Η πορεία της 8ης Μαρτίου ήταν μια διαμαρτυρία συγκλονιστική, μια διαμαρτυρία σπουδαία

Στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, τη Λάρισα, την Πάτρα, σε άλλες πόλεις, το μόνο που εδώ και μέρες επικρατεί είναι το σκηνικό ενός πρωτοφανούς σπαραγμού που δεν αφήνει κανέναν να πάρει κανονικά ανάσα. Κι αν οι περισσότεροι, εδώ και μια βδομάδα, δεν μπορούν να καταλάβουν τι είναι αυτό που απαιτούν οι στιγμές, σαστίζουν και σιωπούν, γιατί δεν ξέρουν πως οι ίδιοι, χωρίς προσβάσεις στα κέντρα εξουσίας, μπορούν να αποδειχθούν μεγάλοι κι ανεκτίμητοι, σήμερα, στη μεγάλη απεργία και διαμαρτυρία της 8ης Μαρτίου, της ημέρας που μπορούμε να διασώσουμε ως την πιο φωτεινή στιγμή μιας ερεβώδους εβδομάδας, τα κατάφεραν.

Οι σημερινές διαδηλώσεις ήταν τουλάχιστον μια ελάχιστη αποκατάσταση για την καταχνιά, τον θάνατο και την απελπισία που σκορπίστηκε παντού τις τελευταίες επτά ημέρες. Οι σημερινές διαδηλώσεις ήταν το μήνυμα πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι που βγήκαν στους δρόμους, τραυματισμένοι και πενθούντες, βρήκαν τη δύναμη και άναψαν ένα φως, αποτελώντας κίνητρο και για άλλους να βγουν από το σκοτάδι. Η σημερινή διαμαρτυρία ήταν συγκλονιστική, ήταν μια διαμαρτυρία σπουδαία.

Στο παρόν κείμενο σίγουρα δεν βρίσκονται πληροφορίες ή σκέψεις που δεν έχει κάνει κανείς όλο αυτό το διάστημα, είναι ωστόσο ο ελάχιστος φόρος τιμής αφενός για τους ανθρώπους που χάθηκαν και αφετέρου για όλους εκείνους που δεν αφήνουν τα πράγματα στην τύχη τους. Κανείς δεν έφυγε σήμερα από τα κέντρα των πόλεων χωρίς να φλέγεται η ψυχή του. Είναι άλλωστε αυτές οι στιγμές που αποτελούν κοινωνιολογικό καθρέφτη, για το πόσο μεγαλώνουν -ή μικραίνουν- οι άνθρωποι όταν στέκονται μπροστά σε ιστορικά γεγονότα.

Η μαζικότητα των πρόσφατων πορειών δεν είναι μια είδηση ανάμεσα σε όλες τις άλλες, είναι αυτή που πρέπει να πρωτοστατεί σε όλα τα μέσα ενημέρωσης. Σήμερα, αύριο και την ερχόμενη εβδομάδα, αντικαθιστώντας τη λούπα με τις θλιβερά κοινότοπες και -από ένα σημείο και μετά- ανούσιες εκφράσεις που συμπυκνώνουν την τραγωδία, σε πολλές περιπτώσεις. Στην πορεία της 8ης Μαρτίου είδαμε παιδιά, δεκαοχτώ, είκοσι ετών, να φωνάζουν τα δικά τους συνθήματα, ηλικιωμένους να σφίγγουν το χέρι σε ανθρώπους που πήγαιναν να διαδηλώσουν κι άλλους που στήθηκαν μέσα στα διάφορα μπλοκ προκειμένου να ζητήσουν δικαίωση για τα δικά τους παιδιά.

Για όλους τους ανθρώπους που θρηνούν, η σημερινή ημέρα αποτέλεσε μια κάποια σχετική ανακούφιση. Έδωσε έστω και λίγο οξυγόνο σε έναν λαό χειμαζόμενο, με πολλή βία στην πλάτη του κι έναν αβέβαιο ορίζοντα μπροστά του. Μηδένισε με τρόπο θορυβώδες τις βολικές νοοτροπίες της αδράνειας και του πεσιμισμού, τύπου «τίποτα δεν θα αλλάξει σε αυτή τη χώρα» και «τίποτα δεν έχει νόημα». Έδειξε ότι έχει νόημα όταν οι άνθρωποι φεύγουν από τη βολή τους, όταν αντιδρούν, όταν ενώνουν τις φωνές τους στο όνομα ενός κοινού ιερού σκοπού, όταν μπορούν με τα χέρια τους να δώσουν ίσως σχήμα σε έναν κόσμο αδυσώπητο.

Σαφέστατα, η οδύνη παραμένει οδύνη, οι άνθρωποι που ζουν την απώλεια πρέπει να μάθουν να πορεύονται μαζί της. Πάντα θα τους λείπει μια κόρη, ένας γιος, ένας φίλος, ένας γονιός. Δυσαναπλήρωτη η απουσία και τίποτα, μα τίποτα δεν μπορεί να την υποκαταστήσει. Υπάρχει μονάχα μια πεποίθηση πως η θυσία των δικών τους δεν θα μείνει ατιμώρητη και ο απεριόριστος σεβασμός όλων μας, γιατί ο αγώνας που θα δώσουν θα λειτουργεί πάντα σαν οδοδείκτης.

Η σημερινή πορεία δεν είναι το τέλος μιας ακόμα δοκιμασίας, είναι αντίθετα η αρχή πολλών νέων συνθηκών και παράλληλα αυτή ενός δικαστικού γολγοθά που θα ακολουθήσει για τις δεκάδες των οικογενειών που έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους. Αξίζει να θυμόμαστε όλοι πως είναι πολύ σημαντικό οι μάχες που θα κληθούν να δώσουν να πλαισιωθούν κοινωνικά, να μην αφεθεί κανένας άνθρωπος μόνος αντιμέτωπος με γραφειοκρατικά συστήματα και μηχανισμούς που είναι πάλι έτοιμοι να σκοτώσουν τα θύματά τους. Η σημασία του κοινωνικού ελέγχου, της δημοσιοποίησης κάθε σκοτεινής πλευράς και της έμπρακτης υποστήριξης των θυμάτων είναι κρίσιμη κυρίως στο επόμενο στάδιο.