Απόψεις|02.03.2019 15:01

Οι τέσσερις πυλώνες και η φτωχή πραγµατικότητα

Χρήστος Ιερείδης

Ακουµπούσε σε µια κολόνα. Νέα γυναίκα. Εδειχνε καταβεβληµένη. Πελάτες µπαινόβγαιναν στα ασανσέρ, άλλοι για ψώνια, άλλοι µε τα ψώνια για το σπίτι. Κι εκείνη, όταν έβλεπε να κοντοστέκονται, τολµούσε να ψελλίσει «δώστε παρακαλώ µια βοήθεια να ταΐσω τα παιδιά µου».

Εκείνοι έκαναν σαν να ήταν αόρατη. Αδειαζε ο χώρος κι έµενε µόνη στο κρύο υπόγειο µε τις αναθυµιάσεις των αυτοκίνητων που πηγαινοέρχονταν, έχοντας πίσω από µια διαφηµιστική ταµπέλα δύο πλαστικές σακούλες µε µικροπράγµατα που -το πιθανότερο- της είχαν δώσει κάποιοι πελάτες του σούπερ µάρκετ. ∆εν πρέπει να είναι πάνω από 35 ετών εκείνη η γυναίκα, όµως η ψυχική κόπωσή της καθρεφτιζόταν στο πρόσωπό της και την έκανε να δείχνει µεγαλύτερη.

Καθαρίστρια σε νοσοκοµείο εργαζόταν, έληξε η σύµβαση έργου της και δεν ανανεώθηκε. Μένει στην Πετρούπολη και είχε βρεθεί στη Γλυφάδα. Ο άνδρας της ήταν στην ευρύτερη περιοχή και µοίραζε διαφηµιστικά φυλλάδια. Εχουν δύο παιδιά, ανήλικα. Το ένα µε πρόβληµα υγείας στο µάτι που αντιµετωπίζεται µε θεραπεία, για την οποία τα χρήµατα δεν φτάνουν -ευτυχώς δίνουν χαµηλόποσο µίσθωµα στο σπίτι που τους νοικιάζει ένας κύριος 80 ετών- και µε τρόµο αναλογιζόταν τι θα γίνει αν πρέπει να νοσηλευτεί το παιδί. Είναι ανασφάλιστη, επίδοµα ανεργίας -έλεγε- δεν δικαιούται. Ηδη η πρόσβαση στη δηµόσια υγεία για εκείνη φαντάζει τουλάχιστον δύσκολη.

Πόσο πιο εύκολη θα γίνει η πρόσβαση στην ιατροφαρµακευτική περίθαλψη και νοσηλεία µε το νέο µοντέλο που εξετάζεται µε τους περιβόητους τέσσερις πυλώνες και µε τον έναν εξ αυτών να επιβάλλει τη δηµιουργία κουµπαρά για πρόσθετα εισοδήµατα µετά το πέρας του εργασιακού βίου;

Σε µια εποχή που διανέµονται καθηµερινά περί τα 160.000 γεύµατα σε δηµόσια δηµοτικά σχολεία της χώρας, που σηµάνει ότι αυτές οι οικογένειες αντιµετωπίζουν πρόβληµα για τον «άρτον ηµών των επιούσιον» έστω για ένα παιδί, όταν υπάρχουν ανάµεσά µας άνθρωποι που αναζητούν τροφή σε κάδους απορριµµάτων, οι οποίοι προφανώς και προβληµατίζονται να πάνε σε κάποιο δηµόσιο νοσοκοµείο, πώς θα καλύπτουν ιδιωτικά ασφάλιστρα και ταυτοχρόνως θα κάνουν αποταµίευση για τα γεράµατα;

ανεργίαφτώχεια