Η κίτρινη κάρτα στον Λοβέρδο

Όπως όλα δείχνουν αυτοδυναμία δεν υπάρχει, ιδίως μετά τα Τέμπη, οπότε ανοίγει ο δρόμος για συνεργασίες. Δεδομένου ότι η ΝΔ εξακολουθεί να είναι πρώτο κόμμα, η λογική προσδοκία είναι μετεκλογική συνεργασία ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό και ο κ. Μητσοτάκης έστρωσε το χαλί στον κ. Ανδρουλάκη με το παράπονο ότι του ζήτησε δύο φορές να συνομιλήσουν.

Αλλά ο κ. Ανδρουλάκης έχει κάνει, δικαιολογημένα από τη μεριά του, σημαία τις υποκλοπές. Άρα πώς θα γίνει συνεργασία; Πώς λύνεται ο γρίφος; Όπως ο Γόρδιος δεσμός βέβαια. Δηλαδή, ότι δεν λύεται κόπτεται. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, ο κ. Ανδρουλάκης προτείνει μετεκλογική συνεργασία υπό τον όρο ότι Πρωθυπουργός θα είναι πολιτικός κοινής αποδοχής, δηλαδή κάποιος άλλος εκτός του κ. Μητσοτάκη. Ο κ. Ανδρουλάκης προσδοκά, εκτός των άλλων, ότι η κίνηση αυτή θα προσελκύσει ψηφοφόρους.

Εμφανίζεται λοιπόν ο κ. Λοβέρδος και λέει «Όταν πάμε στις εκλογές και απορρίπτουμε πρόσωπα, πρέπει και να προτείνουμε πρόσωπα». Η Χαριλάου Τρικούπη τον αδειάζει αμέσως λέγοντας ότι  είναι «πολιτικά παράδοξο ο Ανδρέας Λοβέρδος να έχει κοινές αγωνίες με τον Γιάννη Οικονόμου και τον Άκη Σκέρτσο». Γιατί έκανε αυτή τη δήλωση ο κ. Λοβέρδος, και γιατί μετά έλαβε κίτρινη κάρτα;

Κατ’ αρχάς, ο κ. Λοβέρδος δεν είναι αφελής ώστε να μην έχει καταλάβει το πολιτικό παιχνίδι που παίζεται. Γιατί λοιπόν έκανε αυτή την άκομψη, θα έλεγε κανείς, κίνηση εν όψει εκλογών; Ίσως, επειδή είναι εν δυνάμει δελφίνος και προετοιμάζει το έδαφος ώστε να κατηγορήσει τον κ. Ανδρουλάκη μετά τις εκλογές για πολιτικές αστοχίες και να διεκδικήσει την αρχηγία. Μετά την κίτρινη κάρτα όμως που έλαβε από το ΠΑΣΟΚ για αυτό το «Polakis moment», ας το πούμε ως παραλληλισμό διότι δεν υπάρχει προφανώς καμία απ’ ευθείας συσχέτιση (δηλαδή με άλλα λόγια ίσως να κατάλαβε πως πήγε για μαλλί αλλά θα μπορούσε να βγει κουρεμένος), ανέκρουσε πρύμναν. Εμφανίζεται λοιπόν στη Βουλή και κάνει σφοδρή επίθεση στην κυβέρνηση και τον κ. Μητσοτάκη, που βέβαια έχει διπλό στόχο. Είναι μια στοχευμένη κίνηση για να δείξει ότι δεν έχει φύγει από το μαντρί (όπως έλεγε ο αείμνηστος Αβέρωφ «όποιος φεύγει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος») αλλά και για να εγγράψει παρακαταθήκες για το μέλλον. 

Βέβαια, προφανώς ο κ. Ανδρουλάκης δεν μπορεί να πει εκ των προτέρων ποιόν προτείνει για Πρωθυπουργό, γιατί θεωρεί ότι αυτό θα είναι προϊόν διαπραγμάτευσης ανάλογα με τα εκλογικά αποτελέσματα. Είναι να μην σε «εξιτάρει» (για να χρησιμοποιήσω ένα βαρβαρισμό) η πολιτική; Το καταλαβαίνω ότι πρέπει να γίνουν κάποια προεκλογικά σχέδια ή κινήσεις από όλα τα κόμματα, μήπως όμως, μήπως λέω θα έπρεπε όλοι να ασχολούμαστε λίγο περισσότερο με τα μακροχρόνια και βραχυχρόνια προβλήματα αυτού του τόπου που ταλανίζουν τους πολίτες; Έτσι μια μικρή σκέψη κάνω. 

* Αυτό το άρθρο περιέχει αυστηρά προσωπικές απόψεις που δεν αντιπροσωπεύουν το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας.