο δεδομένο όσο στο παρελθόν στο ξεκίνημα των παγκοσμίων κυπέλλων.  

Το ζήτημα τώρα είναι πώς θα παρουσιαστούν οι παίκτες ιδιαίτερα στις μεγάλες ομάδες που έχουν και πολλούς στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.