Είτε θέλει να ηγηθεί της χώρας της, είτε να αφοσιωθεί στην οικογένειά της, είτε να καλλιεργήσει φασολάκια, η Τζασίντα Άρντερν δε θα μάς δώσει λογαριασμό

«Η μόνη ενδιαφέρουσα οπτική γωνία που θα διαπιστώσετε είναι ότι μετά από έξι χρόνια που πέρασα κάποιες μεγάλες προκλήσεις, είμαι ακόμα άνθρωπος. Οι πολιτικοί είναι άνθρωποι. Δίνουμε ό,τι μπορούμε για όσο μπορούμε και μετά έρχεται η ώρα. Και για μένα, ήρθε η ώρα». Με αυτές τις λέξεις ανακοίνωσε την παραίτησή της από πρωθυπουργός της Νέας Ζηλανδίας αλλά και από ηγέτης του κόμματος των Εργατικών της χώρας, η Τζασίντα Άρντερν.

Μετά από δύο θητείες, η νεότερη γυναίκα επικεφαλής κυβέρνησης στον κόσμο (εκλέχθηκε πρωθυπουργός στα 37 της) «αποχαιρετά» την πολιτική ζωή της χώρας της έχοντας έρθει αντιμέτωπη με αλλεπάλληλες κρίσεις αλλά και τις ανελέητες σεξιστικές επιθέσεις του Τύπου από του οποίου τα βέλη δεν ξέφυγε ούτε μετά την -φορτισμένη συναισθηματικά- ανακοίνωση της παραίτησής της. «Στη Νιβ: Η μαμά ανυπομονεί να είναι επιτέλους παρούσα την πρώτη σου μέρα στο σχολείο, φέτος. Και στον Κλαρκ: Ας παντρευτούμε, επιτέλους», τόνισε κατά την ομιλία η 42χρονη απευθυνόμενη στη μικρή κόρη και τον σύντροφό της, ανοίγοντας ξανά τη δημόσια συζήτηση -που, σημειωτέον, αφορά μόνο γυναίκες- για το κατά πόσο μπορεί να συνδυαστεί μία απαιτητική καριέρα με μία ισορροπημένη προσωπική ζωή. «Μπορούν πράγματι οι γυναίκες να τα έχουν όλα;», αναρωτήθηκε μέσω ενός -ατυχούς- τίτλου για την είδηση της παραίτησης το BBC, το οποίο, στη συνέχεια, ζήτησε συγγνώμη για το σεξιστικό σούπερ. Την ίδια ερώτηση δε διανοήθηκε κανείς να κάνει κατά την παραίτηση του  -πατέρα οκτώ παιδιών- Μπόρις Τζόνσον.

«Προτίμησε την οικογένεια, από την εξουσία», ήταν ο τίτλος ιστορικής, φιλελεύθερης εφημερίδας στην Ελλάδα για την παραίτηση της νεοζηλανδής η οποία, σε αντίθεση με άλλες γυναίκες ηγέτιδες, με χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό της Μάργκαρετ Θάτσερ, δε φοβήθηκε, καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας της, να στηριχθεί στη συναισθηματική ευφυΐα της, προκειμένου να αντιμετωπίσει τις κρίσεις – είτε χαρακτηρίζοντας τους πολίτες της χώρας της (συμπεριλαμβανόμενου του εαυτού της) κατά τη διάρκεια της πανδημίας «η ομάδα των 5 εκατομμυρίων μελών», είτε όταν σε ένδειξη σεβασμού στους μουσουλμάνους που έχασαν τη ζωή τους στις επιθέσεις στο τζαμί του Κράισττσερτς, το 2019, συναντήθηκε με συγγενείς των θυμάτων φορώντας μία μαύρη μαντίλα και σπεύδοντας, ταυτόχρονα, να αυστηροποιήσει τους νόμους περί πυροβόλων όπλων, είτε ζητώντας προσωπικά «συγγνώμη» από την οικογένεια της Βρετανής Γκρέις Μιλιάν το 2018, για τη γυναικοκτονία της στο Όκλαντ.

«Χρειαζόμαστε ένα νέο ζευγάρι ώμων να σηκώσει το βάρος»

Προς το τέλος της δεύτερης θητείας της, ωστόσο, η δημοτικότητα της Άρντερν σημείωνε σταθερή πτώση και, όπως υπέδειξε δημοσκόπηση του Δεκεμβρίου του 2022 η αποδοχή του Εργατικού κόμματος της χώρας έχει πέσει σε ιστορικά χαμηλό ποσοστό. «Δε φεύγω επειδή πιστεύω ότι δεν μπορούμε να κερδίσουμε τις εκλογές, αλλά επειδή πιστεύω ότι μπορούμε και θα κερδίσουμε, Χρειαζόμαστε ένα νέο ζευγάρι ώμων να σηκώσει το βάρος αυτής της πρόκλησης», είπε η 42χρονη που κατείχε την -ενδεχομένως- πιο αγχωτική δουλειά της χώρας της, χωρίς καν να αναλογίζεται κανείς την επιπλέον κριτική -σε ορισμένες περιπτώσεις και τον απόλυτο μισογυνισμό- με τα οποία έρχονται αντιμέτωπες οι νέες γυναίκες στην πολιτική. 

Η συζήτηση για την ισορροπία μεταξύ καριέρας και προσωπικής ζωής που μπορεί να ξεκίνησε ως κίνημα ενδυνάμωσης των απανταχού γυναικών, ωστόσο με χαρακτηριστική την περίπτωση της Άρντερν, μπορεί να μετατραπεί -με την ίδια ευκολία- σε δίκοπο μαχαίρι για τις ίδιες τις γυναίκες οι οποίες, όχι μόνο μπορούν, αλλά και πρέπει να τα έχουν όλα. Την ίδια την ίδια στιγμή, είτε αποφασίζουν να δώσουν προτεραιότητα σε μία σχέση, είτε στα παιδιά, είτε στην καριέρα τους, παραμένουν πάντα ευάλωτες στην κριτική, την αυτοκριτική αλλά και την ενοχικότητα όσον αφορά την επάρκειά τους.

Η αλήθεια, όμως, είναι ότι η Τζασίντα Άρντερν, δεν οφείλει να δώσει απαντήσεις στα φεμινιστικά αντανακλαστικά καμίας και κανενός – ειδικά από τη στιγμή που δε θα είχαμε τις ίδιες απορίες στην περίπτωση παραίτησης ενός άντρα πρωθυπουργού.  Είτε η ίδια θέλει να κάτσει σπίτι με την κόρη της (αξίζει να σημειωθεί ότι, από το 2018, που γέννησε, ο σύντροφός της, Κλαρκ Γκέιφορντ ανέλαβε χρέη stay – at – home - dad), είτε να αναλάβει την παγκόσμια τράπεζα, είτε να καλλιεργεί φασολάκια, δε θα μάς δώσει λογαριασμό. Η παραίτηση δε συμβάλλει σε τίποτα στην ικανότητα ή μη των γυναικών να τα συνδυάζουν όλα. Ούτε είναι απόρριψη του εάν και κατά πόσο μπορούν να τα  κάνουν όλα. 

«Επιδημία βίας»

Φεύγοντας, η 42χρονη πολιτικός αφήνει μία περίπλοκη, αλλά εξαιρετικά θετική παρακαταθήκη, σε έναν κόσμο που μαστίζεται από «επιδημία βίας» κατά των γυναικών - από τη Μαχσά Αμινί στο Ιράν, μέχρι τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας αλλά και τη δυνατότητα του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ να αποφασίζει τι θα κάνουμε με τα σώματά μας. Από τις περισσότερο ευάλωτες μέχρι τις πιο προνομιούχες, τα θύματα αυτής της «επιδημίας» γνωρίζουμε -γιατί ερχόμαστε αντιμέτωπες καθημερινά με τη βία, στον ένα ή τον άλλο βαθμό- ότι, σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο, σε έναν κόσμο που δε δείχνει να συμπαθεί ιδιαίτερα τις γυναίκες, το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο είναι να καθιστούμε οικειοθελώς τον εαυτό μας «στόχο».