Επένδυση στη διαπασών

Eίναι ανακριβές να λέµε ότι στην Ελλάδα υπολειπόµαστε σε επενδύσεις. Ο κυριότερος επενδυτικός τοµέας στη χώρα µας είναι ο θόρυβος. Πολλά εµπορικά καταστήµατα, επί παραδείγµατι, οσάκις έχουν κεσάτια, βάζουν τη µουσική στη διαπασών, προκειµένου να προσελκύσουν πελατεία. Ητοι επενδύουν στον δυνατό ήχο. Τώρα, για ποιο λόγο πιστεύει ο συµπαθής επενδυτής ότι εγώ θα µπω σε ένα κατάστηµα για να πάθω κώφωση, δεν το καταλαβαίνω.

Απλώς αλλάζω πεζοδρόµιο, αν και αυτό συχνά αποδεικνύεται µάταιο, διότι και στο απέναντι πεζοδρόµιο που πηγαίνω κάποιος άλλος καταστηµατάρχης έχει σκεφτεί επίσης να επενδύσει στον θόρυβο και έχει βάλει στη διαπασών τη µουσική. «Εντάξει», σκέπτοµαι, «θα περπατήσω στη µέση του δρόµου». Αλλά και εκεί µε περιµένει ένας οδηγός, ο οποίος έχει επενδύσει σε πανάκριβα και δυνατά ηχεία και έχει βάλει τέρµα τη µουσική και τα µπάσα, προκειµένου να βελτιώσει το «ίµεϊτζ» της επιχείρησής του. ∆ιότι πού πας, κύριος, χωρίς ηχητικό «ίµεϊτζ» τη σήµερον ηµέραν; Περνάει το αυτοκίνητό του από τη Βασιλίσσης Σοφίας και κουνιούνται τα σπίτια µέχρι την Καισαριανή. Τι να κάνω εγώ, τρέχω πάλι στο πεζοδρόµιο, διότι λέω «καλύτερα να κουφαθώ από την επένδυση του καταστηµατάρχη, παρά από την επένδυση του οδηγού».

Πεινασμένος από αυτήν την περιπέτεια των επενδύσεων, µπαίνω να φάω σε ένα καινούργιο εστιατόριο. Παλαιά, όταν µπαίναµε στο εστιατόριο, κοιτούσαµε αν είναι καλό το φαγητό. Τώρα προσέχουµε να µην έχει επενδύσει σε θόρυβο. Ακούω απαλή µουσική, ησυχάζω, κάθοµαι, παραγγέλνω και µόλις βάζω την πρώτη µπουκιά στο στόµα µου, µου φαίνεται ότι η µουσική έχει δυναµώσει. «Ιδέα µου θα είναι» λέω και τσιµπάω λίγη σαλάτα. Αλλά πριν η σαλάτα κατέβει στο στοµάχι µου, διαπιστώνω ότι η ένταση έχει ανέβει κι άλλο. Μέχρι να φάω το φαγητό µου και να φύγω πανικόβλητος, η ένταση της µουσικής έχει φτάσει στα επίπεδα του µέσου όρου των επενδύσεων στην Ελλάδα. Μη λέµε ότι δεν γίνεται προκοπή σε αυτόν τον τόπο.