Σύγκρουση τρένων στα Τέμπη: Η θυσία της Ιφιγένειας

H Ελλάδα πενθεί για την αδιανόητη εθνική τραγωδία. Το ανθρώπινο λάθος θα είχε ακυρωθεί και η τραγωδία θα είχε αποφευχθεί -όπως και κάθε δρομολόγιο τρένου με το ρίσκο να παίζεις εν αγνοία σου, τη ζωή σου «κορώνα-γράμματα»- αν είχε ολοκληρωθεί και λειτουργούσε το ηλεκτρονικό σύστημα φωτοσήμανσης και ασφάλειας του σιδηροδρομικού δικτύου.

Το σύστημα είχε αγοραστεί από το 2000. Ωστόσο, δεν λειτούργησε ποτέ. Κάποιοι είπαν για «ασύμβατο λογισμικό», κάποιοι ψιθύρισαν ότι υπήρχε «σύγκρουση συμφερόντων», αφήνοντας να εννοηθεί ότι ένα γρήγορο και ασφαλές τρένο, θα μείωνε την κίνηση, άρα και τα έσοδα των αυτοκινητοδρόμων. Οπως π.χ. ακούγεται ότι η υπόθεση των υδροπλάνων και της απαράδεκτης καθυστέρησης να υλοποιηθούν σε μια κατεξοχήν νησιωτική χώρα, “ευθύνονται” οι πιέσεις των ακτοπλόων… Κανείς δεν είναι σίγουρος, αλλά οι σκιές είναι πολλές κι είναι ντροπή σε αυτό το «πελατειακό» ακόμη κράτος (παρά τα όσα θετικά έχουν γίνει για τον εκσυγχρονισμό του) να χρειάζεται εδώ και αιώνες να θυσιαστεί η «Ιφιγένεια» για να φυσήξει ούριος άνεμος. Στην τραγική μας περίπτωση δεκάδες «Ιφιγένειες», κάτι σαν τα παιδιά που θυσιάζονταν στον Μινώταυρο για να τον εξευμενίσουν – όπου Μινώταυρος διαβάστε ελληνικός σιδηρόδρομος, κράτος, πολιτεία…

Και να σκεφθείτε ότι για όλον τον εκσυγχρονισμό και τη συμβατότητα κλπ των σύγχρονων συστημάτων ασφαλείας, και τη λειτουργία τους, απαιτούνταν (όλο κι όλο) 40 εκατ. ευρώ το 2014. Ωστόσο, το έργο δεν έγινε ποτέ. Ο ΟΣΕ δαπανούσε τρελά λεφτά για έργα και μελέτες έργων, είχε προνομιακή πρόσβαση στα ευρωπαϊκά κονδύλια, αλλά τα 40, άντε 50 εκατομμύρια δεν μπόρεσε -δηλαδή δεν θέλησε- να τα βρει. Κι έτσι τα τρένα μας έτρεχαν με 160 χιλιόμετρα την ώρα ή και παραπάνω, χωρίς να υπάρχει το αυτονόητο σύστημα ασφάλειας. Έπαιζαν ένα «παιχνίδι θανάτου» πηγαίνοντας «τυφλά» στον προορισμό τους.

Η Μαρία Λιλιοπούλου, που χρόνια πολλά γράφει το ρεπορτάζ Μεταφορών για το Εθνος, τεκμηρίωσε οτι: «Η σιδηροδρομική κοινότητα ζούσε για χρόνια με τον φόβο - Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας τραγωδίας»

Σημείωσε όλα τα «καμπανάκια» που έπρεπε να ακούσουν οι αρμόδιοι και τα έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους…

Και επειδή μπορεί να ανοίξει μια άγονη συζήτηση πάνω στα νεκρά σώματα δεκάδων παιδιών για το αν φταίει ή όχι η ιδιωτικοποίηση, για το αν φταίει ο ΟΣΕ ή οι Ιταλοί (Hellenic Train πρώην ΤΡΑΙΝΟΣΕ) να πούμε το πολύ απλό: Ό,τι είναι σταθερό επί του εδάφους ανήκει στον ΟΣΕ – οι ράγες, η ηλεκτροδότηση, η σήμανση, ο κάθε σταθμάρχης κλπ. Ό,τι κινείται επί των ραγών ανήκει στις εταιρείες που ασκούν μεταφορικό έργο. Η πρώην ΤΡΑΙΝΟΣΕ κι άλλες δύο μικρότερες.

Αν τα τρένα και το δίκτυό τους είναι η εικόνα κάθε σύγχρονης χώρας στην Ευρώπη, τότε η Ελλάδα, όπως και σε αρκετά άλλα θέματα, είναι μια τριτοκοσμική χώρα στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Δυστυχώς.

«Αν βλέπουμε φως στην άκρη του τούνελ, είναι το φως του τρένου που έρχεται καταπάνω μας», είχε γράψει κάποτε ο Αμερικανός ποιητής Robert Lowell. Για μας το έγραψε ο άνθρωπος. Σαν προφήτης.