Προς ηγεµονία Σαλβίνι

Οι δημοσκοπήσεις και οι τοπικές εκλογές δίνουν όχι απλά προβάδισµα στη Λέγκα του Σαλβίνι έναντι του εταίρου του στην κυβέρνηση Κόντε Κινήµατος των Πέντε Αστέρων, αλλά ηγεµονική πρωτοκαθεδρία στον χώρο της ∆εξιάς. Ετσι, το πιο πιθανό σενάριο εξελίξεων στην περίπτωση που οι ευρωεκλογές επιβεβαιώσουν την υπεροχή της Λέγκας είναι η προκήρυξη πρόωρων εκλογών µε ορίζοντα το φθινόπωρο. Στην πορεία για τις εκλογές θα υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις η Λέγκα του Σαλβίνι να απορροφήσει την πάλαι ποτέ κραταιά Φόρτσα Ιτάλια του Μπερλουσκόνι αλλά και το µεταφασιστικό κόµµα «Ιταλοί Αδελφοί».

Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι η δυναµική της Λέγκας θα ενισχυθεί στην περίπτωση που εν τω µεταξύ θα έχει προκύψει από τις πρόωρες εκλογές στην Ισπανία, στα τέλη Απριλίου, κυβερνητική πλειοψηφία των κεντροδεξιών Ciudadanos και του δεξιού Λαϊκού Κόµµατος µε τη στήριξη και πολύ περισσότερο µε τη συµµετοχή του νεοεµφανισθέντος ακροδεξιού κόµµατος Vox, µια φόρµουλα κυβερνητικής συνεργασίας που εφαρµόζεται ήδη σε τοπικό επίπεδο στην Ανδαλουσία. Το ενδιαφέρον στην Ιταλία είναι η διαφορετική αντοχή των δύο κυβερνητικών εταίρων της Λέγκας και των Πέντε Αστέρων στη φθορά της κυβερνητικής διαχείρισης.

Το Κίνηµα των Πέντε Αστέρων δεν φαίνεται να αντέχει τον ανταγωνισµό µε την εθνικιστική εσωστρεφή λαϊκιστική ταυτότητα της Λέγκας

Χωρίς προοπτική εναλλακτικής διαχείρισης ή έστω διόρθωσης της γραµµής πλεύσης στην Ευρωζώνη, εκ των πραγµάτων ευνοείται η ρητορική της εθνικής αναδίπλωσης και διακρατικής αντιπαράθεσης, όπως κατέδειξε η παραβατική έναντι της ευρωπαϊκής πολιτικής ορθότητας τοποθέτηση του Σαλβίνι στο Μεταναστευτικό-Προσφυγικό.

Χαρακτηριστική είναι και η στήριξη στα «Κίτρινα Γιλέκα» της Γαλλίας που προσέφεραν τόσο ο Σαλβίνι όσο και ο επικεφαλής των Πέντε Αστέρων, Ντι Μάιο, µια κίνηση που αποτυπώνει τόσο τον µεταξύ τους ανταγωνισµό όσο και την επένδυση στην αντιπαράθεση µε τη Γαλλία του Μακρόν. Θολό και αντισυστηµικό, το Κίνηµα των Πέντε Αστέρων δεν φαίνεται να αντέχει τον ανταγωνισµό µε την εθνικιστική, εσωστρεφή λαϊκιστική ταυτότητα της Λέγκας, που συνδυάζει πλέον όλο το φάσµα της ιταλικής ∆εξιάς όπως αυτή διαµορφώθηκε µετά την κατάρρευση της Χριστιανοδηµοκρατίας στις αρχές της δεκαετίας του ’90: από τη ρατσιστική αποσχιστική Λέγκα του Βορρά του Μπόσι, τον «µεταφασισµό» του Φίνι και τον λαϊκισµό του Μπερλουσκόνι