Μια νέα, εξωπραγµατική… πραγµατικότητα

Η εικόνα, µεγάλη και µικρή, της σηµερινής Ελλάδας προκαλεί, µεταξύ των πολλών άλλων, και εκείνο το περίεργο σφίξιµο στο στοµάχι που καταλήγει σε δύσπνοια. Αν καταφέρει κάποιος να βγάλει τα µυωπικά γυαλιά της ιδιωτικής του πραγµατικότητας και των ασφυκτικών εαυτούλικων τακτικισµών, τι θα δει;

Από παντού προβάλλεται ως θλιβερός αντικατοπτρισµός η εικόνα εκείνης της γέφυρας στην Κρήτη που τσάκιζαν τα ερµητικά λασπόνερα παρασύροντας στον αναπάντεχο θάνατο τον 61 ετών άνδρα. Από παντού προβάλλεται -και όχι ως αντικατοπτρισµός- η εικόνα µιας χώρας και µιας καθηµερινότητας που καταρρέει, εφευρίσκοντας ηµέρα µε την ηµέρα ολοένα και χαµηλότερα επίπεδα για να απλώσει τα κοµµάτια της.

Από παντού αναδύεται µια γενικευµένη αίσθηση φτήνιας, µε απλωµένα τα πάντα σε βρώµικες λινάτσες τριτοκοσµικού παζαριού. Οπου οι πελάτες, εκστασιασµένοι από την κατάπτωση και την παρακµή, απολαµβάνουν τα πάντα σε κατάσταση χαύνωσης, σχεδόν µέθης. Είναι µία από τις ιστορικά σπάνιες στιγµές της νεοελληνικής ιστορίας που ένα µεγάλο τµήµα της κοινωνίας παρατηρεί αποσβολωµένο µια νέα, γκροτέσκα και… εξωπραγµατική πραγµατικότητα και την ταχύτατη υποκατάσταση της κοινής λογικής.

Από παντού προβάλλεται η εικόνα µιας χώρας και µιας καθηµερινότητας που καταρρέει, εφευρίσκοντας ηµέρα µε την ηµέρα ολοένα και χαµηλότερα επίπεδα για να απλώσει τα κοµµάτια της

Από τις τραγελαφικές εµφανίσεις του κ. Πολάκη που δεν έχουν τελειωµό µέχρι τις τραγικές τηλεοπτικές εµφανίσεις µε κουραµπιέδες και αγγούρια της κυρίας Μεγαλοοικονόµου, απλώνεται ολοένα και περισσότερο η νοµιµοποίηση της αστειότητας µαζί µε τον περίεργο νεοκυνισµό που πνέει πάνω από τα κεφάλια µας και δικαιολογεί τα πάντα. Από ανήθικες συµπεριφορές µέχρι και τη βία. Είτε για το θέµα της ασέλγειας για την οποία καταδικάστηκε πρωτοδίκως ο Ν. Γεωργιάδης πρόκειται είτε για την ευκολία µε τον οποία ζητείται ενιαίο κεντροαριστερό µέτωπο διά της «Γέφυρας», όταν οι ίδιοι άνθρωποι µέχρι πριν από λίγες ηµέρες απολάµβαναν τις υπέροχες εθνολαϊκιστικές κορώνες του πρώην κυβερνητικού εταίρου, η αβάσταχτη ελαφρολαϊκή κριτική είναι γεγονός. Είτε ακόµα και για τα χαστούκια που µοιράζει ο «Ρουβίκωνας» και τα οποία µοιάζουν µε απόδοση δικαιοσύνης, χωρίς κανείς να µπαίνει στον κόπο να σκεφτεί τι πρόκειται να συµβεί αν όλοι οι «αδικηµένοι» αρχίσουν να µοιράζουν χαστούκια σε αυτούς που πιστεύουν ότι τους έχουν αδικήσει. Οι φασισµοί από την κατασκευή εχθρών τρέφονται…

Σε µια κοινωνία µε τόσο σοβαρά δοµικά προβλήµατα και ένα κράτος απολύτως εχθρικό στον πολίτη, όλα µοιάζουν µε applications του Facebook. Στο τέλος ίσως και να φαίνεται λογικότερο να µη γίνουν εκλογές, αλλά να κάνουµε like ή να αφήσουµε message αφού κάνουµε post τη θαυµαστή αποψάρα µας. Κάπως έτσι φαίνεται ότι θα αποφασίσουµε για το µέλλον µας. Με έναν καφέ δίπλα, ένα στριφτό και το βιβλίο του Ντάνου για τις ώρες της πιο βαθιάς περισυλλογής…